حدیث عشق جانان گفتنی نیست
اگر گـــوش کسی هم درد یـــابــد

ز

روز نخست کز غم دل باخبر شدم
بهر دوای درد نهان در به در شدم

ژ

ژاله از نرگس فرو بارد و گل را اب داد
وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد

ج

جز غم عشق تو ما را دل نا شاد که داد
خاک هستی مرا غیر تو بر باد که داد

ش

شوقم چنان فزود که هرگه نهان شوی
باید دوید بر سر صد رهگذر مرا
برگردنم ز تیغ تو صد بار منت است
زیرا که وارهاند ز صد دردسر مرا

ی

یک چشم زدن غافل از آن ماه نباشم
تــرسم که نگاهی کنــد آگــاه نبــاشم

ف

قفس جسم کجا مانع پرواز شود
طایر جان کسی را که تویی بال و پرش

ک

گیسوی یار دام دل عاشقان اوست
خال سیاه پشت لبش دانه من است

ل

من از دلبستگی های تو با آیینه دانستم
که بر دیدار خود ای تازه گل عاشق تر از مایی

ن

واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می‌کنند
چون به خلوت می‌روند آن کار دیگر می‌کنند

ن

نا برده رنج گنج میسر نمی شود
مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد

الف

ای دل بشارت می دهم خوش روزگاری می رسد
یا درد و غم طی می شود یا شهریاری می رسد

چ

که دارد این چنین ذوقی که ما راست
کــه ذوق مــا همه عالم بیــاراست

با "ت" ادامه میدم دوست عزیز

گفت غم تو دارم گفتا غمت بر آید
گفتم که ماه من شو گفتا اگر برآید

م

لب و دندان سنایی همه توحید تو گوید
مگر از آتش دوزخ بودش روی رهایی

الف

بی همگان به سر شود بی تو به سر نمیشود
داغ تـــو دارد ایــن دلـــم جای دگــر نمیشـــود

پ

جامی که برد از دلم آزار به من داد
آن لحظه که آن یارکم آزار دریافت

چ