در کـار مـا پـروائـی از طـعـن بـدانـدیـشـان مـکن

پــروانــه گــو در مــحــفــل ایـن شـمـع بـی پـروا بـیـا

استاد شهریار

اگر چه باده فرح بخش و باد گل‌بیز است

به بانگ چنگ مخور می که محتسب تیز است

صراحی ای و حریفی گرت به چنگ افتد

به عقل نوش که ایام فتنه انگیز است

تا گنج غمت در دل ویرانه مقیم است

همواره مرا کوی خرابات مقام است

در آستان جانان از آسمان میندیش

کز اوج سر بلندی افتی بخاک پستی

ده روزه مهر گردون افسانه است و افسون

نیکی به جای یاران فرصت شمار یارا

در حلقه گل و مل خوش خواند دوش بلبل

هات الصبوح هبوا یا ایها السکارا

در خرابات طریقت ما به هم منزل شویم

کاین چنین رفته‌ست در عهد ازل تقدیر ما

عقل اگر داند که دل دربند زلفش چون خوش است

عاقلان دیوانه گردند از پی زنجیر ما

آخر از راه دل و ديده سر آرد بيرون
نيش آن خار که از دست تو در پاي من است

فرخي يزدي

تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی

گوش نا محرم نباشد جای پیغام سروش

دست در حلقۀ آن زلف دوتا نتوان کرد

تکیه بر عهد تو و باد صبا نتوان کرد

در ره منزل لیلی که خطرهاست در آن

شرط اول قدم آنست که مجنون باشی

تو با خدای خود انداز کار و دل خوش دار

که رحم اگر نکند مدعی خدا بکند

ای نور چشم مستان در عین انتظارم

چنگی حزین و جامی بنواز یا بگردان

مغنی از آن پرده نقشی بیار

ببین تا چه گفت از برون پرده دار

چنان برکش آواز خنیاگری

که ناهید چنگی برقص آوری

تا چند زنم به روی دریاها خشت
بیزار شدم ز بت‌ پرستان کنشت
خیام که گفت دوزخی خواهد بود
که رفت به دوزخ و که آمد ز بهشت

دی شانه زد آن ماه خم گیسو را
بر چهره نهاد زلف عنبر بو را
پوشید بدین حیله رخ نیکو را
تا هر که نه محرم نشناسد او را

ای توانگر مفروش اینهمه نخوت که ترا

سر و زر در کنف همت درویشانست

تا از بر چشم آن جوان رفت
بینائی چشم ما از آن رفت
رفتم که از آن کناره گیرم
هر چیز که بود از میٰان رفت

تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج
سزد اگر همه دلبران دهندت باج
دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش
به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج

تا مهر ابوتراب دمساز منست
حیدر به جهان همدم و همراز منست
این هر دو جگر گوشه دو بالند مرا
مشکن بالم که وقت پرواز منست

دام یک عالم تعلق‌ گشت حیرانی مرا
عاقبت‌ کرد این در واکرده زندانی مرا
محو شوقم بوی صبح انتظاری برده‌ام
سرده‌ای حیرت همان در چشم قربانی مرا

دل عاشق به پیغامی بسازد
خمار آلوده با جامی بسازد
مرا کیفیت چشم تو کافیست
ریاضت کش به بادامی بسازد