در پی وصل تو ای دوست به جان میگردم
روز وشب بی سرو پا گرد جهان میگردم

س

سایه طوبی و دلجویی حور و لب حوض
به هوی سر کوی تو برفت از یادم

ن

كي شعر تر انگيزد خاطر كه حزين باشد
يك نكته از اين معني گفتيم و همين باشد

ل

لب بسته ای ز گفتن راز نهان رهی
غافل از زبان تو گویاتر است اشک

ر

سالها دل طلب جام جم از ما ميكرد
آنچه خود داشت ز بيگانه تمنا ميكرد

ن

لعل سیراب به خون تشنه لب یار من است

وز پی دیدن او دادن جان کار من است

ن

نشان ز عالم آوارگی نبود هنوز
که ساخت عشق تو آواره ی جهان مرا

ی

می‌دمد صبح و کله بست سحاب
الصبوح الصبوح یا اصحاب
می‌چکد ژاله بر رخ لاله

المدام المدام یا احباب


ی

غم غریبی و غربت چو بر نمی تابم
به شهر خود روم و شهریار خود باشم

س

سبت سلمی بصدغیها فؤادی

و روحی کل یوم لی ینادی


م

من کیستم ز عیش جهان دور بوده ای
هر لحظه بر غمی غم دیگر فزوده ای

ن

بی همگان بسر شود بی تو به سر نمیشود
داغ تو دارد این دلم جای دگر نمیشود

ث

ثمرات دل شکسته به درون خاک بسته
بگشاده دیده دیده ز بلای دی رهایی

گ

مرا باید که جان و تن نماند
و گر هر دو بماند من نماند

ف

جز من ، میان این گل و باران کسی نبود
کو موزه ای بپا و کلاهی بسر نداشت
آخر ،تفاوت من و طفلان شهر چیست
آیین کودکی ، ره و رسم دگر نداشت

ر

روان بزرگان خود شاد کن

ز پرویز و از باربد یاد کن

مغنی از آن پرده نقشی بیار

ببین تا چه گفت از برون پرده دار

چ

چشم دارم که مرا از تو پیامی برسد
وز می وصل تو لب ، بر لب جامی برسد

ط

طیران مرغ دیدی ، تو ز پای بند شهوت
به در آی تا ببینی ، طیران آدمیت

ز

ز رطل دردکشان کرد سالک راه

رموز غیب که در عالم شهادت رفت

ش

شد گوشه نشین خال تو در کنج لب آری
کار همه دل سوختگان گوشه نشینی است

ق

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس
کس از دور فلک دستی نبرد از بد بیاران پرس

فراق و وصل چه باشد رضای دوست طلب
که حیف باشد از او غیر او تمنایی


و

ژ

ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد
وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد

د

در پی دانه مرو همچو کبوتر که تو را

عاقبت بهر یکی دانه به دام اندازند


ص