|
پر زدن
پر زدن تا آرزوها بال میخواهد كه نیست زندگی كردن _ پرستو! _ حال میخواهد كه نیست رفتن از این جاده ها سنگلاخ زندگی سینه ای از عشق مالامال میخواهد كه نیست مرگ خورشید تكامل، ننگ بی برگی چرا؟ شاخهء دل میوه حتی كال میخواهد كه نیست دل میان اضطراب راكد مردابها خندهء نیلوفری هر سال میخواهد كه نیست برگهای شوقمان در خاك دل پوسیده اند رویش بی ریشه هم اقبال میخواهد كه نیست تا بكوبد بار دیگر رستمی پا بر زمین جوشش خشم از تبار زال میخواهد كه نیست قلب ما امروز بعد از آن همه توفان درد فصل عشقی فارغ از جنجال میخواهد كه نیست خنجر تشویش ، این همسایه احساس ما از غزلهایم زبانی لال میخواهد كه نیست علی حیدری زاده |
اگر دستم رسد بر چرخ گردون
از او پرسم که این چین است و آن چون یکی را میدهی صد ناز و نعمت یکی را نان جو آلوده در خون http://img.online-dl.com/images/x623_1860.jpg |
گفتم مگر خیال تو از سر بدر کنم
دل را اسیر دام بلایی دگر کنم آهی کشم ز سینه و یکدم دل تو را از حال خود به قطره اشکی خبر کنم بر درد اشتیاق تو وین درد سینه سوز درمان ز صبر سازم و با درد سر کنم تا کی به یاد روی تو روزم به شب رسد تا کی به بوی موی تو شب را سحر کنم مهر تو از سپیده جانم برون کشم یاد تو را ز صفحه قلبم بدر کنم گفتم همه ولیک ندانم که بعد از این بی تو چگونه با دل سر گشته سر کنم http://img.online-dl.com/images/p517...0141959864.jpg |
دلم تنگ نگاهت شد نگاهم کن
درون لحظه لحظه خاطرات خود صدایم کن تو می بینی مرا اما نمی دانم نمی دانی؟ بکش من را به آغوشت ز تنهائی جدایم کن چه سخت است درد تنهائی چه خوب است با تو بودن ها فقط یک آرزو دارم صدایم کن صدایم کن http://img.online-dl.com/images/b593...2169646946.jpg |
از دست تو امشب شده فکرم متلاشی
آرام نگیرم ، مگر از من شده باشی چشمان تو معمار غزلهای بدیل است بدنیست مرا جنس نگاهت بتراشی جنجال به پا کرده ای و متن خبر ها.... محتاج نباشند از این پس به حواشی .... نفرین نکن از دور مرا جان عزیزت ... درد است نمک بر جگر پاره بپاشی یک نیمه پر از دردم و یک نیمه پر از غم.... سخت است تو هم روح و تنم را بخراشی مجموعه ای از درد و غم و رنج و عذابم ... مجموعه ای از اینکه تو باشی و نباشی سید مهدی هاشمی نژاد http://img.online-dl.com/images/o868...3729923579.jpg |
دلم پر حرف هاییست
که روزی اضافه بود هرچه بالا می آوردم گلایه بود وبه بغض هایم گیر میکرد بی آنکه بدانم در هیچ گوشی فرو نمیرود دیگر چگونه بگذرم از این کوچه تنهایی ؟ http://img.online-dl.com/images/q984...1831588095.jpg |
تـــو گــذشتی ،
زمــان هم می گــذرد ؛ چــه کنــم بـا دلــی که از تــو تــَوان گذشتنـش نیست ... ؟ http://img.online-dl.com/images/r612...1258504691.jpg |
لیلی بودم ولیکن اکنون مجنون تر از هزار مجنون لیکن سخن به زیر خونست کان یار که بی من ست چون ست؟
http://img.online-dl.com/images/c897...3748422409.jpg |
در متن اینه و آب
در رقص برگها پاییز داغیست بزرگ و عریانی هر درخت خنجری فرورفته در پشت زمین و حیات همچنان ادامه دارد. |
موریانه ها
خوردند حرف هایم را قبل از ریخته شدن در زبانم...!حرف هایم از جنس چوب نیست.. نخور! حرف هایم از جنس سیاست نیست نخور! حرف هایم از جنس دل است... نخور! حرفهایم را نخور موریانه...! http://img.online-dl.com/images/q758...6236770628.jpgالهام نامداری |
خوابیده بودم
غافل غافل از اینکه باران سقف کلبه کوچک مرا نابود میکرد و آه،فریادی از دور مرا میخواند: برخیز! باران ،رویاهایت را شست http://img.online-dl.com/images/o311...7090187507.jpg |
دل‌گرمی‌های تو
بال‌های من‌اند ! چیزی بگو ! گاهی چنانم بی تو ، که عبور گربه‌ی لاغری از کنارم ... نگرانم میکند http://img.online-dl.com/images/r336...1tzliwjgfq.jpg |
همیشه تو می رفتی و من تنها می ماندم حالا من می روم تا تو تنــــــــــــها بمــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــــــــــــــــــ ــــــــــــــانی.
http://8pic.ir/images/xu7mwrhnqmzg4zrk3z5h.jpg |
سردم شده است و از درون می سوزم
حالا شده کار هر شب و هر روزم تو شعر مرا بپوش سرما نخوری من دکمه ی این قافیه را می دوزم http://8pic.ir/images/3ypkodnrddve7p2s0ytf.jpg |
بگو تمام تو مال من است...
دلم میخواهد حسادت کنم به خودم... http://8pic.ir/images/nzneqakdlpmwqug58s.jpg |
جای دوری نرفته ام
جای دوری نمی روم میرم کمی باران را با دلم یا دلم را با باران یکی کنم... http://8pic.ir/images/86qd6dn9ao5xnnm1szi.jpg |
بی تو…
میان جمع نیستم اما جمعیتی در من است که به تو فکر می کند http://8pic.ir/images/uy4930me5l5pplkajefz.jpg |
ھمچنان
به صدای قدم ھایی گوش سپرده ام که نزدیک می شوند و نمی رسند دور می شوند ... http://8pic.ir/images/y4t9mn4ktvjakn8a2j67.jpg |
تو را دوست میدارم
چه فرق مى کند که چرا یا از چه وقت یا چطور شـد که چه فرق میکند وقتى تو باید باور کنى که نمى کنی و من باید فراموش کنم که نمى کنم ...http://8pic.ir/images/nyxh4c19k7rapmzvh4gi.jpg |
ذهن ما زندان است ما در آن زندانی
قفل آن را بشکن ، در آن را بگشای و برون آی ازین دخمه ظلمانی نگشایی گل من خویش را حبس در آن خواهی کرد همدم جهل در آن خواهی شد همدم دانش و دانایی محدوده خویش و در این ویرانی همچنان تنگ نظر می مانی هر کسی در قفس ذهنی خود زندانی است ذهن بی پنجره دود آلود است ذهن بی پنجره بی فرجام است بگشاییم در این تاریکی روزنه ای بگذاریم ز هر دشت نسیمی بوزد بگذاریم ز هر موج خروشی بدمد بگذاریم که هر کوه طنینی فکند بگذاریم ز هر سوی پیامی برسد بگشاییم کمی پنجره را بفرستیم که اندیشه هوایی بخورد و به مهمانی عالم برود گاه عالم را درخود به ضیافت ببریم بگذاریم به آبادی عالم قدمی و بنوشیم ز میخانه هستی قدحی طعم احساس جهان را بچشیم و ببخشیم به احساس جهان خاطره ای ما به افکار جهان درس دهیم و زافکار جهان مشق کنیم و به میراث بشر ، دین خود را بدهیم سهم خود را ببریم خبری خوش باشیم و خروسی باشیم که سحر را به جهان مژده دهیم نور را هدیه کنیم و بکوشیم جهان به طراوت و ترنم تسکین و تسلی برسد و بروید گل بیداری ، دانایی ، آبادی در ذهن زمان و بروید گل بینایی ، صلح ، آزادی ، عشق در قلب زمین ذهن ما باغچه است گل در آن باید کاشت و نکاری گل من علف هرز در آن میروید زحمت کاشتن یک گل سرخ کمتر از زحمت برداشتن هرزگی آن علف است گل بکاریم بیا تا مجال علف هرز فراهم نشود بی گل آرایی ذهن نازنین نازنین نازنین هرگز آدم ، آدم نشود ... مجتبی كاشانی |
معلم چو آمد، به ناگه کلاس؛ چو شهری فروخفته خاموش شد سخن های ناگفته کودکان به لب نارسیده فراموش شد ] سكوت كلاس غم آلوده را صدای درشت معلم شکست ز جا احمدک جست و بند دلش بدین بی خبر بانگ ناگه گسست [IMG]file:///C:%5CDOCUME%7E1%5Cfatemi.IKP%5CLOCALS%7E1%5CTemp%5Cmsohtml1% 5C01%5Cclip_image001.gif[/IMG] بیا احمدک، درس دیروز را بخوان تا ببینم که سعدی چه گفت ولی احمدک درس نا خوانده بود به جز آنچه دیروز آنجا شنفت عرق چون شتابان سرشک یتیم خطوط خجالت به رویش نگاشت لباس پر از وصله و ژنده اش به روی تن لاغرش لرزه داشت زبانش به لکنت بیفتاد و گفت، بنی آدم اعضای یکدیگرند وجودش به یکباره فریاد کرد، که در آفرینش ز یک گوهرند در اقلیم ما رنچ بر مردمان؛ زبان دلش گفت بی اختیار چو عضوی بدرد آورد روزگار دگر عضوها را نماند قرار تو کز ، کز ،تو کز وای یادش نبود جهان پیش چشمش سیه پوش شد سرش را به سنگینی از روی شرم بپائین بیفکند و خاموش شد ز چشم معلم شراری جهید نماینده آتش خشم او درونش پر از نفرت و کینه گشت غضب می درخشید درچشم او چرا احمدِ کودنِ بی شعور، معلم بگفتا به لحن گران نخواند ی چنین درس سهل و روان ، مگر چیست فرق تو با دیگران عرق از جبین احمدک پاک کرد خدایا چه می گوید آموزگار نمی بیند آیا که دراین میان بود فرق ما بین دار و ندار G] به آهستگی احمد بی نوا چنین زیر لب گفت با قلب چاک که آنها به دامان مادر خوشند و من بی وجودش نهم سر به خاک ] به آنها جز از روی مهر و خوشی نگفته کسی تا کنون یک سخن ندارند کاری بجز خورد و خواب به مال پدر تکیه دارند و من ] من از روی اجبار و از ترس مرگ کشیدم از آن درس بگذشته دست کنم با پدر پینه دوزی و کار ببین دست پر پینه ام شاهد است ] سخن های او را معلم برید هنوز او سخن های بسیار داشت دلی از ستم های ظالم نژند دلی بس ستم دیده و زار داشت ] معلم بکوبید پا بر زمین، که این پیک قلبی پر از کینه است بمن چه که مادر زکف داده ای ؟ به من چه که دستت پر از پینه است ] یکی پیش ناظم رود با شتاب به همراه خود یک فلک آورد نماید پر از پینه پاهای او ز چوبی که بهر کتک آورد ] دل احمد آزرده و ریش گشت چو او این سخن از معلم شنفت ز چشمان او کور سویی جهید به یاد آمدش شعر سعدی و گفت ] ببین ، یادم آمد، دمی صبر کن تامل ، خدا را ، تامل ، دمی تو کز محنت دیگران بی غمی نشاید که نامت نهند آدمی! -- |
ا قصیده زیبای ملک الشعرای بهار در محرّم ، ایرانیان خود را دگرگون مي كنند از زمين آه و فغان را زيب گردون مي كنند گاه عريان گشته با زنجير ميكوبند پشت گه كفن پوشيده ، فرق خويش پرخون مي كنند گه به ياد تشنه كامان زمين كربلا جويبار ديده را از گريه جيحون مي كنند وز دروغ كهنه ي «يا لیتنا كنّا معك» شاه دين را كوك و زينب را جگرخون مي كنند حق گواه است، ار محمد زنده گردد ورعلي هر دو را تسليم نوّاب همايون مي كنند آيد از دروازه ی شمران اگر روزي حسين شامش از دروازه ی دولاب بيرون مي كنند لیک اگر زین ناکسان خانم بخواهد ابن سعد خانم ار پیدا نشد، دعوت ز خاتون میکنند گر يزيد مقتدر پا بر سر ايشان نهد خاك پايش را به آب ديده معجون مي كنند خود اسيرانند در بند جفاي ظالمان بر اسيران عرب اين نوحه ها چون مي كنند؟ تا خرند اين قوم، رندان خرسواري مي كنند وين خران در زير ايشان آه و زاری مي كنند |
کرد سودای سر زلف تو دیوانه مرا
|
مرا نیز چون دیگران خنده ای هست و اشکی و شکی جنونی و خونی رها کن مرا رها کن مرا در حضور گل و زهره ی نور نور سیه فام ابلیس مرا دست و پیراهن آغشته گردید به خون خدایان مرا زیر این مطلق لاژوردی نفس گشت فواره ی درد و دشنام نه چونان شمایان مرا آتشی باید و بوریایی که این کفر در زیر هفت آسمان هم نگنجد بر ابلیس جا تنگ گشته ست آنجا رها کن مرا رها کن مرا شفیعی کدکنی |
مرا بخوان که حروفم پر از عسل بشود ! مرا بخواه که هر قطعه ام غزل بشود ! مرا بخوان که پس از این همه «الهه ی ناز» دوباره ورد زبانم «اتل متل» بشود ! سیاه چشم ! فنا کن سپید را مگذار که محتوایِ غزل نیز مبتذل بشود ! هزار وعده به من داده ای بگو چه کنم ؟ که دست ِ کم یکی از وعده ها عمل بشود ؟! قسم به عشق ! به فتوای دل گناهی نیست اگر به دست تو نامحرمی بغل بشود ! بیا و مسئله ها را ز راه دل حل کن که در تمام جهان این سخن مثل بشود : «اساس علم ریاضی به باد خواهد رفت اگر که مسئله ها عاشقانه حل بشود !!» غلامرضا طریقی |
گرگ ها خوب بدانند در این ایل غریب گر پدر مرد،
تفنگ پدر هست هنوز گر چه مردان قبیله همگی کشته شدند،توی گهواره ی چوبی پسری هست هنوز آب اگر نیست نترسید که در قافله مان دل دریایی و چشمان تری هست هنوز... |
خانۀ عشق کجاست؟ من فقط می دانم ناشناسی هر شب پنجرۀ خواب مرا می کوبد یک سبد گل و پروانه و باران در باغ شبم می ریزد و لبخند زنان پشت دلم می پیچد کفشهایش لب رؤیای دلم جا ماندست و نمی دانم من خانۀ عشق کجاست؟ (شاعرش رو نمیشناسم) |
یک پلک سرمه ریخت که بی دل کند مرا
گیسو قصیده کرد که خاقانی ام کند دستم چقدر مانده به گلهای دامنت ؟ دستم چقدر مانده خراسانی ام کند ؟ می ترسم آنکه خانه به دوش همیشگی ! گلشهر گونه های تو افغانی ام کند در چترهای بسته هوا آفتابی است بگذار چتر باز تو بارانی ام کند چون بادهای آخر پاییز خسته ام ای کاش دکمه های تو زندانی ام کند □□□ این اشک ها به کشف نمک ختم می شوند این گریه می رود که چراغانی ام کند . |
مُردم از درد و به گوش توفغانم نرسید
جان ز کف رفت و به لب راز نهانم نرسید گرچه افروختم و سوختم و دود شدم شکوه از دست تو هرگز به زبانم نرسید به امید تو چو آیینه نشستم همه عمر گرد راه تو به چشم نگرانم نرسید غنچه ای بودم و پر پر شدم از باد بهار شادم از بخت که فرصت به خزانم نرسید من از پای در افتاده به وصلت چه رسم که به دامان تو این اشک روانم نرسید آه ! آن روز که دادم به تو آیینه دل از تو این سنگ دلی ها به گمانم نرسید عشق پاک من و تو قصه ی خورشید و گل است که به گلبرگ تو ای غنچه لبانم نرسید شفیعی کدکنی |
دوباره باز نبـودی و آمـدم ، نقطه
چه قدر حوصله دارد به مقصدم ، نقطه خـیال زورقی ام را نمی کنی پیدا ببین! چگونه در اینجا مرددم ، نقطه دلم عجیــب برایت گرفته ، پاییزم! که نه! به هیبت زردی مؤکدم، نقطه مرا ببخش مسیــحای آرزوهایم در امتحان تحمـل اگر ردم ، نقطه |
|
به آن لبخندت که چون لبخند گلهاست به رخسارت که چون مهتاب زیباست به گلهای بهار عشق و مستی به قرآنی که آن را میپرستی قسم ای نازنین تا زنده هستم تو را من دوست دارم میپرستم درون کلبه تاریک و تارم تویی تنها چراغ روزگارم کبوترهای شعرم تیر خوردند نمیبینی که عمری بی قرارم |
لحظه
نه آغاز چنین رسمی بود و نه فرجام ،چنان خواهد شد که کسی جز تو ، تو را در یابد تو در راه رسیدن به خودت ،تنهایی ظلمتی هست،اگر چشم از کوچه ی یاری ،بردار و فراموش کن این،کهنه خیال نور فانوس رفیقی،که تو را دریابد دست یاری،که بکوبد در را قفل را بگشاید کوله بارت بردار دست تنهایی خود را تو بگیر و از آئینه بپرس منزل روشن خورشید،کجاست؟ شوق دریا اگرت هست،روان باید بود ورنه،در حسرت همراهی رودی به زمین،خواهی شد مقصد از شوق رسیدن،خالیست راه،سرشار امید و بدان،که امروز منتظر فردایی ست که تو دیروز،در امید وصالش بودی بهترین لحظه راهی شدنت،اکنون است لحظه را دریابیم باور روز،برای گذر از شب،کافیست که آغاز،چنان رسمی بود و سرانجام،چنین خواهد شد کیوان شاهبداغی |
زندگی غمناک است دوست من ! و ما با آن خو گرفته ایم و چه زود به هر چیزی خو میكنیم و این چه دردناک است ! سهراب سپهری |
|
چغدر زیباست این شعر :53:{پپوله} تقدیم به همه عاشق پیشه ها :53: گفتا که می بوسم تو را ، گفتم تمنا می کنم :) گفتا اگر بیند کسی ، گفتم که حاشا می کنم گفتا ز بخت بد اگر ، ناگه رقیب آید ز در گفتم که با افسونگری ، او را ز سر وا می کنم گفتا که تلخی های می گر نا گوار افتد مرا گفتم که با نوش لبم ، آنرا گوارا می کنم گفتا چه می بینی بگو ، در چشم چون آیینه ام گفتم که من خود را در آن عریان تماشا می کنم گفتا که از بی طاقتی دل قصد یغما می کند گفتم که با یغما گران باری مدارا می کنم گفتا که پیوند تو را با نقد هستی می خرم گفتم که ارزانتر از این من با تو سودا می کنم گفتا اگر از کوی خود روزی تو را گفتم برو گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم سیمین بهبهانی {پپوله} |
نقل قول:
خیلی قشنگ بود :53::53::53:{پپوله}{پپوله}{پپوله} |
کاش فقط یه بار دیگه با چشام تورو ببینم حاضرم تا ته عمرم پای این حسرت بمیرم لا به لای خاطراتم که پر از گریه و خندس هنوزم جای تو خالی هنوزم تلخ و کشندس مثل یه عکس قدیمی که همیشه روبرومه مثل یه بغضی که انگار تا ابد توی گلومه کسی جاتو نگرفته کسی جاتو نمیگیره که دل خونه خرابم پیش خال گونه هات گیره |
باز باران٬ با ترانه
میخورد بر بام خانه خانه ام کو؟ خانه ات کو؟ آن دل دیوانه ات کو؟ روزهای کودکی کو؟ فصل خوب سادگی کو؟ یادت آید روز باران گردش یک روز دیرین؟ پس چه شد دیگر٬ کجا رفت؟ خاطرات خوب و رنگین در پس آن کوی بن بست در دل تو٬ آرزو هست؟ * * * کودک خوشحال دیروز غرق در غمهای امروز یاد باران رفته از یاد آرزوها رفته بر باد * * * باز باران٬ باز باران میخورد بر بام خانه بی ترانه ٬ بی بهانه شایدم٬ گم کرده خانه |
آرش کمانگیر برف می‌بارد، برف می‌بارد به روی خار و خارا سنگ. کوه‌ها خاموش، دره‌ها دلتنگ، راه‌ها چشم‌انتظار کاروانی با صدای زنگ. بر نمی‌شد گر ز بام کلبه‌ها دودی، یا که سوسوی چراغی، گر پیامی‌مان نمی‌آورد، رد پاها گر نمی‌افتاد روی جاده‌ها لغزان، ما چه می‌کردیم در کولاک دل‌آشفتۀ دم‌سرد؟ آنک آنک کلبه‌ای روشن، روی تپه، روبروی من. . . در گشودندم. مهربانی‌ها نمودندم. زود دانستم، که دور از داستان خشم برف و سوز، در کنار شعلۀ آتش، قصه می‌گوید برای بچه‌های خود، عمو نوروز: «. . . گفته بودم زندگی زیباست. گفته و ناگفته، ای بس نکته‌ها کاینجاست آسمان باز؛ آفتاب زر؛ باغ‌های گُل، دشت های بی‌در و پیکر؛ سر برون آوردن گُل از درون برف؛ تاب نرم رقص ماهی در بلور آب؛ بوی عطر خاک باران خورده در کهسار؛ خواب گندم‌زارها در چشمۀ مهتاب؛ آمدن، رفتن، دویدن؛ عشق ورزیدن؛ در غمِ انسان نشستن؛ پا به‌پای شادمانی‌های مردم پای کوبیدن، کار کردن، کار کردن، آرمیدن، چشم‌انداز بیابان‌های خشک و تشنه را دیدن؛ جرعه‌هایی از سبوی تازه آب پاک نوشیدن. گوسفندان را سحرگاهان به سوی کوه راندن؛ همنفس با بلبلان کوهی آواره،خواندن؛ در تله افتاده آهوبچگان را شیر دادن؛ نیمروز خستگی را در پناه دره ماندن؛ گاه‌گاهی، زیر سقفِ این سفالین بام‌های مه‌گرفته، قصه‌های درهم غم را ز نم‌نم‌های باران شنیدن؛ بی‌تکان گهوارۀ رنگین‌کمان را، در کنارِ بام دیدن؛ یا شبِ برفی، پیشِ آتش‌ها نشستن، دل به رویاهای دامنگیر و گرمِ شعله بستن. . . آری، آری، زندگی زیباست. زندگی آتشگهی دیرنده پا برجاست. گر بیفروزیش، رقص شعله‌اش در هر کران پیداست. ورنه، خاموش است و خاموشی گناه ماست.» پیر مرد آرام و با لبخند، کُنده‌ای در کورۀ افسرده جان افکند. چشم‌هایش در سیاهی‌های کومه جُستوجو میکرد؛ زیر لب آهسته با خود گفت‌وگو میکرد: «زندگی را شعله باید برفروزنده؛ شعله‌ها را هیمه سوزنده. جنگلی هستی تو، ای انسان؛ جنگل، ای روییده آزاده، بی‌دریغ افکنده روی کوه‌ها دامان، آشیان‌ها بر سر انگشتان تو جاوید، چشمه‌ها در سایبان‌های تو جوشنده، آفتاب و باد و باران بر سرت افشان، جانِ تو خدمت‌گر آتش. . . سربلند و سبز باش، ای جنگل انسان! زندگانی شعله میخواهد.» صدا سر داد عمو نوروز، ـ «شعله‌ها را هیمه باید روشنی‌افروز. کودکانم، داستان ما ز «آرش» بود. او به‌جان، خدمتگزار باغ آتش بود. روزگاری بود. روزگار تلخ و تاری بود؛ بختُِ ما چون روی بدخواهانِ ما تیره. دشمنان، بر جانِ ما چیره. شهر سیلی‌خورده هذیان داشت. بر زبان بس داستان‌های پریشان داشت. زندگی سرد و سیه چون سنگ؛ روز بدنامی، روزگارِ ننگ. غیرت، اندر بندهای بندگی پیچان؛ عشق، در بیماری دلمردگی بی‌جان. فصل ها فصل زمستان شد، صحنۀ گُلگشت‌ها گُم شد، نشستن در شبستان شد. در شبستان‌های خاموشی، می‌تراوید از گُلِ اندیشه‌ها عطرِ فراموشی. ترس بود و بال‌های مرگ؛ کس نمی‌جٌنبید، چون بر شاخه برگ از برگ. سنگر آزادگان خاموش؛ خیمه‌گاه دشمنان پُر جوش. مرزهای مُلک، همچو سرحداتِ دامنگستر اندیشه، بی‌سامان. بُرج‌های شهر، همچو باروهای دل، بشکسته و ویران. دشمنان بگذشته از سر حد و از بارو . . . هیچ سینه کینه‌ای در بر نمی‌اندوخت. هیچ دل مهری نمی‌ورزید. هیچ‌کس دستی به سوی کس نمی‌آورد. هیچ‌کس در روی دیگر کس نمی‌خندید. باغ‌های آرزو بی‌برگ؛ آسمان اشک‌ها پُربار. گرم‌رو آزادگان دربند، روسپی نامردمان در کار . . . انجمن‌ها کرد دشمن، رایزن‌ها گردِ هم آورد دشمن، تا به تدبیری که در ناپاک دل دارند، هم به دستِ ما شکستِ ما براندیشند. نازک‌اندیشان‌شان بی‌شرم، ـ که مباداشان دگر روزِ بهی در چشم، ـ یافتند آخر فسونی را که می‌جُستند . . . چشم‌ها با وحشتی در چشمخانه هر طرف را جُستوجو میکرد؛ وین خبر را هر دهانی زیر گوشی بازگو میکرد: « آخرین فرمان، « آخرین تحقیر . . . « مرز را پرواز تیری می‌دهد سامان. « گر به‌نزدیکی فرود اید، « خانه‌هامان تنگ، « آرزومان کور . . . « ور بپرد دور، « تا کجا؟ تا چند؟ « آه کو بازوی پولادین و کو سرپنجۀ ایمان؟» هر دهانی این خبر را بازگو میکرد؛ چشم‌ها بی‌گفت‌وگویی؛ هر طرف را جست‌وجو میکرد.» پیر مرد، اندوهگین، دستی به‌دیگر دست می‌سایید از میانِ دره‌های دور، گُرگی خسته می‌نالید. برف روی برف می‌بارید. باد، بالش را به پشت شیشه می‌مالید. ـ «صبح می‌آمد.» پیرمرد آرام کرد آغاز. ـ «پیشِ روی لشکرِ دشمن سپاهِ دوست، دشت نه، دریایی از سرباز . . . آسمان الماس اخترهای خود را داده بود از دست. بی‌نفس می‌شد سیاهی دردهان صبح؛ باد پر می‌ریخت روی دشت بازِ دامنِ البُرز، لشکر ایرانیان در اضطرابی سخت دردآور، دو و دو و سه‌وسه به پچ‌پچ گردِ یکدیگر؛ کودکان، بر بام، دختران، بنشسته بر روزن، مادران، غمگین کنارِ در. کم‌کمک در اوج آمد پچ‌پچِ خُفته. خلق، چون بحری بر آشفته، به‌جوش آمد، خروشان شد، به‌موج افتاد؛ بُرش بگرفت وم ردی چون صدف از سینه بیرون داد. «منم آرش!» ـ چنین آغاز کرد آن‌مرد با دشمن، ـ « منم آرش، سپاهی مردی آزاده، « به تنها تیر ترکش آزمون تلختان را « اینک آماده. « مجوییدم نسب، « فرزند رنج و کار، « گریزان چون شهاب از شب، « چو صبح آمادۀ دیدار. « مبارک‌باد آن جامه که اندر رزم پوشندش؛ « گوارا باد آن باده که اندر فتح نوشندش. « شما را باده و جامه « گوارا و مبارک‌باد! « دلم را در میان دست می‌گیرم. « و می‌افشارمش در چنگ؛ « دل،این جام پُر از کینِ پُر از خون را؛ « دل، این بی‌تابِ خشم‌آهنگ . . . « که تا نوشم به نام فتحتان در بزم؛ « که تا کوبم به جام قلب‌تان در رزم؛ « که جامِ کینه از سنگ است. « به بزم ما و رزم ما، سبو و سنگ را جنگ است. « در این پیکار، « در این کار، « دلِ خلقی است در مُشتم. « امید مردمی خاموش هم‌پُشتم. « کمانِ کهکشان در دست، « کمان‌داری کمانگیرم. « شهابِ تیزرو تیرم. « ستیغِ سربُلندِ کوه مأوایم. « به‌چشمِ آفتابِ تازه‌رس جایم. « مرا تیر است آتش‌پر. « مرا باد است فرمانبر. « و لیکن چارۀ امروز زور و پهلوانی نیست. « رهایی با تن پولاد و نیروی جوانی نیست. « در این میدان بر این پیکانِ هستی‌سوزِ سامان‌ساز، « پری از جان بباید تا فرو ننشیند از پرواز.» پس آنگه سر به‌سوی آسمان بر کرد، به آهنگی دگر گُفتارِ دیگر کرد، « درود، ای واپسین صبح، ای سحر بدرود! « که با آرش تو را این آخرین دیدار خواهد بود. « به صبح راستین سوگند! « به پنهان آفتابِ مهربارِ پاک‌بین سوگند! « که آرش جانِ خود در تیر خواهد کرد؛ « پس آنگه بی‌درنگی خواهدش افکند. « زمین می‌داند این را، آسمان‌ها نیز، که تن بی‌عیب و جان پاک است. « نه نیرنگی به کارِ من، نه افسونی؛ « نه ترسی در سرم، نه در دلم باک است.» درنگ آورد و یکدم شد به‌لب خاموش. نفس در سینه‌ها بی‌تاب می‌زد جوش. « ز پیشم مرگ، « نقابی سهمگین بر چهره، می آید. « به‌هر گامِ هراس‌افکن، « مرا با دیدۀ خونبار می‌پاید. « به بالِ کرکسان گردِ سرم پرواز می گیرد، « به‌راهم می‌نشیند، راه می‌بندد؛ « به‌رویم سرد می‌خندد؛ « به کوه و دره می‌ریزد طنین زهرخندش را، « و بازش باز می‌گیرد. « دلم از مرگ بیزار است؛ « که مرگِ اهرمن‌خو آدمی‌خوار است. « ولی آن‌دم که ز اندوهان روانِ زندگی تار است؛ « ولی، آن‌دم که نیکی و بدی را گاهِ پیکار است، « فرو رفتن به‌کامِ مرگ شیرین است. « همان بایستۀ آزادگی این است. « هزاران چشمِ گویا و لبِ خاموش، « مرا پیکِ امیدِ خویش می‌داند. « هزاران دستِ لرزان و دلِ پُر جوش « گهی می‌گیردم، گه پیش می‌راند. « پیش می‌آیم. « دل و جان را به زیورهای انسانی می‌آرایم. « به نیرویی که دارد زندگی در چشم و در لبخند « نقاب از چهرۀ ترس‌آفرین مرگ خواهم کند.» نیایش را، دو زانو بر زمین بنهاد. به‌سوی قله‌ها دستان ز هم بگشاد: « برآ، ای آفتاب، ای توشۀ امید! « برآ، ای خوشۀ خورشید! « تو جوشان چشمه‌ای، من تشنه‌ای بی‌تاب. « برآ، سر ریز کُن، تا جان شود سیراب. « چو پا در کامِ مرگی تُندخو دارم، « چو در دل جنگ با اهریمنی پرخاش‌جو دارم، « به‌موجِ روشنایی شستشو خواهم، « ز گلبرگِ تو، ای زرینه‌گُل، من رنگ و بو خواهم. « شما، ای قله‌های سرکشِ خاموش، « که پیشانی به تُندرهای سهم‌انگیز می‌سایید، « که بر ایوانِ شب دارید چشم‌انداز رویایی، « که سیمین پایه‌های روزِ زرین را به‌روی شانه می‌کوبید، « که ابرِ آتشین را در پناهِ خویش می‌گیرید. « غرور و سربلندی هم شما را باد! « امیدم را برافرازید، « چو پرچم‌ها که از بادِ سحرگاهان به‌سر دارید. « غرورم را نگه دارید، « به‌سان آن پلنگانی که در کوه و کمر دارید.» زمین خاموش بود و آسمان خاموش. تو گویی این جهان را بود با گفتارِ «آرش» گوش، به یالِ کوه‌ها لغزید کم‌کم پنجۀ خورشید. هزاران نیزۀ زرین به چشم آسمان پاشید. نظر افکند آرش سوی شهر، آرام. کودکان بر بام؛ دختران بنشسته بر روزن؛ مادران غمگین کنارِ در؛ مردها در راه. سرود بی‌کلامی، با غمی جانکاه، ز چشمان برهمی شد با نسیمِ صبحدم همراه. کدامین نغمه می‌ریزد، کدام آهنگ آیا می‌تواند ساخت، طنین گام‌های استواری را که سوی نیستی مردانه می‌رفتند؟ طنین گام‌هایی را که آگاهانه می‌رفتند؟ دشمنانش در سکوتی ریشخند آمیز، راه وا کردند. کودکان از بام‌ها او را صدا کردند. مادران او را دعا کردند. پیرمردان چشم گرداندند. دختران، بفشرده گردن‌بندها در مُشت، همره او قدرت عشق و وفا کردند. آرش، اما همچنان خاموش، از شکافِ دامنِ البرز بالا رفت. وز پی او، پرده‌های اشک پی در پی فرود آمد.» بست یکدم چشم‌هایش را، عمو نوروز، خنده بر لب، غرقه در رؤیا. کودکان با دیدگان خسته و پی‌جو، در شگفت از پهلوانی‌ها. شعله‌های کوره در پرواز. باد در غوغا. ـ «شامگاهان، راه‌جویانی که می‌جستند، آرش را به‌روی قله ها، پی‌گیر، باز گردیدند. بی‌نشان از پیکر آرش، با کمان و ترکشی بی‌تیر. آری، آری، جان خود در تیر کرد آرش. کار صدها صدهزاران تیغۀ شمشیر کرد آرش. تیرِ آرش را سوارانی که می‌راندند بر جیحون، به‌دیگر نیمروزی از پی آن روز، نشسته بر تناور ساق گردویی فرو دیدند. و آنجا را، از آن پس، مرز ایرانشهر و توران بازنامیدند. آفتاب، در گریز بی‌شتابِ خویش، سال‌ها بر بام دنیا پاکشان سر زد. ماهتاب، بی‌نصیب از شبروی‌هایش، همه خاموش، در دلِ هر کوی و هر برزن، سر به هر ایوان و هر در زد. آفتاب و ماه را در گشت، سال‌ها بگذشت. سال‌ها و باز، در تمام پهنۀ البرز، وین سراسر قلۀ مغموم و خاموشی که می‌بینید، وندرون دره‌های برف‌آلودی که می‌دانید، رهگذرهایی که شب در راه می‌مانند؛ نامِ آرش را پیاپی در دل کُهسار می‌خوانند، و نیازِ خویش می‌خوانند. با دهان سنگ‌های کوه، آرش می‌دهد پاسخ؛ می‌کندشان از فراز و از نشیب جاده‌ها آگاه، می‌دهد امید. می‌نماید راه.» در برون کلبه می‌بارد. برف می‌بارد به‌روی خار و خارا سنگ. کوه‌ها خاموش. دره‌ها دلتنگ. راه‌ها چشم‌انتظار کاروانی با صدای زنگ . . . کودکان دیری است در خوابند، در خواب است عمو نوروز. می‌گذارم کُنده‌ای هیزم در آتشدان. شعله بالا می‌رود، پُرسوز شنبه 23 اسفند 1337 |
| اکنون ساعت 12:29 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)