اینو با یه اواز خیلی قشنگی استاد ایرج میخونه که برای من جالب بود این قطعه شعر اصلا توی سایتهای فارسی جایگاه چندانی نداشت من نمیدونم از کیه...
یه سوالم چند روز پیش توی یکی از این تاپیکهای مشاغره پرسیده بودم کسی جوابی نداد ؟

در مورد ان کافر دلی که نقاب زلفش رو نمیبست و باعث میشد محراب عاشق بی چاره از حجاز به خم ابروان وی تغییر مکان دهد..
.نقاب زلف و ابرو ؟



رابعه قزداری ؟


گفتی رهزن ..
یاد این افتادم..

ارغنون ساز فلک رهزن اهل هنر است

چون از این غصه ننالیم و چرا نخروشیم

گل به جوش آمد و از می نزدیمش آبی

لا جرم ز آتش حرمان و هوس می جوشیم

می کشیم از قدح لاله شرابی موهوم

چشم بد دور که بی مطرب و می مدهوشیم

حافظ این حال عجب با که توان گفت

که ما بلبلانیم که در موسم گل خاموشیم

مرو به خواب که خوابت ز چشم برباید
گرت مشاهده خویش در خیال آید

من از آن حسن روز افزون که یوسف داشت دانستم

که عشق از پرده عصمت برون آرد زلیخا را
--------------------------------------------------------
و هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف نمی رهاند

(سهراب عزیز)

اشک گرم و غم عشق آمد جانا چه کنم

گر به فردا نرسد این شب بیداری من

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده ایم
دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

اگر از چشم من پرسي كه مجنون تر زمجنونم

تو ليلاتر زليلايي، اگر زشت و اگر زيبا
---------------------------------------------------------------
باد مي‌كوبيد بر پنجره بسته شب
باد مي‌غريد بر پيكره خسته شب
من كه با مونس تنهايي خود سر به گريبان بودم
جبه پوشيدم و در خلوت شب پرسه زنان
به تمناي گل سرخ كه روياي شب و روزم بود
كوچه‌ها را كه تهي بود و تهي بود و كبود
نفس اندر نفس باد كه ره مي‌پيمود
جستجو مي‌كردم
فرصتي بود و دمي
تا كه از بند سكوت غم خويش
بگسلم رشته هر تافته خواب و خيال
دل سپارم به شب خوف كه در هر نفسش
جوجه فاجعه گيرد پرو بال
...........
چه خيال عبثي بود، عبث
در رگ كوچه سحر سرد و سبك جاري بود
چشم خوناب شفق خواب آلود
ديده بر كوچه گشود

اين كوزه چو من عاشق زاري بودست
در بند سر زلف نگاري بودست
اين دسته كه بر گردن او ميبيني
دستي است كه بر گردن ياري بودست

اگر آدمی به چشم است و دهان و گوش و بینی ...

تا به جفایت خوشم ترک جفا کرده ای
این روش تازه را تازه بنا کرده ای
دوش ز دست رقیب ساغر می خورده ای
من به خطا رفته ام یا تو خطا کرده ای

یارب کجاست محرم رازی که یک زمان
دل شرح آن دهد که چه گفت و چها شنید

در ازل پرتو حسنت ز تجلی دم زد
عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد