می خــور که بــه زیــر گل خواهی خفت
بی مونس و بی رفیق و بی همدم جفت

تو کز محنت دیگران بی غمی
نشاید که نـــامت نهنــد آدمی

تا هر قدمی دور شدی قطره ی اشکی
بــا هر قدمت از سر مژگـــان من افتــاد

تا دلی آتش نگیرد حرف جانسوزی نگوید
حال ما خواهی اگر از گفته ما جستجو کن

در حسرب یوسف که زنان دست بریدند
ای جان تو به من آی که جانان میانست

ای همه هستی ز تو پیدا شده
خاک ضعیف از تــو توانــا شده
آنچه تغیـــر نپـــذیـــرد تـــویی
وانکه نمرده است نمیرد تویی

تواضع زگردان فرازان نکوست
گدا گرتواضع کن خوی اوست

تـا تـو زیـن پـرده روی بـنـمـایـی
مــنـتـظـر بـر در سـرای تـویـیـم

تیر عاشق کش ندانم بر دل حافظ که زد
اینقدر دانم که از شعر ترش خون می چکید

دوش آن صنم چه خوش گفت در مجلس مغانم
با کافران چه کارت گر بت نمی پرستی

دیدم به خواب دوش که ماهی برآمدی
کز عکس روی او شب هجران سر آمدی

گر خورده ایم باده و از خود فتاده ایم
بر ما مگیر خرده که می از سبوی توست

تو همچو صبحی من شمع خلوت سحرم
تبسمی کن و جان بین که همی سپرم

من بد کنم و تو بد مکافات کنی
پس فرق میان من و تو چیست بگو

وه که ز همراهیت محتشم افتاده شد
بسته بند ستم خسته‌ی زخم جفا

دم آخر که مرا عمر به سر می آید
گر تو آیی به سرم عمر دگر می آید

در آسمان نه عجب گربه گفته حافظ
سرود زهره به رقص اورد مسیحارا

آنکه از دوری او دیــده ما دریــا بود
دور بودیم از او ما ، خود او با ما بود

دیروز، در میانه ی بازی، ز کودکان
آن شاه شد که جامه ی خلقان ببر نداشت

تا می نبود لذت هستی نتوان یافت
تا گل نبود نیست نه عطری نه گلابی

یوسفت نام نهادند و به گرگت دادند

مرگ،گرگ تو شد ای یوسف کنعانی من

نصيحت گوش کن جانا که از جان دوست‌تر دارند
جوانان سعادتمند ، پند پير دانا را

از مس دل ساختن با دست دانش زرناب

علم و جان را کیمیا و کیمیاگر داشتن

نادره کبکی به جمال تمــام
شاهد آن روضه ی فیروزه فام
تیــــــز رو تیــــــز دو تیــــــز گام
خوش روش خوش پرش خوشخرام