دلم به بوی تو آغشته است ...

سپیده دمان ، کلمات سرگردان برمی خیزند ...

و خواب آلوده دهان مرا می جویند ...

تا از تو سخن بگویم ...

کجای جهان رفته ای ؟

نشان ِ قدمهایت چون دان پرندگان ...

همه سویی ریخته است ...

باز نمی گردی ، می دانم !!

و شعر چون گنجشک بخارآلودی ...

بر بام زمستانی به پاره یخی ...

بدل خواهد شد !!

خدا حافظ
ولی هر گز از یادم نخواهی رفت
خداحافظ
ولی این یعنی در اندوه تو می میرم
در این تنهایی مطلق
که می بندد به زنجیرم
و بی تو لحظه ای حتی
دلم طاقت نمی آرد

دیروز آخرین غزلم

را روی طناب انداختم
تا تو می آیی خشک شود
نیامدی
دلم شکست ...

قافیه ی مصرع اول
غزلم افتاد
قطعه ای شده ام
گنگ و نا مفهوم ...

آخرین شعر مرا قاب کن و پشت نگاهت بگذار
تا که تنهایت از دیدن آن جا بخورد
و بدانی که دلم تا به ابد
بهر دیدار رخت دل تنگ است

به دنبال تو می گردم نمی یابم نشانت را ...
بگو باید کجا جویم مدار کهکشانت را ...
تمام جاده را رفتم غباری از سواری نیست ...
بیابان تا بیابان جسته ام رد نشانت را ...

امروز ساعت دیواری اتاقم را برداشتم
و بجاش عکس ترا گذاشتم
حالا تو شدی تمام لحظات دلتنگیم

دلتنگ که می شوم
هر شعر بغضی می شود
و هر بغض سنگی
و رؤیای مهتابی دور را
در برکه چشمانم
آشفته می کند ...
برکه ای که آرام
از گوشه چشمانم سرازیر می شود ...

جنس من از آهن و از سنگ نیست
من دلم تنگ است و یار دلتنگ نیست
حال دل از من نمی پرسی چرا
حال پرسیدن که دیگر ننگ نیست