در این عالم که هر کس ساز خود را

زند خواند که او آواز خود را
به کوک ساز او دمساز باید
تو پنهان کن درو نت راز خود را

نه بسته ام به كس دل نه بسته كس به من دل
چو تخته پاره بر موج رها رها رها من

نان پاره ز من بستان جان پاره نخواهد شد
آواره عشق ما آواره نخواهد شد

دل را امید و هستی بر موی تو بود
جان را نشاط و سرمستی از روی تو بود
ریزان ز شاخ سوسن ها گلها بر سر ما
لرزان ز عشق و بی تابی هر دم پیکر ما ...
این شعر یکی از تصنیف های معروف زنده یاد داریوش رفیعیه که خیلی دوستش دارم
و به زودی تاپیک کاملی در مورد ایشون و آهنگهاش میذارم
نام تصنیف خوابی بود و خیالی(ما را روز وصال...) هست شاعرش هم مال شهرآشوبه

ما سالها قرین غم یار بوده ایم
پس آمدی که با من غمگین چه ها کنی؟

شعاع درد مرا ضرب در عذاب کنید
مگر مساحت رنج مرا حساب کنید