تصویر ها در آینه ها نعره می کشند
ما را ز چار چوب طلایی رها کنید
ما ، در جهان خویشتن آزاد بوده ایم
من باد نیستم
اما همیشه تشنه ی فریاد بوده ام
دیوار نیستم
اما اسیر پنجه بیداد بوده ام
نقشی درون آینه سرد نیستم
اینان به ناله آتش درد نهفته را
خاموش می کنند و فراموش می کنند
اما من آن ستاره دورم که آب ها
خونابه های چشم مرا نوش می کنند

در دو چشمش گناه می خندید
بر رخش نور ماه می خندید
در گذرگاه آن لبان خموش
شعله یی بی پناه می خندید
شرمناک و پر از نیازی گنگ
با نگاهی که رنگ مستی داشت
در دو چشمش نگاه کردم و گفت
باید از عشق حاصلی برداشت

حلاج

تو در نماز عشق چه خواندی ؟
که سال هاست
بالای دار رفتی و این شحنه های پیر
از مرده ات هنوز
پرهیز می کنند

دشت هایی چه فراخ !
کوه هایی چه بلند !
در گلستانه چه بوی علفی می آمد !
من در این آبادی ،پی چیزی می گشتم ؛
پی خوابی شاید ،
پی نوری ، ریگی ، لبخندی .

یاد بگذشته به دل ماند و دریغ
نیست یاری که مرا یاد کند
دیده ام خیره به ره ماند و نداد
نامه ای تا دل من شاد کند

قصه - ابتهاج


دل من باز چو نی می نالد
ای خدا خون کدامین عاشق
باز در چاه چکید

دلم گرفته
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز
نه این دقایق خوشبو، که روی شاخه ی نارنج می شود خاموش
نه این صداقت حرفی، که در سکوت میان دو برگ این شب بوست
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطرافت نمی رهاند
و فکر می کنم
که این ترنم موزون حزن تا ابد
شنیده خواهد شد
نگاه مرد مسافری به روی میز افتاد :
چه سیب های قشنگی !

یک روز بلند آفتابی
در آبی بیکران دریا
امواج ترا به من رساندند
امواج ترا بار تنها
چشمان تو رنگ آب بودند
آن دم که ترا در آب دیدم
در غربت آن جهان بی شکل
گویی که ترا بخواب دیدم
از تو تا من سکوت و حیرت
از من تا تو نگاه و تردید ...

دست درکوچه و بستر
حضور مانوس تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یاس را رج می زند
بی نجوای انگشتانت
فقط .
و جهان از هر سلام خالی است .

شاملو