توسنی کردم ندانستم همی

کز کشیدن تنگتر گردد کمند

در ستایش ها شمس الدین نباشم مفتنن
تا تو گویی کاین غرض نفی منست از لا و لن

نفس نفس اگر از باد نشنوم بویش

زمان زمان چو گل از غم کنم گریبان چاک

کام جان تلخ شد از صبر که کردم بی دوست
عشوه ای زان لب شیرین شکر بار بیار

روی نگار در نظرم جلوه می​نمود

وز دور بوسه بر رخ مهتاب می​زدم

چشمم به روی ساقی و گوشم به قول چنگ

فالی به چشم و گوش در این باب می​زدم

ماهِ رخسار فروزنده ات ای مایۀ عیش
بی نیـازم بخدا از خور و از مـاه نمود

دلا خو کن به تنهایی که از تنها بلا خیزد
سعادت آن کسی دارد که از تنها بپرهیزد

چرا قصد سفر كرد او ز پيشم
چرا من از دهانش گفت بيشم
چه ديد از من كه وقت رفتنش گفت
اسير دست رؤياهاي خويشم

من نه آن رندم که ترک شاهد و ساغر کنم

محتسب داند که من این کارها کمتر کنم