کار پاکان را قیاس از خود مگیر
گر چه ماند در نبشتن شیر شیر

چ

چنان به دام تو الفت کرفت مرغ دلم
که یاد می نکند عهد آشیان ای دوست

ت

ضایع و خار مکن مرا نزد دشمن و دوست
گل هر جا که باشد خار هم نزد اوست

ژ

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را
که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

ج

چه بودی ار دل آن ماه مهربان بودی
که حال ما نه چنین بودی ار چنان بودی


ق

قتل خود را به دم تیغ محبت دبدم
گو عدو کور شو از حسرت بینایی ما

د

در این بهار تازه که گل ها شکفته اند
لبخند عشق زن که شکوفا ببینمت

ی

یا رب این شمع دل افروز ز کاشانه کیست
جان ما سوخت بپرسید که جانانه کیست

ش

شب مردان خدا روز جهان افروز است
روشنان را به حقیقت شب ظلمانی نیست

ک

کاشکی مست شبی در بر من بی خبر افتی
تــــا به کام دل آشفته سرا پــــات ببوسم

ش

شرح این اتش جانسوز نگفتن تا کی ؟
سوختم ، سوختم این راز نهفتن تا کی ؟

ث

ثانیه ها در پی هم میروند

نیست کسی در پی آنها رود


ع

علی ای همای رحمت تو چه آیتی خدا را
که به ما سوا فکندی همه سایه ی همه را

ص

صبحدم از عرش می آمد خروشی عقل گفت

قدسیان گویی که شعر حافظ از بر میکنند

ا

صحبت از باد صبا کرد اثر از زلفش
که صبا وارش جولان همه گلزار است

و

وصل من با تو همین بس که در ان کو شب تار
کنم افغان و شناسی تو به اواز مرا

ز

ز فکر تفرقه باز آی تا شوی مجموع
به حکم آنکه چو شد اهرمن سروش آمد

ذ

ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی
دودم به سر برآمد زین آتش نهانی

گ

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود

و

وای اگر خنده ی گستاخ کنی
آخ اگــــر بــــر رخ او آخ کنــــی

ح

حال دنیا را چو پرسیدم من از فرزانه ای
گفت با ابریست یا برقیست یا افسانه ای

ط

طلعت دوست عیان میخواهم
هر چه جز اوست نهان میخواهم

ش

شعر و شرع و عرش از هم خواستند
این دو عالم زین سه حرف آراستند

ه

هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد
سعادت همدم او گشت و دولت همنشین دارد

ض

ضمیر دل نگاشایم به کس مرا آن به
که روز گار غیور است و ناگهان گیر

چ

چون کشم بار فراق تو بدین طاقت و صبر
چون دهم شرح جفای تو بدین دانش و هوش

ز

روم آخــر به دامانی زنــم دست
که تا از وی رسد کارم به سامان

ی

وجهی که بدان وجه توان زیست ندارم
جز روی تو آن نیز ز ما باز گرفتی

ی

یک مشت بغض یخ بسته تفسیر می کند
اندوه و درد غربت بی همزبانیم

ف

فکر دیگر به جز از گریه نکردم در عشق
گریـــه سودی ندید فکر دگر بایــد کــرد

ق

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس
کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

ح

حکایت غم عشق از درون عاشق صادق
بپرس اگر چه ز مجروح نشنوند شهادت

ن

نشان ز عالم اوارگی نبود هنوز
که ساخت عشق تو اواره ی جهان ما را

ب

با دل سوخته ام کرد چنان داغ بهار
که دم سرد خزان با گل و شمشاد نکرد

ز

زندگی جز نفسی نیست غنیمت شمرش
نیست امید که همواره نفس بر گردد

پ