شمع و گل و پروانه و بلبل همه جمعند
ای دوست بیا رحم به تنهایی ما کن

ی

یارب مگیرش ارچه دل چون کبوترم

افکند و کشت و حرمت صید حرم نداشت

ف

فلکم از تو جدا کرد و گمان می کردم
که به شمشیر مرا از تو جدا نتوان کرد

ق

قلب بیحاصل ما را بزن اکسیر مراد

یعنی از خاک در دوست نشانی بمن آر

ر

روزم چو شام تیره و شامم همه بلاست
آن وضع روز روشن و این شام تار ماست

چ

چرا چون لاله خونین دل نباشم

که با ما نرگس او سرگران کرد

د

دلم از دست غمش سخت به فریاد آمد
وان جفا جوی مرا گوش به فریاد نکرد

ذ

ذره خاکم و در کوی توام جای خوشست

ترسم ای دوست که بادی ببرد ناگاهم

م

قوت بازوی پرهیز بخوبان مفروش

که در این خیل حصاری بسواری گیرند

ش

قدر چو تویی زمین چه داند
کان قدر به آسمان دریغ است

ض

ضرب دشمن اگرچه با ضرر است
زدن دوست جانگداز تر است

س

خدا را بر آن بنده بخشایش است
که خلق از وجودش در آسایش است

و

وصف رخ چو ماهش در پرده راست ناید

مطرب بزن نوائی ساقی بده شرابی

ش

شد به گمان دیدنی، عمر تمام و ، من همان
چشم به ره نشانده‌ام جان امیدوار را

ل

لاله ای با نرگس پژمرده گفت

بین که ما رخساره چون بر افروختیم

ن

نه ز هجران تو غمگین نه ز وصلت شادم
که بد و نیک جهان گذران می گذرد

غ

غلام همت آن رند عافیت سوزم

که در گدا صفتی کیمیاگری داند

ک

کار عشق از وصل و هجران درگذشت
درد مــا از دسـت درمـــان درگـــذشت

گ

گرم نه پیر مغان در بروی بگشاید

کدام در بزنم چاره از کجا جویم

ر

روا مدار خدایــا کــه در حریم وصــال
رقیب محرم و حرمان نصیب ما باشد

دلم جز مهر مه رویان طریقی بر نمی‌گیرد
ز هر در می‌دهم پندش ولیکن در نمی‌گیرد


ل

رواق منظـر چشم من آشیانه توست
کرم نما و فرودآ که خانه خانه توست

ه

طبیــم گفــت درمـــانــی نــــدارد درد مهجــوری
غلط می گفت خود را کشتم و درمان خود کردم

ن

گوهر جام جم از کان جهانی دگرست

تو تمنا ز گل کوزه گران میداری

ت

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین منست

م

غم بگذرد از من چو به من بر گذری تو
آن لحظه شوم شاد که در من نگری تو

ف

فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست

کفرست در این مذهب خودبینی و خود رایی

س