پیوند تن و جان را پیوسته جدا دیدم
دل با دگران هر دم تن با دگری عمری

س

سود کی دارد به طراری نمودن زاهدی
چون ز من بر بود ان دلبر به طراری مرا

ی

بارم چو قد به دست گیرد
بازار بتان شکست گیرد

ل

لاف غم عشقت سزد آن را که شب هجر
صد صبح محبت دمد از هر نفس او

د

در غم عشق تو با این نامه های دردناک
اختر بیدادگر را دادگر خواهیم کرد

ش

شرط عقل است که مردم بگریزند از تیغ
من اگر دست تو باشد ، مژه بر هم نزنم

و

هر که پا از حد خود برتر نهد
سر دهد بر باد و تن بر سر نهد

ف

فاتحه‌ای چو آمدی بر سر خسته‌ای بخوان
لب بگشا که می‌دهد لعل لبت به مرده جان

گ

گر نمی کوشی به درمانم به آزارم مکوش
مرهم دل نیستی، بر سینه پیکانی چرا ؟

ع

عشقبازی و جوانی و شراب لعل فام
مجلس انس و حریف همدم و شرب مدام

ر

روز ها فکر من اینست و همه شب سخنم
که چرا غافل از احوال دل خویشتنم

م

میان نداری و دارم عجب که هر ساعت
میان مجمع خوبان کنی میانداری

ب

بگذار بگویمت که از ناگفتن
این قافیه در دل رباعی خون شد

ص

صافیست جام خاطر در دور آصف عهد
قم فاسقنی رحیقا اصفی من الزلال

ض

ضعیفان خار و خاشاکند سیلاب حوادث را
که از شمع آتش اول در نهاد ریسمان گیرد

ش

شاه شمشادقدان خسرو شیرین دهنان
که به مژگان شکند قلب همه صف شکنان

س

سالها دل طلب جام جم از ما میکرد

انجه خود داشت ز بیگانه تمنا میکرد

ذ

ذره خاکم و در کوی تو ام جای خوش است
ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

ل

لبش می‌بوسد و خون می‌خورد جام
رخش می‌بیند و گل می‌کند خوی

ه

هر کجا رفتیم داغی بر دل ما تازه شد
سوخت آخر جنس ما از گرمی بازار ها

الف

از چار چیز مگذر گر عاقلی و زیرک
امن و شراب بی‌غش معشوق و جای خالی

ج

جز اینقدر نتوان گفت در جمال تو عیب
که وضع مهر و وفا نیست روی زیبا را

ط

طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف
گر بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف

غ

غرق وهمیم ورنه این محیط
از تنک آبی کناری بیش نیست

ی

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش
می‌سپارم به تو از چشم حسود چمنش

ش

شدم از یاد تو چون قصه فراموش ترین
ای دل از وسوسه ی زلف تو مغشوش ترین

ت

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

م

مزرع سبز فلک دیدم و داس مه نو
یادم از کشته ی خویش امد و هنگام درو

ر

کیست این پنهان مرا در جان و تن
کز زبان من همی گوید سخن
این که گوید از لب من راز کیست
بشنوید این صاحب اواز کیست

ت

تو را که هر چه مراد است در جهان داری
چه غم ز حال ضعیفان ناتوان داری

گ

گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت

چ

جز من ، میان این گل و باران کسی نبود
کو موزه ای بپا و کلاهی بسر نداشت
آخر، تفاوت من و طفلان شهر چیست
ایین کودکی ، ره رسم دگر نداشت

م

لنگر حلم تو ای کشتی توفیق کجاست
که در این بحر کرم غرق گناه آمده ایم

گ

نابرده رنج گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

س