در آرزوی تو باشم


درآن نفـس که بميـرم در آرزوی تو باشـم
بدان اميددهم جان که خاک کوي توباشم

بوقت صبـح قيـامت که سـر ز خاک بر آرم
بگفتــگوی تو خيـزم بجستجــوی توباشم

به مجمعی که در آيند شاهدان دو عـالم
نظر بسـوی تو دارم غلام روی تو باشــم

به خوابگـاه عدم گر هزار سال بخسبـــم
زخواب عاقبت آگـه ببوی مـوی تو باشــم

حديث روضـــه نگويم گل بهشت نبـــويم
جمال حور نجــويم دوان بســوی توباشم

می بهشت ننوشم زدست ساقی رضوان
مرابباده چه حاجت که مست روی توباشم

هـزار باديه سهلست با وجـــــود تو رفتـن
وگر خلاف کنم سعديا بســــوی تو باشم

همه شب با دلم کسی می گفت
سخت آشفته ای ز دیدارش
صبحدم با ستارگان سپید
می رود می رود نگهدارش
من به بوی تو رفته از دنیا
بی خبر از فریب فردا ها
روی مژگان نازکم می ریخت
چشمهای تو چون غبار طلا
تنم از حس دستهای تو داغ
گیسویم در تنفس تورها
می شکفتم ز عشق و می گفتم
هر که دلداده شد به دلدارش
ننشیند به قصد آزارش
برود چشم من به دنبالش
برود عشق من نگهدارش
آه کنون تو رفته ای و غروب
سایه میگسترد به سینه راه
نرم نرمک خدای تیره ی غم
می نهد پا به معبد نگهم
می نویسد به روی هر دیوار
آیه هایی همه سیاه سیاه