من سپیدی را ،بجنباندم .
زان سپس با مهره ای از سنگ خارای سیاه ،
بازی آغازید.

دلم گرفته
دلم عجیب گرفته است
و هیچ چیز
نه این دقایق خوشبو
که روی شاخه ی نارتج می شود خاموش
نه این صداقت حرفی
که در سکوت میان دو برگ
این گل شب بوست
نه هیچ چیز مرا از هجوم خالی اطراف
نمی رهاند

سهراب سپهری

دو ... شاخه از یکی درخت
یکی تیرِ تابوت وُ
یکی تختِ گهواره؟

نگران نباش گردوی پیر!
حالا هزار پاییز است
که گاه میآیند وُ
هزار بهار است که گاه میروند
هیچ پرنده ای
آشیانِ پرنده ی دیگری را تصرف نخواهد کرد ...

در موستان گره ی ذایقه را باز کنیم
و دهان را بگشاییم
اگر ماه در آمد
و نگوییم که شب چیز بدی ایت
و نگوییم که شبتاب ندارد
از بینش باغ
و بیاریم سبد
ببریم این همه سرخ
این همه سبز

...
زهر این فکر که این دم گذر است
می شود نقش به دیوار رگ هستی من .

سهراب سپهری

نزدیک طلوع ترس
بیدار شد
اما گاهی
آواز غریب رشد
در مقصل ترد لذت
می پیچد

سهراب سپهری

دست مرا
دست درد می زند ورق
شعر تازه ی مرا
درد گفته است
درد هم شنفته است
پس در این میانه من
از چه حرف می زنم ؟!

قیصر امین پور

من گمان می کردم
دوستی همچون سروی سرسبز
چارفصلش همه آراستگی ست
من چه می دانستم
هیبت باد زمستانی هست
من چه می دانستم
سبزه می پژمرد از بی آبی
سبزه یخ می زند از سردی
من چه می دانستم
دل هر کس دل نیست
قلبها ز آهن و سنگ
قلبها بی خبر از عاطفه آن

نه !
وصل ممکن نیست همیشه فاصله ای هست ...
و عشق صدای فاصله هاست
صدای فاصله ها یی مثل نقره تمیزند
و با شنیدن یک هیچ میشوند کدر ...

راه افتادم
یونجه زاری سر راه
بعد جالیز چنار
بوته های گل رنگ
و فراموشی خاک
لب آبی
گیوه ها را کندم و نشستم
پاها درآب
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هشیار است
نکند اندوهی سر رسد از پس کوه

سهراب سپهری