کس به غیر از تو نخواهم چه بخواهی چه نخواهی
باز کن در به جز این خانه مرا نیست پناهی

ق

پدرم روضه رضوان به دو گندم بفروخت
نا خلف باشم اگر من به جویی نفروشم

ر

عاشقم بر لطف و قهرش به جد
بالعجب من عاشق این هر دو ضد

ن

من نخواهم کرد ترک لعل یار و جام می
زاهدان معذور دارید که اینم مذهب است

ل

کو کمند زلف آن زیبا نگار

تا به بند آرم دل دیوانه را

ق

موی سپید را فلکم آسان نداد
این رشته را به نخل جوانی داده ام


ص

حدیث عاطفه با سنگ جدایی مشکن
می دهد درس درستی دل بشکسته ما

ن

سر آن ندارد امشب که بر آید آفتابی
چه خیال ها گذر کرد و گذر نکرد خوابی

ت

جوانمرد و خوشخوی و بخشنده باش
چو حق بر تو پاشد تو بر خلق پاش

ه

لاله بوی می نوشین بشنید از دم صبح
داغ دل بود و بامید دوا باز آمد

ز

راز درون پرده ز رندان مست پرس
کاین حال نیست زاهد عالی مقام را

ب

آسمان بیخ کمال از خاک عالم بر کشید
تو زنخ می زن که در من گنج پنهانی کجاست

ط

پیش از اینت بیش از این اندیشه عشاق بود
مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود

ش

شادی مکن از زادن و شیون مکن از مرگ
زین گونه بسی امد و زین گونه بسی رفت

ف

فکر بلبل همه آن است که گل شد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

ا

ابی تر از انیم که بی رنگ بمیریم
از شیشه نبودیم که از سنگ بمیریم

ع

عیشم مدام است از لعل دلخواه
کارم به کام است الحمدلله

ز

زهد مفروش ای قلدر آبروی خود مریز
زاهد ار هستی تو پس اقبال بر دنیا چه شود

ق

قسم به حشمت و جاه و جلال شاه شجاع

که نیست با کسم از بهر مال و جاه نزاع

ف

فریاد مردمان همه از دست دشمن است
فریاد ما از دل نا مهربان دوست

ظ

ظل ممدود خم ظلف تو ام بر سر باد
کاندران سایه قرار دل شیدا باشد

ط

طاعت ان نیست که بر خاک نهی پیشانی
صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست

ث

ثاقبا بخت چنین خواست که من خوار شوم

تا به کوهش برسم طالع بهتر گیرم

ب

برو ای گدای مسکین در خانه علی زن
که نگین پادشاهی دهد از کرم گدا را

ع