شکسته بال

رنگ بالش نشان آزادي پر كشيد از بهشت همسفري در خيالم
ز فرط سختي هجر قوي وحشي شكسته بال اسير آسمان دردمند ظلمت شد
زخمي بي پناه را چون ديد يار من تن به سر سپردن داد
بال خونين به تير صيادان ماند اين زهر تلخ قصه
به ياد ناگه آن رهسپار بركه غم
پس جدا از رهادلان گرديد
قطره اشک آسمان آن شب مرهم بال آن ستاره صبح زخم آن دلسپرده را بوسيد
نام آن پر شكسته مهد غرور در دلم اشتياق پروازش در بَرِآسمان يكرنگي من
در اين بركه خسته مي مانم راغب نغمه هاي همدردي

ساحل سکوت

غرشي دگر نمود موج خسته از سفر
در طلسم عاشقي بهر ساحل سكوت
خاطرات بردگي رمز تلخ عزلتش عاقبت رها شده
جز ترانه هاي عشق قصد غربتش نبود
كرد با نهيب خود خاک تشنه را خطاب
اي كه نغمه ام تو را شد تلاطم اميد
قطره هاي من تو را شاهدان زندگي
از تو خواهشي به جز همدلي نباشدم
اي كه بهر اوج من سهم بي صدا شدي
از دلش رها نمود رنج خواهش سكوت
ساحل نجيب يار داد پاسخش چنين
اي غرور قامتم ناظر اسارتم
استواري تنم سينه ات سپهر من
افتخار مام بحر قهرمان آبها سالهاست كاين سكوت كرده لانه در دلم
جور داغ آفتاب آشناي زخم من
آسمان دگر مرا نيست يار غمگسار
قصه ي ستاره ها نيست بر لبم نثار
شد اسارت زمين داستان تلخ من

شهر کبود

آسمان بار غم به دوش گرفت
چهره ي روزگار را چون ديد
جلوه ي آشناي شهر كبود
قاصد همزبان خشكي
باد گشته در اين حصار كوه اسير
ديگر از قطره هاي عشق نگفت
چشم گريان آسمان خشكيد
يار من غمگسار هجران بود
در دلش كشته هاي جنگ به ياد
اينچنين در طلسم شهر اسير
همنفس از ديار غصه برفت
همدم زخم آسمان گرديد
گفتن از درد اين زمانه نمود
دل به اين ناظران صحنه نداد
انتظارش نگاه چشم بصير