یکی از پیران طریقت گفت:در بازار بغداد یکی را دیدم که ماموران دولتی به او حمله برده و بی محابا او را می زدند .انها او را زخمی کردند و در اخر او را خواباندند و هزار تازیانه بر وی زدند اما او اه نگفت.به نزد وی رفتم و گفتم :ای جوانمرد ان همه زخم ها بر تو وارد کردند چرا اهی نگفتی و جزع وفزع ننمودی تا شاید بر تو رحم اورند ؟گفت:ای شیخ معذورم که معشوقم برابرم بود واز بهر وی مرا می زدند پس از نظاره وی درد بر من اسان شد

مدت زماني پيش در يکي از اتاقهاي بيمارستاني دو مرد که هر دو حال وخيمي داشتند بستري بودند.يکي از آنها اجازه داشت هر روز بعداز ظهر به مدت يک ساعت به منظور تخليه ششهايش از مايعات روي تختخواب کنارتنها پنجره اتاق بنشيند.
اما مرد ديگر اجازه تکان خوردن نداشت و بايد تمام اوقات به حالت دراز کش روي تخت قرار گرفته باشد. دو مرد براي ساعاتي طولاني با هم حرف مي زدند،از همسرانشان؛خانه وخانواده شان؛شغل و دوران خدمت سربازي و تعطيلاتشان خاطراتي براي هم نقل مي کردند.
هر روز بعد از ظهر مرد کنار پنجره که اجازه داشت يک ساعت بنشيند؛براي مرد ديگر تمام مناظر بيرون را همان طور که مي ديد تشريح مي کردو آن مرد هر روز به اميد آن يک ساعت که مي توانست دنياي بيرون و رنگهايش را در فکر خود تجسم کند به سر مي برد. پنجره مشرف به يک پارک سرسبز است با درياچه اي طبيعي که چند قو و اردک در آن شنا مي کنندو بچه ها نيز قايق هاي اسباب بازي خود را در آب شناور کرده و بازي ميکنند.چند زوج جوان دست در دست هم از ميان گل هاي زيبا و رنگارنگ عبور مي کنند .منظره زيباي شهر زير آسمان آبي در دور دست به چشم مي خورد و........
در تمام مدتي که مرد کنار پنجره اين مناظر را توصيف مي کرد؛ مرد ديگر با چشمان بسته در ذهن خود آن طبيعت زيبا را تجسم مي کرد.در يک بعد از ظهر گرم مرد کنار پنجره رژه سربازاني که از پايين پنجره عبور مي کردند را براي مرد ديگر شرح دادو مرد ديگر با باز سازي آن صحنه ها در ذهن خود؛انگار که واقعاّ آن اتفاقات و مناظر را مي ديد.
روزها وهفته ها گذشت يک روز صبح زماني که پرستار وسايل استحمام را براي آنها به اتاق آورده بود؛ متاسفانه با بدن بي جان مرد کنار پنجره روبرو شد که در کمال آرامش به خواب ابدي فرو رفته بود؛سراسيمه به مسئولان بيمارستان اطلاع داد تا جسد مرد را بيرون ببرند پس از مدتي همه چيز به حال عادي بازگشت
مردي که روي تخت ديگر بستري بود از پرستار خواهش کرد که جاي او را تغيير داده و به تختخواب کنار پنجره منتقل شود پرستار که از اين تحول در بيمارش خوشحال بود اين کار را انجام داد؛و از راحتي و آسايش بيمار اطمينان حاصل کرد مرد به آرامي و تحمل درد و رنج بسيار خودش را کم کم از تخت بالا کشيد تا بتواند از پنجره به بيرون و دنياي واقعي نگاه کند به آرامي چشمانش را باز کرد ولي روبروي پنجره تنها يک ديوار سيماني بود.
مرد بيمار تعجب زده از پرستار پرسيد: چه بر سر مناظر فوق العاده اي که مرد کنار پنجره براي او توصيف مي کرد آمده است؟....پرستار پاسخ داد: اوچگونه منظره اي را براي تو وصف کرده است در حالي که خودش نابينا بود؟او حتي اين ديوار سيماني را نيز نمي توانسته که ببيند. شايد او تنها مي خواسته است که تو را به زندگي اميدوار کند. موهبت عظيمي است که بتوانيم به ديگران شادي ببخشيم عليرغم اين که خودمان در زندگي رنج ها و سختي هاي زيادي را تحمل مي کنيم.در ميان گذاشتن مشکلات زندگي با ديگران شايد کمي از رنج ما بکاهد اما زماني که شادي ها تقسيم شوند. اثري مضاعف را خواهد داشت.

روزی ملک الموت نزد موسی ع امد وقتی چشم موسی به او افتاد پرسید:برای چه امده ای برای دیدار یا برای قبض روح؟ملک الموت گفت:برای قبض روح امده ام .موسی مهلت خواست تا مادر و خانواده اش را ببیند و وداع کند .ملک الموت گفت :این اجازه را ندارم.موسی گفت :ان قدر مهلت بده تا سجده ای .و ملک به او مهلت داد موسی به سجده رفت و گفت خدایا ملک را امر کن مهلت دهد تا از مادرم و و خانواده اموداع کنم .خداوند به عزراییل امر کرد که قبض روخ موسی را به تاخیر اندازد.موسی نزد مادر امد و گفت. مادر جان مرا حلال کن سفری در پیش دارممادر شروع به گریه کرد و موسی ع با او وداع نمود .وپیش زن و فرزند خود رفت .موسی ع فرزند کوچکی داشت که بسیار مورد علاقه اش بود .ان بچه پیراهن موسی ع گرفت در حالی که زار زار گریه می کرد .حضرت موسی ع نتوانست خود داری کند بنا بر این شروع به گریه کرد .خطاب رسید موسی اکنون که پیش مایی چرا اینقدر گریه می کنی .موسی ع عرض کرد :پرورد گارا به خاطر بچه هایم گریه می کنم چون به انها بسیار مهربانم .خطاب رسید :موسی با عصای خودرا به دریا بزن.حضرت موسی عصا را به دریا زد دریا شکافته شد و سنگ سفیدی نمایان گشت .موسی ع کرم ضعیفی را در دل سنگ دید که برگ سبزی بر دهان داشت و مشغول خوردن بود .خداوند خطاب کرد :ای موسی در میان این دریا و دل این سنگ کرم به این ضعیفی را فراموش نمی کنم ایا اطفال ترا فراموش می کنم >اسوده خاطر باش که من نگهبان خوبی برای انان هستم .موسی ع به ملک الموت گفت:ماموریت خود را انجام بده و سپس قبض روح شد

شخصی خاری بر سر راه مردم کاشته بود .به او گفتند بیا این خار را بکن .ان مرد گفت دیر نمیشود و هر بار که به او می گفتند می گفت دیر نمیشود و وعده اینده را میداد .خار رشد میکرد و ریشه می دوانید و تنه اش کلفت می شد وخارهایش تیز تر وخطرش بیشتر می شد .خار کن هم سال به سال پیر تر می گشت واز نیرو یش کاسته می شد .وی وقتی که خواست خار را بکند نتوانست هرچه زور زد درخت از ریشه در نیامد .زمان توبه نیز بعد از انجام هر گنه است .اگر گناه بماند ریشه می دواند و گاهی غیر قابل جبران است