تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

آیتی بود عذاب انده حافظ بی تو
که بر هیچ کسش حاجت تفسیر نبود

تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود
سر ما خاک ره پیر مغان خواهد بود

تاب بنفشه می‌دهد طره مشک سای تو
پرده غنچه می‌درد خنده دلگشای تو

از اشک شوق نیز دو چشمم معاف دار
کز این دو چشمه اب فراوان کشیده ام

ز کار هر که یک مشکل گشایی
به خود صد مشکل آسان کرده باشی

روز وصل دوستداران یاد باد
یاد باد آن روزگاران یاد باد

ديده بگشا كه جلوه ديدار
به تجلي است از در و ديوار

روی تو مبیناد دگر دیده ی سعدی
گر دیده به کس باز کند روی تو دیده

دیوانه دلی خفته در این خلوت خاموش
او زاده ی غم بود زغم های جهان گشت فراموش

دلا دایم گدای کوی او باش
به حکم آن که دولت جاودان به

ای دل بشارت می دهم خوش روزگاری می رسد
یا درد و غم طی می شود یا شهریاری می رسد

به خط و خال گدایان مده خزینه دل
به دست شاهوشی ده که محترم دارد

تو همچو صبحی و من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که چون همی‌سپرم

ما زنده به آنیم که آرام نگیریم
موجیم که آسودگی ما عدم ماست

ای واقف اسرار خمیر همه کس
در حالت عجز دستگیر همه کس

تا تو زین پرده روی بنمایی
منتظر بر در سرای توییم

جوانی باز می آرد به یادم
سماع چنگ و دست افشان ساقی

یکی طفل دندان برآورده بود
پدر سر به فکرت فرو برده بود

در بزم رقیبان رخ چون شمع میافروز
کاین شمع به هر محفل افروختنی نیست