باز باران بارید
خیس شد خاطره ها
آفرین بر دل ابری هوا
هرکجا هستی باش
آسمانت آبی
دلت از غم دنیا خالی..!

ای کاش رویای مرا تعبیر بود

حسرت آیینه ها تصویر بود
جای گمراهی ز قلبم لوحه ی تدبیر بود
نان شب در سفره ی هر پیر بود
چشم مردم ازهوسها سیر بود
جرم عاشق در نگاه وتیر بود
هر دلی در نزد یزدان گیر بود
جای ترسیم گناهان در دلم تردید بود
حرمت دلها به جا بود هر چه با تقصیر بود
جای انکار گناهان در خفا تدبیر بود
فرصت تکرار حرمتها اگر چه دیر بود
تن دستانم به دستت گیر بود
قلب من بازیچه ی تقدیر بود
اینچنین بازیگر تصویر بود

تمام سپاسم از آن کسیست
که به من نیازی نداشت
اما فراموشم نکرد..!

روزگاری در گوشه ای از دفترم نوشته بودم...... تنهائی را دوست دارم چون بی وفا نیست
تنهائی را دوست دارم چون تجربه اش کرده ام تنهائی رادوست دارم
چون عشق دروغین درآن نیست تنهائی را دوست دارم چون خدا هم تنهاست
تنهائی را دوست دارم چون در خلوت وتنهائیم در انتظار خواهم گریست وهیچ کس اشکهایم را نمیبیند