هرگز نبوده
دست من
این سان بزرگ و شاد
احساس میکنم
در هر رگم
به تپش قلب من
کنون
بیدار باش قافله ای می زند جرس .

سر برداشتم
زنبوری در خیالم پرزد
یا جنبش ابری خوابم را شکافت ؟
در بیداری سهمناک
آهنگی دریا نوسان شنیدم
به شکوه لب بستگی یک ریگ
و از کنار زمان برخاستم

من کنار زهاب
فکر می کردم
امشب
راه معراج اشیا چه صاف است

تنها پیراهنِ تو میداند
آنجا
چه رازی از لذتِ لیمو خواب است
آیا دخترانِ پرتقالچین میدانند
سه پنجشنبه مانده به آخرِ پاییز
عروسی باغ است؟!

تو آیینه دار روزگاری ؟
یا در ره عشق پرده داری ؟
ای شب
بنه این شگفت کاری
تا چه کنم به تو نظاره ؟
بگذار به خواب اندر آیم
کز شومی گردش زمانه
یک دم کمتر به یاد آرم
و آزاد شوم ز هر فسانه
بگذار که چشم ها ببندد
کمتر به من این جهان بخندد

دشنام میشنود چنارِ پیر
باد ، بادِ بازیگوش میآید و میگذرد

چرا چنار پیر دشنام شنیده است؟
چنار پیر از چه کسی دشنام شنیده است؟

خارپشتِ خسته میگوید :
من میدانم
اما به کسی نخواهم گفت

آیا چلچله ی کور میداند
که فقط سپیده دم وقتِ خواندن است؟

پاره هیزمِ پیر
کنارِ شومینه
از کبریتِ سوخته میپرسد :
پس کی بهار خواهد شد؟

خارپُشتِ خسته ... خَم شد
رخسار خود را در آب دید
و به یاد آورد که نام کوچکش
هرگز گُل ِ نرگس نبوده است

گیاه تلخ افسونی
شوکران بنفش خورشید را
در جام سپید بیابان ها لحظه لحظه نوشیدم
و در آیینه نفس کشنده سراب
تصویر ترا در هر گام زنده تر یافتم

من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است
نکند اندوهی ، سر رسد از پس کوه ...

همیشه باد با حضوری نرم
میان ما ایستاده بود
و حال از جمع ما
تو رفته ای
و باد همچنان می وزد
بر خاطرات ِ بی زوال ...