چه گویم کز فراقت چونم ای دوست
جگر پر درد و دل پر خونم ای دوست

ط

طمع خام بین که قصه فاش

از رقیبان نهفتنم هوس است

ف

فاش می گویم و از گفته ی خود دلشادم
بنده ی عشقم و از هر دو جهان آزادم

ح

دائم گل این بستان شاداب نمی ماند
دریــاب ضعیفـــان را در وقت توانـــایی

ف

فلک چو دید سرم را اسیر چنبر عشق

ببست گردن صبرم به ریسمان فراق

ر

روی پاکیزه چه ارزد دل پاکیزه بیار
که مه چارده را دیدم،هر جایی بود

ن

گرچه راهیست پراز بیم زما تا بر دوست

رفتن آسان بود ار واقف منزل باشی

ی

یغمای نگاه بین که آن دلبر شوخ
چیزی نگذاشت دیگر از بهر شیوخ

ه

هزار سلسله مو در پیت به خاک افتد
چو برقفا فکنی موی عنبر آسا را

ص

صفای سایــه گل بی تــو آرزو نکنم
به دل غبار ملالی که داشتم بر دارم

ض

ضمیر دل نگاشایم به کس مرا آن به

که روزگار غیور است و ناگهان گیرد


ی

یار من باش که زیب فلک و زینت دهر

از مه روی تو و اشک چو پروین منست

پ

پروانــه بــه یک سوختن آزاد شـد از شمع
بیچاره دل ماست که در سوز و گداز است

ث

ثوابت باشد ای دارای خرمن
اگر رحمی کنی بر خوشه چینی

ز

جنگ هفتادو دو ملت همه را عذر بنه

چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

ل

خیری کن ای فلان و غنیمت شمار عمر
زان پیشتر که بانگ برآید فلان نمامند
سعدی

ل

لا ابالی چــه کند دفتــر دانـایی را
طاقت وعظ نباشد سر سودایی را

م

میروم اما نمی پرسم ز خویش
ره کجا منزل کجا مقصود چیست

و

وعظ واعظ ز چه دانی نکند جا به دل ما
پختگانیم که در مــا سخن خــام نگیــرد

ف

فریب جهان قصه ای روشن است

ببین تا چه زاید شب آبستن است

ت

صبح روزی پشت در می آید و من نیستم
قصه ی دنیا به سر می آید و من نیستم

د

نشان ز عالم آوارگی نبود هنوز
که ساخت عشق تو آواره‌ی جهان ما را

ط

طی مکان ببین و زمان در سلوک شعر

کاین طفل یک شبه ره صد ساله میرود

ص

ما باده زیر خرقه نه امروز می کشیم
صد بار پیر میکده این ماجرا شنید

ک

کاغذین جامه بخوناب بشویم که فلک

ره نمونیم بپای علم داد نکرد

ع

عشق نگذاشت دلم تا که کند خدمت عقل
اشتر مست چـــه تمکیــن ز مهـــاری بکند

غ

غافل از مور مشو گر چه سلیمان باشی
که ز هر ذره به درگاه خدا راه بود

ی

یعنی همه جا عکس رخ یار توان دید
دیوانه منم من که روم خانه به خانه

و

تـــرسم نرسی به کعبه ای اعرابی
این ره که تو میروی به ترکستانست

الف

نالــه چندان ز دلـم راه فلک دوش گرفت
که موذن سحر از ناله ی من گوش گرفت

ظ