مُردم از حسرت به پیغامی، دلم را شاد کن
ای که گفتی، فراموشت نسازم، یاد کن

نبستم دل به مهر دیگران اما ز کوی تو

ز بس نامهربانی دیدم ای نامهربان رفتم

مرا از آن چه که بیرون شهر صحراییست
قرین دوست به هر جا که هست خوش جاییست

دلم امید فراوان به وصل روی تو داشت
ولی اجل به ره عمر رهزن امل است

توسني كردم ندانستم همي
كز كشيدن تنگتر گردد كمند

دیشب تورا به ما سر مهر و وفا نبود *** آن گرمی و محبت و شور وصفا نبود
بیگانه وار مینگرستی به چشم ما *** در چشم ما مگر نگه آشنا نبود