در میان گونه گونه مرگها
تلخ ‌تر مرگی ست ، مرگ برگها
زانکه در هنگامه‌ی اوج و هبوط
تلخی مرگ ست با شرم سقوط

وز دگر سو٬ خوش ترین مرگ جهان
زانچه بینی ٬ آشکارا و نهان
رو به بالا و ز پستیها رها
خوش ترین مرگی ست ، مرگ شعله ها

سعادت ، هنگامی است که رنج های تو بر تو شیرین شود

تولستوی

در شهری که خورشید را به قیمت شمعی نمی خرند ، پروانه شدن یعنی تباهی!

خداوند دوست دارد ، در وجود من
نه بنده ی خود بلکه خود را ببیند

تاگور

آدمیان به لبخندی که بر لبی نشانند ...
به احساس خوبی که بر جا می نهند ...
و به دردی که می کاهند ، می مانند ...

آلفونس کار

عده ای غر میزنند که گل سرخ خار دارد
لیک باید شاد باشیم که خارها گل دارند