لب آبی
گیوه ها را کندم
و نشستم پاها در آب
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هشیار است
نکند اندوهی سر رسد از پس کوه
چه کسی پشت درختان است

تنگ غروب است
و دلتنگی
بسان حزن گویای حیاط مدرسه ای تعطیل
روح را
به سوی غربت مجهولی می خواند
و هزاران کلام ناگفته
در هجوم یادها
به یک آه ... بدل می شود
تا شمع گونه
از فراز خویش
فرود آید

در مه تصویرها ، قبرها نفس می کشند
لبخند شاسوسا به خاک می ریزد
و انگشتش
جای گمشده ای را نشان می دهد
کتیبه ای
سنگ نوسان می کند
گل اقاقیا در لالایی مادرم می شکفد
ابدیت در شاخه هاست

سهراب سپهری

ترانه یادم نمیاد ، تنها بدون دوست دارم
بدون که با نبودنت ، قدم قدم بد میارم
طلسم خوشبختی من چشمای عاشق تو بود
وقتی که بودی میشد از روزای آفتابی سرود

درها باز
چشم تماشا باز
چشم تماشاتر
و خدا در هر ... آیا بود
خورشید در هر مشت
بام نگاه بالا بود
می بویید گل وا بود ؟
بوییدن بی ما بود
زیبا بود
تنهایی تنها بود
او آنجا بود

دلم می خواد بارون بیاد شیشه ی شب رو پاک کنه
دیو سیاه غصه رو تو قطره هاش هلاک کنه

دلم می خواد بارون بیاد ، ناودون رو نو نوار کنه
کلاغ پیر خونه رو چلچله ی بهار کنه

دلم می خواد بارون بیاد تا تو رو همراهش بیاره
دستای نازنینت رو تو دستای من بذاره

هر کلاغی را کاجی خواهم داد
مار را خواهم گفت
چه شکوهی دارد غوک
آشتی خواهم داد
آشنا خواهم کرد
راه خواهم رفت
نور خواهم خورد
دوست خواهم داشت

تردید من برگ نگاه
می روی با موج خاموشی کجا ؟
ریشه ام از هوشیاری خورده آب
من کجا فراموشی کجا !!

از پنجره
غروب را به دیوار کودکی تماشا می کنم
بیهوده بود بیهوده بود
این دیوار روی درهای باغ سبز فرو ریخت
زنجیر طلایی بازیها
و دریچه روشن قصه ها
زیر این آوار رفت

سهراب سپهری

تو را هنوز اگر همتی به جا مانده ست
سفر کنیم
سفر ، سفر ادامه بودن
ز سینه زنگ کدورت زدودن است
آری
سفر کنیم و نیندیشیم ...