سایه قد تو بر قالبم ای عیسی دم
عکس روحیست که بر عظم رمیم افتادست

ش

خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

ساحت کون و مکان عرصه میدان تو باد

ت

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس
کس از دور فلک دستی نبرد از بد بیاران پرس

س

فدای دوست نکردیم عمرو مال دریغ

که کار عشق زما اینقدر نمی آید

د

دم فرو بسته هم اکنون ز غم و جور فلک
نزد هرکس نتوان گفت چو افسانه ی دل

ر

روزگارست که گه عزت دهد گه خار دارد
چرخ بازیگر از این بازیچه ها بسیار دارد

م

عاشقی را شرط تنها ناله و فریاد نیست
هر که از جان شیرین نگذرد فرهاد نیست

ج

جرعه جام برین جهان افشانم

غلغل چنگ درین گنبد مینا فکنم

ف

فطرت آشفت که از خاک جهان مجبور
خودگری خور شکنی خود نگری پیدا شد

ط

طفــل فـقیــر را هـــوس و آرزو خطــا ست
شاخی که از تگرگ نگون گشت برنداشت

گ

گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود را بگویدت که چون باید رفت

ب

خود را شکفته دار به هر حالتی که هست
خونی که می خوری به دل روزگار کن

د

حاکم شرعی که بهر رشوه فتوا می دهد
کی دهد عرض فقیران را جــواب ای رنجبر

ن

ندارد چون دل خود رای من تاب نظر چندان
چه بر شمشیر مردم کش نگاهی می زند خود را

ج

جز آستان توام در جهان پناهی نیست
سر مرا بجز این در حواله گاهی نیست

خ

خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است

ف

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم
وآنچه گویند روانیست نگوییم رواست

و

وصل تو کجا و من مهجور کجا
دردانه کجا حوصله ی مور کجا

ب

گر دامن دل رنگ نبود از اثر خون
معلوم نمی شد دل ما قاتل ما بود

ل

سبک باران به شور آیند از هر حرف بی مغزی
به فریاد آورد اندک نسیمی هر نیستان را

د

در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم
کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما


ن

نشان ز عالم آوارگی نبود هنوز
که ساخت عشق تو آواره ی جهان ما را

خ

خدا چو صورت ابروی دلگشای تو بست
گشاد کار من اندر کرشمه‌های تو بست

ه

هزار سلسله مو در پیت به خاک افتد
چو بر قفا فکنی موی عنبر آسا را

ک

کسی که حسن و خط دوست در نظر دارد
محقق است که او حاصل بصر دارد

گ

گوش اگر گوش و ناله اگر ناله ماست
آنچه البته به جایی نرسد فریاد است

ز

ز باده هیچت اگر نیست این نه بس که تو را
دمی ز وسوسه عقل بی‌خبر دارد


ف

فرض ایزد بگذاریم و به کس بد نکنیم
آنچه گویند روا نیست نگوییم رواست

ل

لب لعلت گزیدنم هوس است
خون او را مکیدنم هوس است

ز

زهر است عطای خلق هر چند که دوا باشد
حاجت ز که می خواهی جایی که خدا باشد

م