گفت آسان گیر بر خود کارها کز روی طبع

سخت می گیرد جهان بر مردمان سخت کوش

خ

نه درخت تحمل کند جفای خزان

غلام همت سروم که این قدم دارد

ش

کو کریمی که ز بزم طربش غمزده

جرعه در کشد و دفع خماری بکند

م

مدامم مست می‌دارد نسیم جعد گیسویت

خرابم می‌کند هر دم فریب چشم جادویت

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن

که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت

و

جان بی جمال جانان میل جهان ندارد

هر کس که این ندارد حقا که آن ندارد

با هیچ کس نشانی زان دلستان ندیدم

یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد

ز

زمانه از ورق گل مثال روى تو بست
ولى ز شرم تو در غنچه كرد پنهانش

ش

شرمش از روی تو باید آفتاب

کاندرآید بامداد از روزنت

ژ

ژاله بر لاله فرود آمده هنگام سحر

راست بر عارض گلبوی عرق کرده یار

ب

نظر پاک تواند رخ جانان دیدن

که در آیینه نظر جز بصفا نتوان کرد

ی

قتل این خسته به شمشیر تو تقدیر نبود

ور نه هیچ از دل بی‌رحم تو تقصیر نبود


من دیوانه چو زلف تو رها می‌کردم

هیچ لایقترم از حلقه زنجیر نبود


ف

یا رب این آینه حسن چه جوهر دارد

که در او آه مرا قوت تاثیر نبود

سر ز حسرت به در میکده‌ها برکردم

چون شناسای تو در صومعه یک پیر نبود

ل

بیا ساقی از می ندارم گریز

بیک جام باقی مرا دست گیر

که از دور گردون بجان آمدم

روان سوی دیر مغان آمدم

س

که بار غمم بر زمین دوخت پای

بضرب اصولم برآور زجای

ج

عاقلان نقطه پرگار وجودند ولی

عشق داند که درین دایره سرگردانند

ق

صوفی نهاد دام و سر حقه باز کرد

بنیاد مکر با فلک حقه باز کرد

ز

فریب جهان قصه ای روشن است

ببین تا چه زاید شب آبستن است

ی

ضعف و عجز و فقر ما دانسته ای

درد مارا هم دوا دانسته ای

ن

چه مستیست ندانم که رو به ما آورد
که بود ساقی و این باده از کجا آورد

د

وفا نکردی و کردم، جفا ندیدی و دیدم

شکستی و نشکستم، بریدی و نبریدم

م

صبحدم از عرش می آمد خروشی عقل گفت
قدسیان گویی که شعر حافظ از بر میکنند

ی