سخت است هنگام وداع
آنگاه که در می یابی
چشمانی که در حال عبور است
پاره ای از وجود ترا باخود
خواهد برد

خسته‌ ام از این کویر، این کویر کور و پیر

این هبوط بی‌دلیل ، این سقوط ناگزیر

آسمان بی‌هدف ، بادهای بی‌طرف

ابرهای سر به راه ، بیدهای سر به زیر

ای نظاره‌ی شگفت ، ای نگاه ناگهان!

ای هماره در نظر ، ای هنوز بی‌نظیر!

آیه آیه‌ات صریح ، سوره سوره‌ات فصیح!

مثل خطی از هبوط ، مثل سطری از کویر

مثل شعر ناگهان ، مثل گریه بی‌امان

مثل لحظه‌های وحی ، اجتناب ‌ناپذیر

ای مسافر غریب ، در دیار خویشتن

با تو آشنا شدم ، با تو در همین مسیر!

از کویر سوت و کور، تا مرا صدا زدی

دیدمت ولی چه دور! دیدمت ولی چه دیر!

این تویی در آن طرف ، پشت میله‌ها رها

این منم در این طرف ، پشت میله‌ها اسیر

دست خسته‌ی مرا ، مثل کودکی بگیر

با خودت مرا ببر، خسته‌ام از این کویر!!

تنها باران است كه گاهی ...

در اوج تنهایی من ...

در آن لحظه كه هیچ كس نیست ...

با من از تو می گوید ...

ولی درد من از این است كه ...

دیریست باران نمی بارد!!!

دلــت کــه دریــایــی بــاشــد،

شــب هــا، قــرص مــاه،

مَــد مــیکنــد بــه ســاحــل چشمــانــت،

اشــک را . . .

من سبز ترین واژه ی ملموس غروبم
کاش در این وسعت سبز
یک نفر درد مرا می فهمید

شایسته این نیست که باران ببارد

و در پیشوازش

دل ِ من نباشد !!

دلم برایت تنگ شده
چه از عرض چه طول و چه از ارتفاع
می دانم تقصیر تو نیست
قطعا اشکال هندسی مقصرند