توانا و دانا و داننده اوست
خرد را و جان را نگارنده اوست

تن ز جان و جان ز تن مستور نیست
لیک کس را دید جان دستور نیست

یوسف گمگشده باز آید به کنعان غم مخور
کلبۀ احزان شود روزی گلستان غم مخور

روي مقصود که شاهان به دعا مي‌طلبند
مظهرش آينه طلعت درويشان است

تنت به ناز طبیبان نیازمند مباد
وجود نازکت آزرده گزند مباد

تاتوانی رفع غم از خاطری غمناک کن
در جهان گریاندن آسان است اشکی پاک کن

مردم ز اشتياق و در اين پرده راه نيست
يا هست و پرده دار نشانم نمي دهد

من از بیگانگان هرگز ننالم
که با من هرچه کرد آن آشنا کرد

در وصل هم ز عشق تو اي گل در آتشم
عاشق نمي‌شوي که ببيني چه مي‌کشم

من بی تو زندگانی خود را نمی​پسندم
کآسایشی نباشد بی دوستان بقا را
چون تشنه جان سپردم آن گه چه سود دارد
آب از دو چشم دادن بر خاک من گیا را

سعدی

مقدار یار همنفس چون من نداند هیچ کس
ماهی که بر خشک اوفتد قیمت بداند آب را

سعدی

مرا هرگز به سلطانی چه حاصل
اسیرنفس شیطانی چه حاصل

جان بر لب است و حسرت در دل كه از لبانش
نگرفته هيچ كامي جان از بدن برآيد

ده روز مهر گردون افسانه است و افسون
نيكي به جاي ياران فرصت شمار يارا

مزرع سبز فلك ديدم و داس مه نو
يادم از كشته خويش آمد و هنگام درو

ببینین این شعر چقدر قشنگه {پپوله}

ورجان به لب آیدم، به جز مردم چشم

یک قطره‌ی آب بر لبم کس نکند

رودکی

کاملش:
جز حادثه هرگز طلبم کس نکند
یک پرسش گرم جز تبم کس نکند
ورجان به لب آیدم، به جز مردم چشم
یک قطره‌ی آب بر لبم کس نکند

كه رستم منم كِم مماناد نام
نشيناد بر ماتمم پور زال

تو را چنان كه تويي هر نظر كجا بيند
به قدر دانش خود هر كسي كند ادراك

هان اي دل عبرت بين از ديده نظر كن هان
ايوان مدائن را آيينه عبرت دان

دور از خس وخاكم كن، موجي زن و پاكم كن
وين قصه مگو با كس، كي بود و كجا ؟ دريا !

شعر
 

اي بر سر بالينم، افسانه سرا دريا !
افسانه عمري تو، باري به سرآ دريا .
***
اي اشك شبانگاهت، آئينه صد اندوه،
وي ناله شبگيرت، آهنگ عزا دريا .
{پپوله}{پپوله}{پپوله}{پپوله}

تا چند زنم بروی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت پرستان کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت!