|
آغاز ِ سفر ٭اجرای این ترانه را بسیار دوست می دارم!
آخرین رهگذر ِ شهر ِ شبم! یه نفس بُریده ی جون به لبم! برای دیدن ِ فانوس ِ چشات، خیلی وقته که توی تاب ُ تبم! صد تا سایه پابه پامن، نفسام مال ِ خودم نیست! توی شهر ِ قصه هیچکس، پی ِ ردّ قدمم نیست! خسته نفس، بسته گلو، اینه ی شکسته ام! ای روزگار! از تو و از لحظه شمردن خسته ام! من ُ ببر به پُشت ِ سر! من ُ ببر! منًُ ببر! تا یه هوای تازه تر، منُ ببر! منُ ببر! تا فصل ِ آغاز ِ سفر، من ُ ببر! من ُ ببر! تا خنده های بی خبر، من ُ ببر! من ُ ببر! منُ ببر تا خود ِ من، تا آخر ِ تازه شدن! به باغ ِ سبز ِ لحظه هام، رنگ ِ شکوفایی بزن! خسته نفس، بسته گلو، اینه ی شکسته ام! ای روزگار! از تو و از لحظه شمردن خسته ام!● |
ناباور ٭خوشا رقص ِ آخر...
چه روشن، چه بی سایه دلباختیم! چه ساده، چه ساده غزل ساختیم! چه ناباور از آخرین سطر ِ شب، طلوعی دوباره درانداختیم! چه بی خاطره، بی نفس، بی نگاه، کبوتر پراندیم از عمق ِ چاه! نه از نامه ای عطر ِ یاری رسید، نه چنگ ِ پلنگی خطی زد به ماه! بکش نعره تا اوج ِ ناروزگار، خوشا آخرین رقص ، بر بام ِ‌دار! در این یورش ِ تیشه دستان به باغ، بگیر از درختان ِ بی سر سراغ! ستاره میاندار ِ میدان نشد، در این قحط سال ِ صدا و چراغ! در این شب به شب هفته ی دلگداز، غزل را به نان ِ نفس بُر نباز! در ایوان باران، نفس تازه کن، از این حنجره خنجره تازه ساز! بکش نعره تا اوج ِ ناروزگار، خوشا آخرین رقص، بر بام ِ دار! به پیغام ِ‌هر قاصد ِ بد خبر، نزن بوسه - ای گل! - به تیغ ِ تبر! نزن زخمه بر ساز ِ نکوک ِ درد! صدا را به معراج ِ وحشت نبر! نگو اسم ِ شب را به شب باوران، نسوز از تب ِ این همه ناگهان! ببین آرش‌ِ قصه بر قله نیست، پس از این تویی زه ِ این کمان! بکش نعره تا اوج ِ ناروزگار، خوشا آخرین رقص، بر بام ِ دار!● |
چشمک ِ‌چاقو! ٭ستاره برق ِ خنجره... «عمران صلاحی»
آخرین آوازه خونم، توی این قحطی ِ آواز! بازم از حسرتِ زخمه، داره می سوزه تن ِ‌ساز! آخرین آوازه خونم، آخرین صدای هشیار! اَزبَرَم کن! همترانه! من ُ تو سینه نگه دار! با منی همیشه، بانو! با همون چشمای آهو! چشمک ِ ستاره گــُم شد، تو شب ِ چشمک ِ چاقو! زخمی ِ زخمی ِ زخمی، آخرین کوچه نشینم! پابه پای لحظه هام باش، تا شب ُ‌رنگی ببینم! رو به خاموشی ِ کوچه، می خونم از تو دوباره! مشعل ِ ترانه ی من، با تو خاموشی نداره! با منی همیشه، بانو! با همون چشمای آهو! چشمک ِ ستاره گـُم شد، تو شب ِ چشمک ِ چاقو!● |
ترانه ی زارع ٭مزرعه ی بی بار! مزرعه ی بی بَر!
من ُ مزرعه یه عمره، چش براه ِ یه بهاریم! زیر ِ شلاق ِ زمستون، ضربه ها ر ُ می شماریم! توی این شب، غیر ِ گریه کار ِ دیگه ای نداریم! هر کی خوابه، خوش به حالش! ما به بیداری دچاریم! این زمستون، خیلی وقته فکر ِ سوزوندن ِ برگه! خیلی وقته ساقه هامون، زیر ِ شلاق ِ تگرگه! قد نمی کشه جوانه، زیر ِ سایه ی تبردار! زندگی تو فصل ِ سرما، معنی ِ مطلق ِ مرگه! نفس بکش! نفس بکش! اینجا نفس قنیمته! توی سکوت ِ مزرعه، کشف ِ صدا یه نعمته! تن ِ این مزرعه ی خسک، تشنه ی بذر ِ دوباره س! شب پُر از حضور ِ تلخ ِ جای خالی ِ ستاره س! تیغ ِ گاوآهنُ دریاب! باید این یخا ر ُ آب کرد! اگه آب نشن ، شکستن دیگه تنها راه ِ چاره س! طبق ِ ترانه اینجاس، پس کو اون صدای بی بک؟ تا بپاشه بذر ِ آواز روی بی باری ِ این خک! مزرعه دزدیدنی نیست، فردا میلاد ِ شکوفه س! داره میره پی ِ کارش، شب ِ یخ بسته ی سفک! نفس بکش! نفس بکش! اینجا نفس قنیمته! توی سکوت ِ مزرعه، کشف ِ صدا یه نعمته!● |
نت ِ آخر ٭تقدیم به حمdدرضا صدری و تنظیم های درخشانش!
از حرارت ِ نگاهت، گـُر گرفته تن ِ گیتار! با سرانگشتای نازت، سیمای سازم ُ بشمار! سیم ِ می، میلاد ِ واژه س، توی بطن ِ این ترانه! ضربان ِ دل ِ عاشق، آخرین شعر ِ شبانه! سیم ِ سی، سیم ِ نچیده س، میوه ی همیشه نایاب! قسمت ِ چشمای حوّا، چهره ی ممنوع مهتاب! سیم ِ سُل، سلطان قصه س، عاشق ِ دختر ِ یاغی! غسل ِ جادویی ِ آواز، تو شبای بی چراغی! من ُ این گیتار ِ عاصی، شیش تا سیم ُ یه سرانگشت! تو بیا تا نت ِ‌آخر، بیا تا گره ترین مشت! از حرارت ِ نگاهت، گر گرفته تن ِ گیتار! با سرانگشتای نازت، سیمای سازم ُ بشمار! سیم ِ ر، رسیدنم بود، به درخشش ستاره! باور ِ طلوع ِ خورشید، بعد از این شب ِ‌دوباره! سیم ِ لا، لالایی ِ ساز، پشت ِ پلکای یه خوابه! خواب ِ تو یه جون پناهه، وقتی بیداری عذابه! سیم ِ می، میعاد ِ چشمام، با گلُ نورُ سپیده س! یه بغل هوای تازه، واسه این نفس بریده س! منُ این گیتار ِ عاصی، شیش تا سیم ُ یه سرانگشت! تو بیا تا نت ِ‌آخر، بیا تا گره تین مشت!● |
پایان ِ من! ٭تو که باشی همیشه بهار است!
زنگ ِ تفریح نگاهت، اونور ِ کلاس ِ ترکه، منُ تا طعم ِ ترانه، تا حریم ِ کودکی برد! اما با غیبت ِ چشمات، دل ِ ناباور ِ خسته، مثه واژه لابه لای برگای جریمه پژمرد! حالا تو نیستی ُ هستم، یکه تاز ُ پُر ستاره، خوش صداتر از همیشه، خوش نفس تر از گذشته! اما تو جاده ی آواز، ردِ رفتن ِ تو مونده، رد ِ اون مسافری که، رفته اما برنگشته! حالا باید از تو دم زد، از تو که لمس ِ بهاری! مثل ِ زیبایی ِ زخمی، رو درخت ِ یادگاری! حالا باید از تو سر زد، مثل ِ ماه از دل ِ دریا! فصل ِ تاروندن ِ خوابُ، گم شدن تو دل ِ رؤیا! حالا باید از تو جوشید، مثل ِ چشمه از دل ِ سنگ! هوس ِ رقص ِ دوباره، از شنیدن ِ یه آهنگ! رفتن ِ تو ختم ِ آواز، وقتِ بی صدا شدن نیست! خاطره قد ِ یه دنیاس، رفتنت پایان ِ من نیست |
کسی تو ر ُ دوس نداره! ٭خلاصه آره یا نه؟!
تو با صدتا دروغ اومدی از راه! گفتی تموم شد شبای بی ماه! گفتی دیگه تنهایی تمومه! خورشید ِ خوش بختی لب ِ بومه! این دل ِ دیوونه باورت کرد! مثل ِ یه ترانه ازبرت کرد! ولی زیرپای ما ر ُ خالی کردی! کـَلک به دل ِ ما حالی کردی! دل ُ بازی دادی با یه اشاره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! چشم ِ عاشقات برات می باره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! لبات می گه نه، چشمات می گن آره، هیچ کسی تو رُ دوس نداره! حالا دیگه نمون این جا! برو! برو! پا نذار رو دل ِ ما! برو! برو! تو دروغ می گی بازم! برو! برو! دیگه دل نمی بازم! برو! برو! دلُ بازی دادی با یه اشاره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! چشم ِ عاشقات برات می باره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! لبات می گه نه، چشمات می گن آره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! حتا به خورشید می گی: ستاره! هیچ کسی تو رُ دوس نداره!● |
خلع ِ یـَد ٭شهر ِ بی قصه به پلک بر هم زدنی می خوابد!
عزیز ِ همسقوط ِ من! افسانه رُ دوره نکن! چلـّه ی بی چهچه ی ترانه ر ُ دوره نکن! این شب ِ تبْ دار ِ سیاه، رنگ ِ خروسخون نشده! تو قصه های بی کلک، آتیش، گلستون نشده! صف شکنای قافله، غافلن ُ نابلدن! قصه نویسا عمری، از قلما خلع ِ یدن! بزن به سیم ِ شعله ها، تا خود ِ خودسوزی بیا! چمبر ِ چنگیز ُ ببین، رو سر ِ قوم ِ آریا! ***که ی صدای من، بغض ِ توئه، حرفی بزن! اینه همدست ِ شبه، تو چاره کن، شکن شکن! سکوتِ کهنه سال ِ لب، حوصله م ُ سر می بره! شنیدن ِ صدا از این حنجره ْ مُرده نوبره! اینه های پر غبار، اینه ی دِقم شدن! لحظه های حافظه کش، زجر ِ دقایقم شدن! بزن به سیم ِ شعله ها، تا خود ِ‌خودسوزی بیا! چمبر ِ چنگیز ُ ببین، رو سر ِ قوم ِ آریا!● |
تعبیر ٭ساعت ِ پارک ِ رفتگر در خواب ِ ناز بود!
من ُ این ساعت ِ مرده، برگ ِ کاهی، میز ِ تحریر! زنگ ِ خوش صدای آواز، توی این غروب دلگیر! قلمای تُک شکسته، دل ِ بی دل، پای خسته! انگار از پُتک ِ ترانه، قفل ِ بی حرفی شکسته! بازم از تو، بازم از تو تا طنین ِ گـُل رسیدم! مث ِ خون ِ یه قناری، از نوک دشنه چکیدم! باغ ِ بی بار ِ سکوتم، با تو گلخونه ی عشقه! گریه طعم ِ شوکران نیست، شهد ِ پیمونه ی عشقه! همه ی خون ِ تو رگ هام، نذر ِ ختم ِ این عذابه! پرسش ِ همیشه ی من، بی جوابه! بی جوابه! بگو تعبیر ِ کدوم خواب، رفتن ِ تو ر ُ رقم زد؟ که دوباره دیو ِ قصه، بازی ِ عشق ُ به هم زد! بازم از تو، بازم از تو تا طنین ِ گـُل رسیدم! مث ِ خون ِ یه قناری، از نوک ِ دشنه چکیدم! باغ ِ بی بار ِ سکوتم، با تو گلخونه ی عشقه! گریه طعم ِ شوکران نیست، شهد ِ پیمونه ی عشقه!● |
بنویسم! ٭بازنویسی ِ من آسان نیست، خط زدنم امّا چرا!
من ُ خط بزن! دوباره از سر ِ خط بنویسم! بنویس که من برای قصه ی تازه حریصم! بنویس با خط ِ الماس، رو تن ِ نازک ِ شیشه، که بدون ِ نور ِ چشمات، شب ِ من سحر نمیشه! رو تن ِ برفی ِ کاغذ، بنویس اسم ِ بهارُ! دل بده به رنگ ِ‌دریا، خط بزن دل دله ها ر ُ! خنده با چشمای خیس سخته عزیزم! بنویس! بنویس از دل ِ این بارون ِ نم نم، بنویس! شونه ت‌ُ هدیه بده به گریه ها ی بی صدام، از پریشونی ِ این سیل ِ دمادم بنویس! بنویس از اولین دم! از دل ِ سلام ِ اول! از همون جواب ِ ساده، اونور ِ کلام اول! بنویس از لب ِ بسته، وقتی هر واژه نقابه! از خداحافظ ِ عاشق، که یه عمره بی جوابه! بنویس از پُل ِ پیوند که میون ِ ما شکسته! بنویس تا واشه قفل ِ این در ِ همیشه بسته! خنده با چشمای خیس سخته عزیزم! بنویس! بنویس از دل ِ این بارون ِ نم نم، بنویس! شونه ت‌ُ هدیه بده به گریه ها ی بی صدام، از پریشونی ِ این سیل ِ دمادم بنویس!● |
| اکنون ساعت 02:39 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)