بر آب دیده ٔ رنجور هم ملامت نیست
که شوق می بستاند عنان عقل از دست .

دلی کز عشق او سرمست گشته
به شوق وصل او خلوت نشسته

شوق ديدار تو لبريز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق ديوانه كه بودم .

//فريدون مشيري//

شاهد عهد شباب آمده بودش به خواب
باز به پیرانه سر عاشق و دیوانه شد

پیرانه سرم عشق جوانی به سر افتاد
وان راز که در سر بنهفتم به در افتاد

قتیل عشق تو شد حافظ غریب ولی
به خاک ما گذری کن که خون مات حلال

از رهگذر خاک سر کوی شما بود
هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

می خواه و گل افشان کن از دهر چه می جویی
این گفت سحرگه گل بلبل تو چه می گویی

مسند به گلستان بر تا شاهد و ساقی را
لب گیری و رخ بوسی می نوشی و گل بویی

یارب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

روی نادیده و اوصاف تو گفتن تا کی
همه شب در غم هجرتو نخفتن تا کی

ساقی تو شراب لامکان را
آن نام و نشان بی‌نشان را

بفزا که فزایش روانی
سرمست و روانه کن روان را

جانی دارم لجوج و سرمست و فضول
وانگه یاری لطیف و بیصبر و ملول
از من سوی یار من رسولست خدای
وز یار بسوی من خدایست رسول

مرا به رندی و عشق آن فضول عیب کند
که اعتراض بر اسرار علم غیب کند

کمال سر محبت ببین نه نقص گناه
که هر که بی‌هنر افتد نظر به عیب کند

در مستی اگر ز من گناهی آید
شاید که دلت سوی جفا نگراید.

یارب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هرجایی

جای آن است که خون موج زند در دل لعل
زین تغابن که خزف میشکند بازارش

چه غم دیوار امت را که باشد چون تو پشتیبان
چه باک از موج بحر آن را که باشد نوح کشتیبان .

ای پادشه خوبان داد از غم تنهایی
دل بی تو به جان آمد وقت است که باز آیی

سینه مالامال درد است ای دریغا مرهمی
دل ز تنهایی به جان امد خدا را همدمی

چون من خیال رویت جانا به خواب بینم
کز خواب می نبیند چشمم به جز خیالی

روز و شب خوابم نمی آید ز چشم غم پرست
بس که در بیماری چشم تو گریانم چو شمع؟

شبون گریه کنم روزون بخندم
که تا دشمن ندونه حال دردم
اگر دشمن بدونه حال دردم
برم زیر گلی که بر نگردم

هر کس به طریقی دل ما میشکند
بیگانه جدا دوست جدا میشکند

من از بيگانگان ديگر ننالم
كه با من هرچه كرد آن آشنا كرد

سر به زانوی غم نهاده ام ، به گوشه ای نشسته ام
آتشم به جان و خموشم چو نای مانده از نوا
مانده با نگاهی به راهی که می رود به ناکجا
ای گل آشنا بیا بیقرارم بیا داد از این غم جدای

عشق از سرم درآمد وز پای من برون شد
دانست کز غم تو پا و سری ندارم .

عشق اگر با تو بیاید به پرستاری من
شب هجران نکند قصد دل آزاری من

تا کی ای جان اثر وصل تو نتوان دیدن
که ندارد دل من طاقت هجران دیدن .

تا کی در انتظار قیامت توان نشست
برخیز تا هزار قیامت بپا کنیم

حدیث هول قیامت که گفت واعظ شهر
کنایتی است که از روزگار هجران گفت .

زندگانی نتوان گفت و حیاتی که مراست
زنده آنست که با دوست وصالی دارد

خاموش مراز گفت و گفتار تو کرد
بیکار مرا حلاوت کار تو کرد
بگریختم از دام تو در خانه‌ی دل
دل دام شد و مرا گرفتار تو کرد