چیست این باران که دلخواه من است ؟
زیر چتر او روانم روشن است .
چشم دل وا می کنم
قصه یک قطره باران را تماشا می کنم :
در فضا،
همچو می در چاه تنهایی رها،
می زند در موج حیرت دست و پا،
خود نمی داند که می افتد کجا !
در زمین ،
همزبانانی ظریف و نازنین،
می دهد از مهربانی جه به هم ،
تا بپیوندند چون دریا به هم !
قطره ها چشم انتظاران هم اند ،
چون به هم پیوست جان ها ، بی غم اند .
هر حباب ،دیده های در جسنجوست ،
چون رسد هر قطره، گوید: "دوست ! دوست ! ...!"
می کنند از عشق هم قالب تهی
ای خوشا با مهر ورزان همرهی!
با تب تنهایی جانکاه خویش ،
زیر باران می سپارم راه خویش.
سیل غم در سینه غوغا میکند ،
قطره دل میا دریا میکند،
قطره تنها کجا ، دریا کجا ،
دور ماندم از رفیقان تا کجا !
همدلی کو ؟ تا شوم همراه او ،
سر نهم هر جا که خاطر خواه او !
شاید از این تیرگی ها بگذریم .
ره به سوی روشنایی ها بریم .
می روم ، شاید کسی پیدا شود ،
بی تو ، کی این قطره دل ، دریا شود ؟

فریدون مشیری

خونه ی مادربزرگه هزار تا قصه داره
خونه ی مادربزرگه شادی و غصه داره
خونه ی مادربزرگه حرفای تازه داره
خونه ی مادربزرگه گیاه و سبزه داره
کنار خونه ی ما
همیشه سبزه زاره
دشتاش پز از بوی گل
اینجا همش بهاره
دل وقتی مهربونه , شادی میاد میمونه
خوشبختی از رو دیوار، سر میکشه تو خونه




http://static.cloob.com//public/user...0a92358460-300

بخواب همچو مهتابی که آرام پشت کوه ها میرود
و مرا از پرتوش بی نصیب می دارد
تو نیز بخواب و مرا
از عشقت بی نصیب دار
باشد که عشق در وجودت بماند
و آنچنان وجودت از عشق آکنده شود
که ذره ذره وجودت را بگیرد
آنگاه عشق از وجودت سر ریز شود
باشد که پرتوی از ذرات لبریز شده اش
بر من بتابد
و مرا از زمین و زمان
بی نیاز سازد

جاده ها هم چون رودها
به دریا می رسند
عریان
نظاره می کنند رودها را
گم گشته در تلاطم موج ها
پوشیده در مه
بر می گردند
سر می گذارند به کوه و بیابان

شعری است از شاعر : علی عبداللهی
حتی ترانه هم نسرود,هایِ دیگری
من ماندم و غزل و وایِ دیگری
خورشید از پهنه ی گیتی غروب کرد
سرما نشست بر سرِ فردایِ دیگری
سهراب از کوچه ی آتش پریده است
وامانده از گویشِ دریای دیگری
در خرمنِ ملامتِ دنیا خزان منم
باید روم تا برسم جایِ دیگری
در واژه ی کوچه من آئینه می شوم
ای وایِ من از تو و گرمایِ دیگری
از ماه شب بویِ تنفر چکیده است
خوابم شکست از قد و بالایِ دیگری
از قرصِ ماه بر دلِ بیمار کمی بده
تا وا کنم قصه ی والایِ دیگری
در شهرِ ما یوسفِ کنعان مخوان غزل
خواهم شوم من به تماشایِ دیگری

کسی بی خبر آمد ، مرا دست خودم داد

کسی مثل خودم غم ، کسی مثل خودم شاد

کسی مثل پرستو در اندیشه ی پرواز

کسی بسته و آزاد اسیر قفسی باز

کسی خنده کسی غم کسی شادی و ماتم

کسی ساده کسی صاف کسی در هم و برهم

کسی پُر ز ترانه کسی مثل خودم لال

کسی سرخ و رسیده کسی سبز و کسی کال

کسی مثل تو ای دوست! مرا یک شبه رویاند

کسی مرثیه آورد برای دل من خواند

من از خواب پریدم ، شدم یک غزل زرد

و یک شاعر غمگین مرا زمزمه می کرد

رفته بودم سر حوض ، تا ببینم شاید
عکس تنهایی خود را در آب
آب در حوض نبود
ماهیان می گفتند :
هیچ تقصیر درختان نیست
ظهر دم کرده تابستان بود
پسر روشن آب لب پاشویه نشست
و عقاب خورشید ، آمد او را به هوا برد که برد
به درک راه نبردیم به اکسیژن آب
روزنی بود به اقرار بهشت
تو اگر در تپش باد خدا را دیدی
همت کن و بگو :ماهی ها
حوضشان بی آب است
باد می رفت به سر وقت چنار
من به سر وقت خدا می رفتم.

سهراب سپهری

بیا وقتی برای عشق هورا می کشد احساس
به روی اجتماع بغض حسرت گاز اشک آور بیندازیم
بیا با خود بیندیشیم
اگر یک روز تمام جاده های عشق را بستند
اگر یک سال چندین فصل برف بی کسی بارید
اگر یک روز نرگس در کنار چشمه غیبش زد
اگر یک شب شقایق مرد
تکلیف دل ما چیست؟
و من احساس سرخی می کنم چندیست
و من از چند شبنم پیشتر خواب نزول عشق را دیدم

*****************

چرا بعضی برای عشق دلهاشان نمی لرزد
چرا بعضی نمیدانند که این دنیا به تار موی یک عاشق نمی ارزد
چرا بعضی تمام فکرشان ذکر است
و در آن ذکر هم یاد خدا خالیست
وگویی میوه ی اخلاصشان کال است
چرا شغل شریف و رایج این عصر رجالیست
چرا در اقتصاد راکد احساس این مکاره بازاران صداقت نیز دلالیست
کاش میشد لحظه ای پرواز کرد
حرفهای تازه را آغاز کرد


****************

کاش میشد خالی از تشویش بود
برگ سبزی تحفه ی درویش بود
کاش تا دل می گرفت و می شکست
عشق می آمد کنارش می نشست
کاش با هر دل دلی پیوند داشت
هر نگاهی یک سبد لبخند داشت
کاش که این لبخند ها پایان نداشت
سفره ها تشویش آب و نان نداشت
کاش می شد ناز را دزدیدو برد
بوسه را با غنچه هایش چید و برد
کاش دیواری میان ما نبود
بلکه میشد آن طرف تر را سرود
کاش من هم یک قناری میشدم
در تب آواز جاری میشدم
بال در بال کبوتر میزدم
آن طرفتر ها کمی سر میزدم
با پرستو ها غزل خوان میشدم
پشت هر آواز پنهان میشدم
کاش هم رنگ تبسم می شدم
در میان خنده ها گم می شدم
آی مردم من غریبستانیم
امتداد لحظه ای بارانیم
شهر من آن سو تر از پرواز هاست
در حریم آبی افسانه هاست
شهر من بوی تغزل می دهد
هر که می آید به او گل میدهد
دشت های سبز وسعت های ناب
نسترن نسرین شقایق آفتاب
باز این اطراف حالم را گرفت
لحظه ی پرواز بالم را گرفت
می روم آن سو تورا پیدا کنم
در دل آینه جایی وا کنم


سید محمود انوشه


لینک تاپیک ایشان در فروم خودمان
دکتر انوشه - متن سخنرانی دکتر انوشه(روانشناس معروف) در مورد روابط ...

و چه زیبا تلخی زهرِ فاصله ها را برایم شیرین کردی...
شنیدی ؟
ای زیبا ، ای بهترین ، تو را میگویم ،
تو که با کلمات دلنشینِ از دل بر آمده ات
مرا همچو بید مجنونی در برابر نسیم لطیف صبحدم رقصاندی
و من رقصیدم ...
رقصیدم و شبنم های به جا مانده از شب فرو ریختند
و چه ساده شبنم ها میریزند ،
غافل از بیداری ،
غافل از تیغ خورشید ،
غافل از مد روز
.
.
.

بهتر که نمی شود
این زخم
عادت به بد خیمی دارد و
تو را زمین نمی گذارد و
اشک
پهن کرده سفره اش را روی صورتم
من
دست کشیده
از دوست داشتن تنی
من دست کشیده از دوست داشتنی
من
دست کشیده از منی
که اشک همچنان می بارد و
تو را زمین نمی گذارد و
باد
می پیچاند مرا دور روسری ات

مهدی صدیقی

می زنم کبریت بر تنهایی ام

تا بسوزد ریشه ی بی تابی ام

می روم تا هر چه غم پارو کنم

خانه ام را باز هم جارو کنم

می روم تا موی خود شانه کنم

خنده را مهمان این خانه کنم

می روم تا پرده ها را واکنم

دوست دارم ؛ دوست دارم

عشق را معنا کنم

شادی ام را رنگ آبی می زنم

بوسه بر طعم گلابی می زنم

می دوم خندان به سوی آینه

باز می خندم ؛ به روی آینه

می زنم یک شاخه گل بر موی خود

می نشینم باز بر زانوی خود

می نشانم روی دستم یک کتاب

تا بخوانم باز هم یک شعر ناب

آری !آری ! این منم این شاد و مست

دوست دارم عاشقی را هرچه هست

کدامین چشمه سمی شد ، که آب از آب می ترسد ؟
و حتی ، ذهن ماهیگیر ، از قلاب می ترسد
کدامین وحشت وحشی ، گرفته روح دریا را
که توفان از خروش و موج از گرداب می ترسد

گرفته وسعت شب را ، غباری آنچنان مبهم
که چشم از دیدگاه و ماه از مهتاب می ترسد
شب است و خیمه شب بازان و رقص وحشی اشباح
مژه از پلک و پلک از چشم و چشم از خواب می ترسد

فغان ، زین شهر کج باور ، که حتی نکته آموزش
زافسون و طلسم و رمل و اسطرلاب می ترسد
فضا را آنچنان آلوده ، دود نفرت ونفرین
که موشک هم ، ز سطح سکوی پرتاب می ترسد

طنین کار سازی هم ، زسازی بر نمی خیزد
که چنگ از پرده ها وسیم ، از مضراب می ترسد
سخن ، دیگر کن ای بهمن ! کجا باور توان کردن
که غوک از جلبک و خرچنگ از مرداب می ترسد


"بهمن رافعی"

عشق را با کفر و با ایمان چکار
عاشقان را با تن و با جان چکار
درد و خون دل بباید عشق را
قصه ی مشکل بباید عشق را
ساقیا خون جگر در جام کن
گر نداری درد از ما وام کن
عشق را دردی بباید دیده روز
گاه جان را پرده در گه پرده دوز
ذره ای عشق از همه آفاق به
ذره ای درد از همه عشاق به
عشق مغز کاینات آمد مدام
لیک نبود عشق بی دردی مدام

عطار نیشابوری

چه گریزی است ز من ؟
چه شتابی است به راه ؟
به چه خواهی بردن
در شبی این همه تاریک پناه ؟

مرمرین پله آن غرفه عاج !
ای دریغا که ز ما بس دور است
لحظه ها را دریاب
چشم فردا کور است.

نه چراغی است در آن پایان
هر چه از دور نمایان است .
شاید آن نقطه ی نورانی
چشم گرگان بیابان است .

من فرو مانده به جام
سر به جاده نهادن تا کی ؟
او در این جاست نهان
می درخشد در می

گر بهم آویزیم
ما دو سرگشته تنها ، چون موج
به پناهی که تو می جویی، خواهیم رسید
اندر آن لحظه ی جادویی اوج !

فروغ فرخزاد

بوی عیدی، بوی توپ،بوی کاغذ رنگی،
بوی تند ماهی دودی وسط سفره ی نو ،
بوی یاس جانماز ترمه مادر بزرگ،

با اینا زمستونو سر می کنم ،
با اینا خستگیمو در می کنم !

شادی شکستن قلک پول،
وحشت کم شدن سکه ی عیدی از شمردن زیاد ،
بوی اسکناس تا نخورده ی لای کتاب،

با اینا زمستونو سر می کنم،
با اینا خستگیمو در می کنم !

فکر قاشق زدن یه دختر چادر سیا،
شوق یک خیز بند از روی بته های نور،
برق کفش جف شده تو گنجه ها ،

با اینا زمستونو سر می کنم،
با اینا خستگیمو در می کنم!

عشق یک ستاره ساختن با دولک،
ترس ناتموم گذاشتن جریمه های عید مدرسه ،
بوی گ محمدی که خشک شده لای کتاب،

با اینا زمستونو سر می کنم ،
با اینا خستگیمو در می کنم !

بوی باغچه ، بوی حوض، عطر خوب نذری،
شب جمعه پی فانوس توی کوچه گم شدن،
توی جوی لاجوردی هوس یه اب تنی ،

با اینا زمستونو سر می کنم،
با اینا خستگیمو در می کنم !

خیز بلند - بوی گل

آنچنان عاشق نبودم تا سزاوار تو باشم
مایه گنجی نبودم تا خریدار تو باشم
عشق من آلوده با چون و چرای زندگی
خالی و خالص نبودم تا که سرشار تو باشم
ای تو برتر از گمان والاتر از فکر و تخیل
حیف بودی حیف بودی اینکه من یار تو باشم

بگریز در آغوش من از خلق

که گلها

از باد گریزند در آغوش گیاهی ...


"شهریار"

خاکی و ترا مشک ختن دانستم
خاری و ترا سرو سمن دانستم
دردا که من آنم که تو می دانستی
افسوس تو آن نه ای که من دانستم

تقدیم به افسون عزیزم

بشارت

هنوزم می توان شعری برای تیره شب ها شد
هنوزم می توان پروانه ای را دید و عاشق شد
میان خاطرات مه گرفته
رد اشک ساده ای را دیده، دل را داد

به او خود را سپردن ، هر چه بادا باد
بساط کینه ها را از میان بر چید
و نزدیک رگ گردن خدا را دید

هنوزم می توان با یک نهال گل
به باغی ،مژده ی رویش عطا فرمود
هنوزم می توان اشکی ز روی گونه ای بر چید
به زلف کودکی یک شاخه مروارید را آویخت

نه بر مردم
که با مردم هزاران مرتبه خندید
به پاس شکر از خالق
به هنگامی که حاجت راروا دارد
به جای کُشتن یک جان
تو نذر کشتن یک گل ، به جای آری
...
هنوزم آسمانی هست
و خورشیدی که می خواند تو را بر نور
و مهتابی،گلی، نمناکی خاکی
هنوزم می توان با مهربانی،جمله ای را ساخت
بگوید هر که می گوید ،که فردا تیره و تار است
که تکلیف من و تو مهربان
روشن تر از دیروز پا بر جاست
...
هنوزم می شود با هق هق گریه
شبی را تا سحر سر کرد
سحر سجاده خیس از نم باران عشقی را
دوباره باز پنهان کرد

عزیزانم ،خدایی هست
که می بیندو می داند
و می خواهد
هنوزم فرصتی باقیست
هنوزم می توان با توبه ای زیبا
به پیمان خدا برگشت
ز راه رفته باز آمد
دوباره با شروعی تازه،
آدم شد
حدیثی از کتاب هستی والای انسان خواند و
آدم ماند

کیوان شاهبداغی

با کمال احترام این پست رو
میزارم برای صاحب شعر
از رزیتا خوب میخوام
این پست را پاک کنه

معلومی چون ریگ ...
مجهولی چون راز !!
معلوم ِ دلی و مجهول ِ چشم ...
ای همه ی من ...

"حسین پناهی"

یکی بود ، یکی نبود

سر شب ، عاشق باران بودم
و دلم،لک زده تا
بچکم از لب دیوار حیاط
نم ابی بزنم باغچه را
یا کریمی به دلم پر زده بود
که ایوان خنک
تکه نانی بخورم
جرعه ابی لب حوض
بپرم تا لب بام
مثل یک قاصدک شاد و رها
رقص کنان، دل سپردم به نسیم
ماهی تنگ بلور
در دل روشن دریایی من
باله می جنبانید
من ، چه افکنده حجابی در من
وقت انست دگر بر خیزید
هم چو آیینه نشستم لب حوض
سینه خالی شده از هر چه جز او
گاه یک پولک سرخ
گاه یک شاپرک مست رها
شرم یک شاخه بید
راز ناز گل محبوبه شب
قامت پیچیک تنهای صبور
سینه ام منزل نور
عدم اباد وجود
من ، چه بی من زیباست
گل سر خم شاید
یا که یک بدبده خوب و نجیب
چمنم،یاسمنم،گاهی شبنم
رد باران جریان دارد بر گونه من
جنس ابر است چشمم
عشق در سینه سکوتی پر راز
روح من جنس خدا
نفسم زمزمه ی پاک نیاز
نیمه شب من خود باران بودم
نم دیوار حیاط
ماهی کوچک حوض
قامت پیچک باغ
هر چه گشتم که بیابم ز من ، آیا که نشانی
صد شوق
هیچ هیچم
همه چیز

کیوان شاهبداغی

بعد از این بگذار قلب بیقراری بشکند
گل نمی روید ، چه غم گر شاخساری بشکند

باید این آیینه را برق نگاهی می شکست
پیش از آن ساعت که از بار غباری بشکند

گر بخواهم گل بروید بعد از این از سینه ام
صبر باید کرد تا سنگ مزاری بشکند

شانه هایم تاب زلفت را ندارد پس مخواه
تخته سنگی زیر پای آبشاری بشکند

کاروان غنچه های سرخ روزی می رسد
قیمت لبهای سرخت روزگاری بشکند


"فاضل نظری"

چه شود به چهره زرد من نظری برای خدا کنی
که اگر کنی همه درد من به یکی نظاره دوا کنی
تو شهی و کشور جان ترا تو مهی و جان جهان ترا
ز ره کرم چه زیان تو را که نظر به حال گدا کنی
ز تو گر تفقد و گر ستم بود آن عنایت و این کرم
همه خوش بود ز تو ای صنم چه جفا کنی چه وفا کنی
تو کمین کشیده و در کمین که زنی به تیرم و من غمین
همه غمم بود از همین که خدا نکرده خطا کنی

بانگ شادی از حریمش دور باد
هر که زاری آفرید
هر کسی لبخند را ممنوع کرد
هر که در تجلیل غم اصرار کرد

طعم شادی از حریمش دور باد
هر که درک عشق و زیبایی نداشت
هر که گل ، پروانه
پرواز پرستو را ندید
هر کسی آواز را انکار کرد

شهر شادی از حریمش دور باد
هر که دیوار آفرید
هر که پلها را شکست
هر که با دلها چنان رفتار کرد
هر که انسان را چنین بیمار کرد
هر که دورش از حریم یار کرد

"مجتبی كاشانی"

گفتی که می بوسم تو را، گفتم تمنا می کنم
گفتی اگر بيند کسی، گفتم که حاشا میکنم
گفتی ز بخت بد اگر ناگه رقيب آيد ز در
گفتم که با افسون گری او را ز سر وا می کنم
گفتی که تلخی های می، گر ناگوار افتد مرا
...گفتم که با نوش لبم آن را گوارا می کنم...
گفتی چه می بينی بگو، در چشم چون آيينه ام
گفتم که من خود را در او عريان تماشا می کنم
گفتی که از بی طاقتی دل قصد يغما می کند
گفتم که با يغماگران باری مدارا می کنم
گفتی که پيوند تو را با نقد هستی می خرم
گفتم که ارزان تر از اين من با تو سودا می کنم
گفتی اگر از کوی خود روزی تو را گويم برو
گفتم که صد سال دگر امروز و فردا می کنم
گفتی اگر از پای خود زنجير عشقت وا کنم
گفتم ز تو ديوانه تر دانی که پيدا می کنم.

دل من یه روز به دریا زد و رفت
پشت پا به رسم دنیا زد و رفت

پاشنه کفش فرارو ورکشید
آستین همتو بالا زد و رفت

یه دفه بچه شد و تنگ غروب
سنگ توی شیشه فردا زد و رفت

حیوونی تازگی آدم شده بود
به سرش هوای حوّا زد و رفت

دفتر گذشته‌ها رو پاره کرد
نامه فرداها رو تا زد و رفت

زنده‌ها خیلی براش کهنه بودن
خودشو تو مرده‌ها جا زد و رفت

هوای تازه دلش می‌خواست ولی
آخرش توی غبارا زد و رفت

دنبال کلید خوشبختی می‌ گشت
خودشم قفلی رو قفلا زد و رفت


"محمدعلی بهمنی"

تقش خیال رویش دیشب به خواب دیدم
مه را به شب توان دید من آفتاب دیدم
در گوشه خرابات عمری طواف کردم
ساقی بزم رندان مست و خراب دیدم
جام جهان نمایی است هر شاهدی که بینم
جامی چنین لطیفی پر از شراب دیدم
گنجی که بود پنهان پیدا شدست بر من
سری که در حجاب است من بی حجاب دیدم
از نـــور جلـــوی او عالـــم شــــده منــــور
روشن ببین که نورش در شیخ و شاب دیدم

هاله هول

راه، بسته
رهروان خسته ...
رهزنان
اهریمنانی ، دشنه ها در مشت
هم از پیش ، هم از پشت
با نفیری تلخ، زیر لب، که :
باید برد ، باید خورد، باید کشت !
کرکسان ، با چنگ و منقاری به خون خستگان شسته
انتظار لحظه تاراج را ، از اوج
هاله ای از هول ، پیوسته
رو به پایین می نهد آهسته آهسته ...
راه بسته ،
رهروان خسته ...!

فریدون مشیری

گاهی پر از نیازم ، گاهی بت صبوری
گاهی خدای احساس ، گاهی به فكر دوری

روزی پرنده ای با حال و هوای پرواز
یک روز دلشكسته ، دلگیر ِ روز آغاز

دلگرم ساز باران ، گاهی گل بهارم
پاییز مبتلا را گاهی به سینه دارم

گاهی دلم هوای یک شعر و یک ترانه
روزی نگفتن از تو، زیباترین بهانه

گاهی در آسمانم صدها ستاره دارم
برخی شبان تاریک ، تنها و بیقرارم

گاهی خدای عشقم از بس كه پُرامیدم
گاهی در آرزوی یک لحظه ی سپیدم

گاهی بهار احساس ، سرزنده از نگاهی
گاهی اسیر تردید ، همخانه ی سیاهی

گاهی رسیده بر من صدها گل بهانه
گاهی اسیر كینه از هرچه عاشقانه

گاهی به پای این دل تا انتها نشینم
گاهی غرور محضم ، تشویش آتشینم

این روزگار صدرنگ ، صدها ترانه دارد
گاهی هوای سازش ، گاهی بهانه دارد

هر قصه ای سراسر درگیر تلخ و شیرین
از چشم من نبین تو ، تقدیر گشته تعیین!!

"نرگس عینی"

خداحافظ ! خداحافظ ! سلام ای خوب دیروزم
بدون من تا ته دنیا به آتیش تو می سوزم

خداحافظ ! خداحافظ ! همیشه همدم و همراه
دلیل بغض بی وقفه ، دلیل هق هق گهگاه

خداحافظ ! خداحافظ ! عزیز خسته از تکرار
نگو تقدیر ما این بود ،‌ محاله بعد از این دیدار

خداحافظ ! خداحافظ ! سیه پوش سراپا نور
شروع ناب هر شعری ، تو ای نزدیک دورادور

خداحافظ ! غزلساز طناب و شاخه و رؤیا
صدای ناب روییدن ، غریق عاشق دریا

خداحافظ ! خداحافظ ! گل اردیبهشت من
پر از نام زلال توست ،‌ کتاب سرنوشت من

خداحافظ ! خداحافظ ! دلیل تازه بودنها
خداحافظ !خداحافظ ! تمنای سرودنها

خداحافظ ! خداحافظ ! سفر خوش ! راه رؤیا باز
پس از تو قحطی لبخند ، پس از تو حسرت پرواز


"یغما گلروئی"

بیائیم نخندیم . . .

به سرآستین پاره ی کارگری که دیوارت را می چیند و به تو می گوید،ارباب

نخند

به پسرکی که آدامس می فروشد و تو هرگز نمی خری.

نخند

به پیرمردی که در پیاده رو به زحمت راه می رود و شاید چندثانیه ی کوتاه معطلت کند.

نخند

به دبیری که دست و عینکش گچی است و یقه ی پیراهنش جمع شده.

نخند

به دستان پدرت،

به جاروکردن مادرت،

به همسایه ای که هرصبح نان سنگک می گیرد،

به راننده ی چاق اتوبوس ،

به رفتگری که درگرمای تیرماه کلاه پشمی به سردارد،

به راننده ی آژانسی که چرت می زند،

به پلیسی که سرچهارراه باکلاه صورتش رابادمی زند،

به مجری نیمه شب رادیو،

به مردی که روی چهارپایه می رود تا شماره ی کنتور برقتان را بنویسد،

به جوانی که قالی پنج متری روی کولش انداخته ودرکوچه ها جارمی زند،

به بازاریابی که نمونه اجناسش را روی میزت می ریزد،

به پارگی ریزجوراب کسی در مجلسی،

به پشت و رو بودن چادر پیرزنی درخیابان،

به پسری که ته صف نانوایی ایستاده،

به مردی که درخیابانی شلوغ ماشینش پنچرشده،

به مسافری که سوارتاکسی می شود و بلند سلام می گوید،

به فروشنده ای که به جای پول خرد به تو آدامس می دهد،

به زنی که باکیفی بردوش به دستی نان دارد و به دستی چندکیسه میوه وسبزی،

به هول شدن همکلاسی ات پای تخته،

به مردی که دربانک ازتو می خواهد برایش برگه ای پرکنی،

به اشتباه لفظی بازیگرنمایشی،

نخند

نخند ، دنیا ارزشش را ندارد که تو به خردترین رفتارهای نابجای آدمها بخندی

که هرگز نمیدانی چه دنیای بزرگ و پردردسری دارند

آدمهایی که هرکدام برای خود وخانواده ای همه چیز و همه کسند!

آدمهایی که به خاطر روزیشان تقلا می کنند،

بارمی برند،

بی خوابی می کشند،

کهنه می پوشند،

جارمی زنند

سرما و گرما می کشند،

وگاهی خجالت هم می کشند،.......خیلی ساده

گفتید : نشنوید و نبینید
گفتیم ما به چشم
گفتید : منکر به فهم خویش شوید و شعور خویش
گفتیم : دشوار حالتی ست ولی چشم
دیدم اینک شما ز ما
باری توقع عاشق بودن و دوست داشتن دارید
آری شما که روی ز سنگ
آری شما که دل از آهن دارید !!

"حمید مصدق"