دلم تنگ است و شعر دیگری بر دفترم جاری
شده با بیتهایی مملو از یک درد تکراری

غروب سرد اسفند است و دارد برف می بارد
و تو چشم انتظار لحظه زیبای دیداری

تک و تنهایی و سخت است باور کردنش ، اما
نمی آید به دیدارت کسی که دوستش داری

عجب شانسی ! موبایل مشترک خاموش ... می خندی
اگر چه در دلت چون ابرهای تیره می باری

غزل پشت غزل ، با چشم گریان عشق می ورزی
نمی آید به غیر از شاعری از دست تو کاری

خودت هم با خودت درگیری و تاریخ میلادت
تقلا می کند تا از قرارت دست برداری

پریشان می شوی از باور حسی که می دانی
تداخل می کند خواهی نخواهی با خود آزاری

تجسم کن ! در این دنیای لبریز از دو رنگی ها
چگونه می شود خود را به دست عشق نسپاری

نگو از تو گذشته عاشقی ، هر چند می دانم
به من حق می دهی روزی که حس کردی گرفتاری

"رضا کیانی"

بوی دلتنگی می دهم !
حتی بهار هم
پیله ی تنهایی ام را
به روی پروانه هایش نمی گشاید ...

بی تو ...
پاییز را به آتش کشیده است ...
سیگاری که یادت را ...
پشت دستم داغ میگذارد ...
هر روز !!

خو د را به که بسپارم وقتی که دلم تنگ است
پیدا نکنم همدل دل ها هم از سنگ است
گو یا که در این وادی از عشق نشانی نیست
گر هست یکی عاشق آلوده به صد رنگ است

هر که می آید ...
دو رکعت شکست در من میگذارد !!
شبیه مسجدی میان راهی ...
میزبان ِ نمازهای شکسته ام ...

من بودم ... تو ...

و یک عالمه حرف ...

و ترازویی که سهم تو را از شعرهایم نشان می داد!!!

کاش بودی و می فهمیدی ...

وقت دلتنگی ... یک آه ...

چقدر وزن دارد ...

تو زخم تازه ای

به من نزدی !!

فقط خنجری را از پشتم بیرون کشیدی

و در سینه ام فرو کردی ...

سهم من از دوری تو چیزی جز
دلتنگی به اندازه دریاها
نگاهی تاریک همچون شبهای
بدون مهتاب و لحظه هایی که
ثانیه به ثانیه میگذرند نیست
پس ایدوست بشنو صدای
دلتنگی مرا