مشت من ساقه خشک تپش ها را می فشرد.
لحظه ام از طنین ریزش پیوندها پر بود .
تنها می رفتم ، می شنوی ؟ تنها .

سهراب

آیینه شدم ترسیدم از هر نقش
خود را در ما بفکن
باشد که فرا گیرد
هستی ما را و دگر نقشی
ننشیند درما

سهراب سپهری

از یاد مبر
ای قلب دربدر
که ما یعنی من و تو
عشق را رعایت کرده ایم
انسان را رعایت کرده ایم
خود اگر
شاهکار خدا
بود یا نبود

شاملو

دستت را دراز کن
فاصله را بردار
و با من همقدم شو
در جستجوی ناکجا آباد
که ما نه اسکندر وار
به ظلمات خواهیم رفت
و نه خضر گونه
آب حیات خواهیم یافت
تنها ، در قداست رنج
قرابت انسانی خود را
بر کتیبه ی ایام ، خواهیم نوشت

تا کی در این بیابان سر زیر پر نهم ؟
با خود مرا ببر به چمنزار های دور
شاید به یک درخت رسم نغمه سر دهم .
من بی قرار و تشنه پروازم
تا خود کجا رسم به هر آوازم ...

می بینم صورتمو تو آینه
با لبی خسته می پرسم از خودم
این غریبه کیه از من چی می خواد؟
اون به من یا من به اون خیره شدم
باورم نمی شه ، هر چی می بینم
چشامو یه لحظه رو هم می ذارم
به خودم می گم که این صورتکه
می تونم از صورتم ورش دارم
می کشم دستمو روی صورتم
هر چی باید بدونم دستم میگه
منو توی آینه نشون می ده
می گه این تویی نه هیچ کس دیگه

هرگز شب را باور نکردم
چرا که
در فراسوی دهلیزش
به امید دریچه ای
دل بسته بودم ...

من و تو با همیم اما دلامون خیلی دوره
همیشه بین ما دیوار صد رنگ غروره
نداریم هیچ کدوم حرفی که باز هم تازه باشه
چراغ خنده هامون خیلی وقته سوت و کوره

هوا بس ناجوانمردانه سرد است ...آی ...
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی، در بگشای
منم،من ، میهمان هر شبت، لولی وش مغموم
منم،من ، سنگ تیپا خورده رنجور
منم، دشنام پست آفرینش ، نغمه ناجور

روزگاری رفت و مردی برنخاست
زین خراب آباد گردی برنخاست
دشمنان را دشمنی پیدا نشد
دوستان را هم نبردی برنخاست
هر که چون من گرمخویی پیشه کرد
از دلش جز آه سردی برنخاست
صد ندا دادیم دشمن سر رسید
از میان جمع فردی برنخاست
درد از درمان گذشت و هیچ کس
از پی درمان دردی برنخاست