بهانه

باز کودک دل بهانه می گیرد
باز قلب گرفته من به لرزه می آید
بر روی دلم
باز جای پای نگاهت صدا می کند
آهسته آهسته از عمق افکارم
دفتر خاطرات را جستجو کرده
به ورق زدن آن می نشینم
چه آن روزهای خوبی بود
یاد ایام با هم بودن

دلم ميخاد ازدوتا واژه كه خيلي وقتا ذهنمون به خودش مشغول ميكنه بگم.
عشق و زندگي
اولي رو با دلم حس كردم ودومي رو خودمم نميدونم چطور توصيفش كنم.

واما عشق..........
عشق يعني،خنده هاي بي نقاب
عشق يعني،روشني در ماهتاب
عشق يعني، گرمي سوزان تن
عشق يعني، گريه ي پنهان من
عشق يعني، يك نگاه بي دروغ
برق چشمان،از نگاهي بي فروغ
عشق يعني ،مستي دل از درون
زنده گشتن،از سكوت و از سكون
عشق يعني، شور هستي بي دليل
زنده بودن، با اميدي بي بديل
عشق يعني، پاكي و دل دادگي
وارهيدن از قفس ، پروانگي
عشق در تمثيل نايد بي گمان
هر كه عاشق شد،بداند آن زمان................

درشبان غم تنهایی خویش ......

دوباره روي هم تلنبار شدو.....شكست
"من گمان مي كردم
دوستي همچون سروي سبز،
چارفصلش همه آراستگي است
من چه مي دانستم،
هيبت باد زمستاني هست
من چه مي دانستم،
سبزه مي پژمرد از بي آبي،
سبزه يخ ميزند از سردي دي،
( مثل اشكهاي من كه توسرما رو گونه هام يخ زد و.......)
من چه مي دانستم،
دل هركس دل نيست......... . .
چه روياهايي كه تبه گشت وگذشت
چه اميدي....چه اميد؟
دل من مي سوزد"
هميشه درخيال خود
به وقت سختي وملال،
مي انديشيدم
"گرچه شب تاريك است
دل قوي دار،
سحرنزديك است"
اما ديگر قدرتي براي دل نمانده كه بينديشد......