دلم پره


ازبس که آسمان دلم ابريست تمام خاطراتم نمناک شده است نمي دانم چرا؟
دريا را هم که ديدم به ياد تو افتادم روي ماسه هاي ساحل نوشتم اگر طاقت شنيدن داري من شهامت گفتن دارم دوباره به دريا نگاه کردم باز برگشتم اين بار روي ماسه ها نوشتم دوستت دارم دلم گرفت از اين همه سکوت
چرا؟
مرا نمي خواني دلم گرفت از اين همه تنهايي
چرا؟ نمي آيي ...چرا گريه نکنم؟
وقتي که جمعه به غروب مي رسد چه هفته هايي که بي تو رفتند
و چه هفته هايي که بي تو مي اينداينجا شمعي رو به خاموشيست
و اين خانه پر است از آه آه!!
که انتظار هم به ستوه آمده از کدام کوچه خواهي آمد؟
کدام روز؟ دلم گرفت از اين همه ديوار
که مرا از تو دور مي کند دلم گرفت از اين همه کوچه
که بن بست است بگذار سر راهت تنها ترين منتظر باشم
تا تو هم تنها ترين خاطره سبز من باشي

هرگز شب را باور نکردم چرا که در فراسو های دهلیزش به امید دریچه ای دل بسته بودم

قلبت را به کسی بسپار که قلب همه هستی برای او می تپد.

زندگی هدف نیست،زندگی یک سفر است.

اولین عبرت زندگی تولد و آخرین آن مرگ است.

زخم سخن،کاری ترین زخم هاست.

به همان سرعت که می توانید مشکلی را ایجاد کنید ، به همان سرعت هم می توانید راه حل درستی برای آن پیدا کنید.

هیچ گاه چشمانت رو برای کسی که معنی نگاهت رو نمیفهمه گریان نکن

لبخند بهانه اي است براي زنده ماندن لحظه هايت سرشار از اين بهانه کن.

بگذار عظمت در نگاه تو باشد نه در چیزی که به آن می نگری.