اندر این خانه که را یار دهم من ز وفا
یا به دست که دهم یکسره پروانه دل

تا دل غم او دارد نتوان غم جان خوردن
با اندوه او زشت است اندوه جهان خوردن

در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی
خرقه جایی گرو و باده و دفتر جایی

یار با ماست چه حاجت که زیادت طلبیم ؟
دولت صحبت ان مونس جان ما را بس

سخن با ما نمی گویی الا ای همزبان ما
خدا را با که گویم شکوه ی بی هم زبانی را

ای خوشا دولت ان مست که در پای حریف
سر و دستار نداند که کدام اندازد

دلم در عاشقی دیوانه بود دیوانه تر بادا
تنم از بیدلی بیچاره شد بیچاره تر بادا

از آن رو هست یاران را صفا ها با می لعلش
که یر از راستی نقشی در ان جوهر نمی گیرد

در وصل ز اندیشه دوری فریاد
در هجر زدرد نا صبوری فریاد

رفت آنچه بود و ماند فقط خاطرات تلخ
عبرت نگیرد این دل بی خانمان هنوز

ترســم نرسی به کعبه ای اعرابی
این ره که تو می روی به ترکستانست

تجلی گه خود کرد خدا دیده ی ما را
در این دیده در آیید و ببینید خدا را

ای بت یغما دلم یغما مکن
شادی جان مرا شیدا مکن

نماز شام غریبان چو گریه آغازم
به مویه‌های غریبانه قصه پردازم

موی سپیدم را فلکم آسان نداد
این رشته را به نقد جوانی داده ام

تا چند روی خوش نشان می دهی به خلق
راز مــرا ز پــرده عیـــان می کنـــی چـــرا

آن کس که ندارد بسر کوی تو راه
از زندگی بی ثمرش حاصل نیست

یارم تویی بــه عالم یــار دگر ندارم
تا در تنم بود جان دل از تو بر ندارم

جلوه ی مستانه اش از طره ی عنبر فشان
همچو دریا موج عنبر بر کران افکنده بود

تا تو نگاه میکنی کار من آه کردن است
ای به فدای چشم تو این چه نگاه کردن است

تراتیشه دادم که هیزم کنی
ندادم که بنیان مردم کنی

تــا بــامداد هـــر شب آواز عنــدلیب
آید همی چو ناله ی چنگ از چنارها

تا بداند که جفا در خور طاقت باید
یک نفس آیینه خواهم که به او ناز کند

بلیل به چمن زان گل رخسار نشان دید
پروانه در آتش شد و اســـرار نهان دید

ترسم اندر بــــر اغیار برم نام عزیزت
چه کنم بی تو چه سازم شده ای ورد زبانم

ترسم نرسی به کعبه ای اعرابی
این ره که تو می روی به ترکستانست