ما شبی دست برآریم و دعای بکنیم
غم هجران تو را چاره ز جایی بکنیم

پرسیدم ازو واسطه‌ی هجران را

گفتا سببی هست بگویم آن را
من چشم توام اگر نبینی چه عجب

من جان توام کسی نبیند جان را

نصیحت گوش کن جانا که از جان دوست تر دارند
جوانان سعادتمند پند پیر دانا را

چو کردی حلقه در گوشم، مکن آزاد و مفروشم
مکن جانا فراموشم، ز من یاد آر، دستم گیر

چنگ بنواز و بساز ار نبود عود چه باک
آتشم عشق و دلم عود و تنم مجمر گیر

زمانه گر بزند آتشم به خرمن عمر

بگو بسوز که بر من به برگ کاهی نیست

ما در این عالمکه خود کنج ملالی بیش نیست
عالمی داریم در کنج ملال خویشتن

به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

بکش به غمزه که اینش سزای خویشتن است

نیست در بازار عالم خوشدلی ور زانکه هست
شیوه رندی و خوشباشی عیاران خوش است

برات خوشدلی ما چه کم شدی یا رب

گرش نشان امان از بد زمان بودی