نــه نشاط دوستانم نــه فراق بـوستانم
بروید ای رفیقان به سفر که من اسیرم

ژ

ژاله بر لاله فرود آمد هنگام سحر

راست بر عارض گلبوی عرق کرده یار

ل

لبت را دیگری بوسد منت وصف دهن گویم
تنت با غیر میخوابــد منت سیمین بـدن گویم

ی

یاد باد آنکه خرابات نشین بودم و مست

و آنچه در مسجدم امروز نبود آنجا بود

چ

تا زمیخانه و می نام ونشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

س

زشت در آیینه گر خود زشت بیند گو مرنج
گر عمل زیبا کنی زیبا کنی عکس العمل

ج

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

هرکس که این ندارد حقا که آن ندارد

د

در این شبِ سیـاهم گم گشته راهِ مقصود
از گوشه ای بُرون آی ای کوکبِ هدایت


گ

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو و باده و دفتر جایی

ذ

من وتو را ببرد دزد چرخ پیر ازآنک

زدزد خواسته بودیم پاسبانی را

خ

تیمار کار خویش تو خود خور که دیگران

هرگز برای جرم تو تاوان نمی دهند

ز

تو طاعت حق کنی به امید بهشت
نه نه تو نه عاشقی که مزدوری تو

غ

غبار آلوده ام از پای تا سر

بخون آغشته ام از پنجه تا پر

زاوج آسمان لختی فرود آی

به تدبیری زپایم بند بگشای

گ

گهی دستی زنم بر سر گهی خاری کشم از پا
به کـــوی دل فریبان این بود کــاری که من دارم

ح

حدیث عشق نداند کسی که همه عمر
به سر نکوفته باشد درسرایی را

و

در آن مقام که دلهای عاشقان خون شد
چه جای دردفروشان دیر آفات است

ل

لعل من چیست عقده های دلم
عقد خونین به هیچ مخزن نیست

ض

ضرورت است که نیکی کند کسی که شناخت
که نیکی و بدی از خلق داستان ماند

ط

طبیب راه نشین درد عشق نشناسد

برو بدست کن ای مرده دل مسیح دمی

ی

یافت پس از صد نگه مطلب مخصوص خویش
دیده که جوینده بود عشوه‌ی ممتاز را
تیز نگاهی به بزم پرده برافکند و کرد
پرده در محتشم نرگس غماز را

د

در غیابم به حضور تو چه گفته است رقیب
کابرویی به حضـــور تـــو دگـــر نیست مـرا

ب

بدانسان سوخت چون شمع که بر من

صراحی گریه و بر بط فغان کرد

ص

صبح سعادت است شب وصل آن پری
خورشید پیش عکس رخ او ستاره ای

ش

مـــا در ره عشــــق تو اســــیران بلائیــــم
کس نیست چنین عاشق بیچاره که مائیم

ر

روز دیوان قیامت که منازل بخشند
عرصات سر کـوی تو بـود منزل ما

ز

زان یار دلنوازم شکریست با شکایت

گر نکته دان عشقی خوش بشنو این حکایت

بی مزد بود و منت هر خدمتی که کردم

یارب مباد کس را مخدوم بی عنایت

ش

شراب خانگی ام بس می مغانه بیار
حریف باده رسید ای رفیق توبه وداع

س

سایه تا باز گرفتی زچمن مرغ چمن

آشیان در شکن طره شمشاد نکرد

ک

کوفته شد سینه مجروح من
هیچ نماند از من و از روح من

ل

لبش می‌بوسد و خون می‌خورد جام
رخش می‌بیند و گل می‌کند خوی

ت