مکش به خون پر وبالم که من هر آنچه پریدم
به غیر گوشه ی بامت نشینی نگزیدم

ژ

ژاله بر لاله فرود آمده هنگام سحر
راست بر عارض گلبوی عرق کرده یار

سعدی

ظ

ظاهر که به دست ماست شستیم تمام
باطن که به دست توست آنرا تو بشوی

ض

ای آرزوی اولین گام رسیدن
بر جاده های بی سرانجام رسیدن
کار جهان جز بر مدار آرزو نیست
با این همه دل های ناکام رسیدن

ب

پرتو عمر چراغی ست که در بزم وجود
به نسیم مژه بر هم زدنی ، خاموش است

چ

جانا زکه آموختی این عشوه گری را
عشاق کشی خانه کنی پرده دری را

با "الف" ادامه میدم دوست عزیز

ای ز فروغ رخت تافته صد آفتاب
تافته‌ام از غمت ، روی ز من بر متاب
زنده به بوی توأم ، بوی ز من وامگیر
تشنهٔ روی توأم ، باز مدار از من آب

ر

روم آخر به دامانی زنم دست
که تا از وی رسد کارم به سامان

و

گویند صبر کن که تو را صبر بر دهد
آری دهد ویک به خون جگر دهد
ما عمر خویش به صبوری گذاشتیم
عمر دگر بباید تا صبر بر دهد

ش

شب زفاف کم از تخت پادشاهی نیست
بــه شرط آن که پسر را پــدر کند دامــاد

م

مرا عهدیست با جانان که تا جان در بدن دارم
هواداران کویش را چونان خویشتن دارم

ت

تا توانی دلی به دست آور
دل شکستن هنر نمی باشد

ک

کسی را مرد عاقل دوست خواند
که او در نیک و بد با دوست ماند

ق

فرق است میان آنکه یارش بر در
تا آنکه دو چشم انتظارش بر در

ت

تا بداند که جفا در خور طاقت باید
یک نفس آینه خواهم که بدو ناز کند

ی

یاران مدد که جذبه ی عشق قوی کمند
دیگر به جای پر خطری می کشد مرا

ط

طره شاهد دنیا همه بندست وفریب

عارفان بر سر این رشته نجویند نزاع

ع

عذریست و عتابی است و چه با هول و شتاب است
هولی و شتابی خوش و خوش عذر و عتابی

ح

دوستت دارم و دانم که تویی دشمن جانم
از چه با دشمن جانم شده ام دوست ندانم

چ

چون غمت را نتوان یافت مگر در دل شاد
ما به امید غمت خاطر شادی طلبیم

ل

لباسی بافتم بر قامت دل
ز پود محنت و تار محبت

ت

تا چند عمر در هوس آرزو رود
ای کاش این نفس که بر اید فرو رود

و

وصال شیر و شکر تازه می کند دل را
پیاله ای دو سه بر روی ماهتاب بگیر

ظ

ظل ممدود خم ظلف تو ام بر سر باد
کاندران سایه قرار دل شیدا باشد

ث

ثنا گوی تو باشد هر گیاهی
اگر سرچشمه ی زاینده باشی

ی

یاد باد آن که چو می شد سرت از باده گران
دوش منت کش آن بار گران بود مرا

غ

غارتگر خانه ی گدا مهمان است
در خانه ی مور شبنمی طوفان است

ن

نمودی یک وفا دادیم پیشت داد جانبازی
بی او امتحانی نیز در بیداد کن ما را

خ

خدا را گر که می جویی دل غمدیده شادان کن
که حق در عرش دلهای پریشان میشود پیدا

ف

فغان کاین لولیان شوخ شهر اشوب شیرین کار
چنان برددند صبر از دل که ترکان خان یغما را

د

درد بی عشقی ز جانم برد طاقت ور نه من
داشتــــم آرام تــــــا آرام جــانی داشتــــم

ز

زدانش به اندر جهان هیچ نیست
تن مرده و جان نادان یکیست

ذ

ذکر توبه مکن ای شیخ که با باده فروش
کرده ام عهد که دیگر نکنم توبه زمی

ش

شهریارا گر آییین محبت باشد
جاودان زی که چه دنیای بهشت آیینی

گ