می تراود مهتاب
می درخشد شبتاب
مانده پای آبله از راه دراز
بر دم دهکده مردی تنها
کوله بارش بر دوش
دست او بر در می گوید با خود
غم این خفته چند
خواب در چشم ترم می شکند

دور ایستاده ام
در مرز تیره ی روشن شرمی زنانه
تا باز نشناسی ام
هر چند در من تمام توست
در تو تمام آنچه دوست می دارم

مث برفایی تو
تازه آبم که بشن برفا و عریون بشه کوه
مث اون قله مغرور بلندی
که به ابرای سیاهی و به بادهای بدی میخندی
من بارهام تو زمین
من زمینم تو درخت
من درختم تئ بهار
ناز انگشتای بارون تو باغم میکنه
میون جنگلا تاقم میکنه

همین چند لحظه پیش
لابد پروانه ای که باید
از پیله درنیامده است و
جایی ، دستی ، گلوی کسی را فشرده است و
کسی ، کنار سرنگش به خواب رفته است و
همین چند لحظه پیش که برایت نوشتم
عزیزترینم
زمین به اوراد عاشقانه محتاج است

تا به کی باید رفت
از دیاری به دیاری دیگر
نتوانم ، نتوانم جستن

فروغ فرخزاد

نشسته ام کنار یک غریبه که گه گاه
سکوت مرا می جود
سفر بخیر
سفر بخیر
درختهای آشنا
که دور می شوید
نشسته ام و فکر می کنم
به یک بیابان راه
آه
چه قدر صندلی خسته است

تیرگی می آید
دشت می گیرد آرام
قصه رنگی روز
می رود رو به تمام
شاخه ها پژمرده است
سنگها افسرده است
رود مینالد جغد میخواند
غم بیامیخته با رنگ غروب
می تراود ز لبم قصه سرد
دلم افسرده در این تنگ غروب

سهراب سپهری

بر شیشه های پنجره آشوب شبنم است
ره بر نگاه نیست
تا با درون درایی در خویش بنگری...

یک اشاره بس است
حیات ضربه آرامی است
به تخت سنگ مگار
و در مسیر سفر مرغ های باغ نشاط
غبار تجربه را از نگاه من شستند
به من سلامت یک سرو را نشان دادند
و من عبادت احساس را
به پاس روشنی حال
کنار تال نشستم و
گرم زمزمه کردم

من درد در رگانم
حسرت در استخوانم
چیزی نظیر آتش
در جانم پیچید
سرتاسر وجود مرا گویی
چیزی به هم فشرد
تا قطره ای به تفتگی
خورشید جوشید از دو چشمم
از تلخی تمامی دریاها
در اشک ناتوانی خود ساغری زدم

شاملو