|
تیر ِ اخطار! ٭سربازی جوان را مرد نمی کند، پدران ِ دروغگو!
فراری ام! فراری ام! فراری از لباس ِ سبز! فراری از چکمه سفید، فراری از حصار ُ مرز! فراری ام! فراری ام! فراری از نفرت ُ جنگ! فراری از قمقمه و ُ تیر ُ کلاهخود ُ تفنگ! فراری از اسم ِ شبُ، ترس ِ نگهبان ُ فریب! فراری از مارش ِ رِژه، شلوارایی با شیش تا جیب! دوس ندارم پابکوبم مقابل ِ ستاره ها! این پادگان جهنمه، خسته ام از دوباره ها! سیم ِ‌خاردار من ُ از فرار نمی ترسونه! تیر ِ اخطار من ُ از فرار نمی ترسونه! من نمی خوام رِژه برم با یه تفنگ، کوله به پُشت! یا بدونم که دشمن ُ ، با چن تا گولّه میشه کشت! امشب شب ِ فرارمه! تو که نگهبان ِ شبی، نترسونم از غضب ِ یه مُش ستاره حلبی! من ُ بزن! نشون بده یه سرباز ِ نمونه ای! اسم ِ‌شب ُ ازم نپرس! تو ناجی ِ شبونه ای! من ُ بزن! منُ بزن که مرگ ِ من نجاتمه! گاهی یه مرگِ باشکوه، به زندگی مقدمه! سیم ِ خاردار من ُ از فرار نمی ترسونه! تیر ِ اخطار من ُ از فرار نمی ترسونه!● |
کــَم رنگ ٭تو خوش رنگی خوش آهنگ!
نگاهم کن که کم رنگم! نگاهت بهترین رنگه! گره کن مشت ِ آوازُ، صدای تو خوش آهنگه! بخون با من که بیزارم، از این اذکار ِ تکراری! بیا بی قصه خوابم کن! شکنجه گاه ِ بیداری! غزل ْ خاتون ِ دریا دل! ببر من ر ُ تو از ساحل! که این عاشق ترین قایق، نشسته تا گلو در گل! بدُزد این رخت ِ پُر خارُ! من ُ عریون کن از وحشت! تو چتر ِ چل گیس ِ تُ وا کن! زیر ِ رگبار این نفرت! بتاب از روزن ِ فانوس! شب ِ یلدا ر ُ رسوا کن! رو این دیوار ِ دل مرده، هزار تا پنجره وا کن! غزل خاتون ِ‌دریا دل! ببر من ر ُ تو از ساحل! که این عاشق ترین قایق، نشسته تا گلو در گِل!● |
زندگی ْ یعنی نمردن! ٭بِـِـرَم؟ یا که نـَرم!
رو آسمون نوشتن : «ای! پرنده! پر زدن بس!» با کسی شوخی ندارن! اینجا حرف حرف ِ گلوله س! پر بگیر از دل ِ این دام! زندگی یعنی نمردن! بدتر از طعم ِ نفس نیست، طعم ِ این مرگ ِ مقدس! آسمون قُرُق نمیشه، با رجزخونی ِ صیاد! خوش صداتر از سکوته، انعکاس ِ سرخ ِ فریاد! بگذر از مرز ِ گلوله! که ترانه رنگ ِ خونِ! نگو مُردن ِ پرنده پُشت‌ِ ابرا میره از یاد! آخر ِ بازی ِ نفرت، تو بگو که کی برنده س، وقتی تو قطره ی خونت، پر پر ِ صدتا پرنده س! دلت ُ بزن به ابرا! خلوت ِ قفس رُ بشکن! پشت ِ میله های حسرت، نبض ِ ثانیه گزنده س! من واسه دردای تو قرص ِ مسکــّن ندارم! اگه تو بخوای به هر سایه ای ایمون میارم! بگو تا یادم بره همین زبون ِ مادری! زندگی توی قفس بهتره یا در به دری!● |
یادش به خیر! ٭این ترانه به آقای پرویز پرستویی پیشکش می شود.
بچه گی مون یادش به خیر! چه بی کلک بود دل ِ ما! همیشه زیر ِ سایه ی چوب ِ فلک بود دل ِ ما! وق وق صاحاب داد می کشید، تو گُذر ِ محله مون! چه مزه یی، چه عطری داشت دم پُختکای نه نه مون! چشمای تو یادش به خیر، تو شب ِ چارشنبه سوری! شراب ِ هفصد ساله بود! باغ ِ تو آباد انگوری! همه ی سهم ِ‌من از زندگی شد: یادش به خیر! مزّه ی پیاله ی تشنگی شُد : یادش به خیر! یادش به خیر صدای پات، رو تن ِ سنگفرش ِ حیات! فرار می داد غصه ها ر ُ، تنها یه دونه آبنبات! پدر بزرگ با چپغش، زیر ِ گُذر نشسته بود! چراغ ِ تیر ِ کوچه ر ُ کمون ِ‌من شکسته بود! توی شب ِ خاطرخوا شدن، هق هق ِ من یادش به خیر! حال ِ پریشون ِ دل ِ عاشق ِ من یادش به خیر! همه ی سهم ِ من از زندگی شد : یادش به خیر! مزّه ی پیاله ی تشنگی شد : یادش به خیر!● |
من سکوتم ٭ترجیع بند ِ ترانه را در پونک نوشتم!
من سکوتم، تو ترانه! من یه فانوس، تو زبانه! من نگاه ِ مات ُ گـُنگم، تو نگاهی عاشقانه! من یه زخمم، تو یه مرهم، من به ندرت، تو دمادم! من یه باغ ِ گـُر گرفته! تو مث ِ نزول ِ شبنم! من ُ تو دو تا عروسک با چشای تیله ای! من ُ تو زندونی ِ خاطره های پیله ای! من یه عکس ِ پُر غبار از یه ترانه ساز ِ لال، اما تو هنوز مث ِ باور ِ یک قبیله ای! من پُر از شکست ُ تردید، تو شکوه ِ تخت ِ جمشید! من شب ِ شب ْ پره مرده، تو مث ِ طلوع ِ خورشید! من یه شهر ِ بی پرنده، تو بلیط ِ یه برنده! بگو تو حراج ِ چشمات، قیمت ِ ستاره چنده؟ من ُ تو دو تا عروسک با چشای تیله ای! من ُ تو زندونی ِ خاطره های پیله ای! من یه عکس ِ پُر غبار از یه ترانه ساز ِ لال، اما تو هنوز مث ِ باور ِ یک قبیله ای!● |
زلزله ٭یکی بعد از شنیدن ِ‌این غزل ترانه گفت: خیل ِ خُب!!!
نگو: «- دوسم نداشته باش!» خواستن ِ تو کارِ دله! حریف ِ این دل نمی شم! راضی نمی شه! مُشکله! راهمُ سد می کنی با، اون دو تا چشم ِ کهربا، گذشتن از چشمای تو، مثل ِ خیال ِ باطله! با اون نگاه ِ دَدَری، ما ر ُ کجاها می بری؟ تو که می دونی عاشقت نداره تاب ِ فاصله! ما سکن ِ خیالتیم، عاشق ِ عطرِ شالتیم، این دل ِ بی وطن هنوز، اهل ِ همین آب ُ گله! از وقتی که یکی شدن، دستای تو با دست ِ‌من، تو شهر ِ آروم ِ دلم، اومده صد تا زلزله! تو مثل ِ قایق روی آب، می گذری مستُ بی شتاب، انگار نمی دونی یکی منتظرت تو ساحله! همیشه بی قرار ِ تو! همیشه انتظار ِ تو! بیا که بی اومدنت، سر می ره صبر ُ حوصله! وعده ی فردا نمی خوام، نگو : «- بمون! خودم میام!» بذار بهاری شه هوام، بذار بخونه چلچله! بذار که اون چشمای ناز، ما ر ُ هوایی کنه باز، عشق ِ تو شیرین ِ اگه زمونه مون هلاهله!● |
اعتراف ٭اینه سمج ترین طلبکار است!
اینه ی مایه ی شرم ِ، من دیگه رفیق ِ من نیست! دیگه این اینه بازار، جای آفتابی شدن نیست! من ُ کم کن از خود ِ من، تا ببینی اینه ها رُ! تو شکنجه گاه ِ گریه، ببین اعتراف ِ ما رُ! توی پیچ ُ تاب ِ گیست، پیدا کــُن ردّ نگامُ! با تو اینه بهترین جا، برای دیدن ِ رؤیاس! رخت ِ تردیدُ رها کن! وقتِ دل زدن به دریاس! اینه ها چه مهربونن، وقتی دستای تو این جاس! بهترین منظره یی تو! لحظه، لحظه ی تماشاس! چتر ِ خنده هات ُ وکن، زیر ِ رگبار ِ نگاهم! پا بذار تو قاب ِ‌اینه، که یه عمره چش به راهم! با تو اینه بهترین جا، برای دیدن ِ رؤیاس! رخت‌ِ تردید ُ رها کن! وقتِ دل زدن به دریاس!● |
تجسّم ٭ساعت خورشیدی در شب خواب خورشید می بیند!
شب ُ این ساعتک ِ خورشیدی! من ُ این حنجره ی تبعیدی! ای همیشه همسکوت ُ همنگاه! من ُ از کدوم غزل دزدیدی؟ گـُم شدم تو کوچه های مِه زده! چه کسی نشون ِ من ر ُ بلده؟ اصلا ً انگار نفس ُ نور ُ چراغ، به ترانه های ما نیومده! وقتی هر خاطره خنجر می زنه، وقتی ایینه به فکر ِ کشتنه، دیدن ِ دوباره ی دستای تو، لحظه ی ناب ِ تولد ِ منه! با تو میشه عشق ُ تو ترانه دید! میشه لاجرعه چشات ُ سرکشید! واژه های دس نخورده ر ُ بیار! تو برس به داد ِ این برگ ِ سفید! جوشش ِ دوباره ی شعر منی! مثل ِ قامت ِ ستاره روشنی! ای تجسم ِ امید ُ عاطفه! تو درست مثل ِ نفس کشیدنی! وقتی هر خاطره خنجر می زنه، وقتی ایینه به فکر ِ کشتنه، دیدن ِ دوباره ی دستای تو، لحظه ی ناب ِ تولدِ منه!● |
تحمـّـل ٭دیده دریا کنم ُ صبر به صحرا فکنم...
مثل ِ پت پت ِ یه فانوس که نفس بریده باشه! مثل ِ اون پرنده یی که، جز قفس ندیده باشه! دل به رنجیر ِ عذابم، بی سرانجاممُ خسته! یه نفر حرمت ِ بال ِ شاپرک ها ر ُ شکسته! این جا زندگی یتیمه، این جا ناتمومه آواز! مجرمای بی گناهن، این فرشته ها سَر باز! تو رهاتر از صدایی، من گرفتار ِ سکوتم! بی تو از بام ِ ترانه می سقوطم! می سقوطم! من ُ از این جا جدا کن! این جا دیگه جای من نیست! سر سپردن به تحمل، معنی ِ عاشق شدن نیست! این جا زندگی یتیمه، این جا ناتمومه آواز! مجرمای بی گـُناهن، این فرشته ها سَر باز!● |
نمی تونم ٭ترانه هم پیش ِ لطافت ِ تو زمخت است!
نمی تونم تو رُ با ترانه پرپر بکنم! اما شاید بتونم چشمات ُ اَزبـَر بکنم! چالای کنج ِ لبت، هلال ِ ماه ِ آذره! عمریه که دل برای خنده هات دَر به دَره! عطر ِ دستای تو عطر ِ گونه ی سیب گـُلاب! انقراض ِ عطشی! درست مثِ جرعه ی آب! وا کن این دریچه های پر غبار ِ بسته ر ُ، مثل ِ مهتاب رو سر ِ شب های تنهایی بتاب! اگه جای چشم ِ تو تو قصه مون خالی بشه، توی باغچه ی دلم دوباره خشکسالی بشه، زنبقا اهلی میشن، تو بند ِ گـُـلدون ِ سفال! خاطره ها می میرن تو آرزوهای محال! عطرِ دستای تو عطر ِ گونه ی سیب ِ گــُلاب! انقراض ِ عطشی! درست مثِ جرعه ی آب! وکن این دریچه های پُر غبار ِ بسته رُ، مثل ِ مهتاب رو سر ِ شب های تنهایی بتاب!● |
| اکنون ساعت 11:26 AM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)