حسن خوش از روی از روی خوبان آشکارا کرده ای
پس به چشم عاشقان آنرا تماشا کرده ای

خ

خود را شکفته دار به هر حالتی که هست
خونی که میخوری به دل روزگار کن

ک

کام دل و آرزوی من دیدن توست
جز دیدن روی تو دگر کامم نیست

گ

لیک بی غم تو شفیع تو منم
خواجه روحم نه مملوک تنم

ش

شکستن صف من کار بی صفایان نیست
که شهریارم و صاحبدلان سپاه منست


ت

تهمت بر آشفت و با توس گفت
که رهام را جام باده است جفت

ض

ضرورت است که نیکی کند کسی که شناخت
که نیکی و بدی از خلق داستان ماند

پ

جز من، میان این گل و باران کسی نبود
کو موزه ای بپا وکلاهی بسر نداشت
آخر، تفاوت من و طفلان شهر چیست
آئین کودکی، ره و رسم دگرنداشت

ز

رسم عاشق نیست با یک دل دو دلبر داشتن
یا زجانان یا زجان باید که دل برداشتن

حافظ

ن

ما در این عالم که خود کنج ملالی بیش نیست
عالمی داریم در کنج ملال خویشتن
سایه‌ی دولت همه ارزانی نودولتان
من سری آسوده خواهم زیر بال خویشتن

الف

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس
کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

و

هم بانگ نوحه غلغله در شش جهت فکند
هم گریه بر ملائک هفت آسمان فتاد

ذ

ذکرش به خیر ساقی فرخنده فال من
کز در مدام با قدح و ساغر آمدی


ک

کاشکی دیشب ما صبح نمیشد هرگز
با دلم دوش سر زلف تو بازی می کرد

ق

قمار عاشقان بردی ندارد از نداران پرس
کس از دور فلک دستی نبرد از بدبیاران پرس

چ

چو غنچه دلم مرده تا کی نظاره کنم
نسیم وصل تو کو تا که جامه پاره کنم

ح

حکایت شب هجران نه آن حکایت حال است
که شمه ای زبیانش به صد رساله برآید

ث

ثروت و ملک و ناموس ما را
برده این اختلافات مذهب

ص

فتنه برخاست ز پا کوبی و دست افشانی
تا تو ای فتنه ی بنشسته به پا خواسته ای

ض

ضرورت است که نیکی کند کسی که شناخت
که نیکی و بدی از خلق داستان ماند


ج

جفا و جور تو عمری به این امید کشیدم
که بینم از تو وفایی ، گذشت عمر و ندیدم

خ

خدایا به نور صراحی و جام

به آن می که خصم است با ننگ و نام

که شادی ما از غم خویش کن

زعصیان ما مغفرت بیش کن


ط

طمع مـــدار که با تـــو وفـــا کنـــد دوران
که با کسی به فسون مهربان نگردد مار

ع

نمیدانم دلم دیونه ی کیست
کجا میگردد و در خونه ی کیست

م

ز

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی بشنو تو این حکایت

گ

گر مرد رهی میان خون باید رفت
از پای فتاده سرنگون باید رفت
تو پای به راه در نه و هیچ مپرس
خود راه بگویدت که چون باید رفت

ن