تنم از واسطه دوری دلبر بگداخت
جانم از آتش مهر رخ جانانه بسوخت

روزه یک سو شد و عید آمد و دل​ها برخاست
می ز خمخانه به جوش آمد و می باید خواست

دل عالمی بسوزی چو عذار برفروزی
تو از این چه سود داری که نمی​کنی مدارا

تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش
رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما

نشینتو را ز کنگره عرش می​زنند صفیر
ندانمت که در این دامگه چه افتادست

یار اگر ننشست با ما نیست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدایی عار داشت

آن پیک نامور که رسید از دیار دوست
آورد حرز جان ز خط مشکبار دوست

تیر آه ما ز گردون بگذرد حافظ خموش
رحم کن بر جان خود پرهیز کن از تیر ما

تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد
این قدر دانم که از شعر ترش خون می​چکید

روی مقصود که شاهان به دعا می​طلبند
مظهرش آینه طلعت درویشان است