وقتي كه خسته گردم از اين زمانه ي پوچ
پر مي كشم به سمتت ، آري زمان يك كوچ
مرگم در اين زمانه ، آغاز زندگاني است
بر عشق تو رسيدن ، اوج صفا ، تعالي است
لحظه به لحظه قلبم گرم نگاه و چشمك
دل مي كنم همين آن ، از آن شرار و ناوك
قلبم گره به خاك و چشمم ، تبسم آه
يا مي رسم به عرشت يا كه اسير اين چاه
دوزخ به از زمانه ، نارت صفاي قلبم
يارب ! ترحمي كن ، بر اين نگاه سردم
جانم به لب رسيده از مكر اين زمانه
آغوش خود بياراي ، سوي توام روانه
آري وصيتي كن اي "ارسلان" به ياران
دنيا وفا ندارد ، اين ابر نو بهاران

گر روزی کسی از من بپرسد که دیگر قصدت از این زندگی چیست ؟
بدو گویم که چون می ترسم از مرگ
مرا راهی به غیر از زندگی نیست
من آن دم چشم بر دنیا گشودم
که بار زندگی بر دوش من بود
چو بی دلخواه خویشم آفریدند
مرا کی چاره ای جز زیستن بود ؟
من اینجا میهمانی ناشناسم
که با ناآشنایانم سخن نیست
بهر کس روی کردم ، دیدم آوخ
مرا از او خبر ،‌ او را ز من نیست
حدیثم را کسی نشنید ، نشنید
درونم را کسی نشناخت ،‌نشناخت
بر این چنگی که نام زندگی داشت
سرودم را کسی ننواخت ، ننواخت
برونم کی خبر داد از درونم
که آن خاموش و این آتشفشان بود
نقابی داشتم بر چهره ، آرام
که در پشتش چه طوفان ها نهان بود
همه گفتند عیب از دیده ی تست
جهان را به چه می بینی که زیباست
ندانم راست است این گفته یا نه
ولی دانم که عیب از هستی ماست
چه سود از تابش این ماه و خورشید
که چشمان مرا تابندگی نیست
جهان را گر نظاط زندگی هست
مرا دیگر نشاط زندگی نیست

فقط دریا دلش آبی تر از من بود
و من از دریا، دلم دریا
فقط این را ندانستم
چرا گشتم چنین تنها تراز تنها
به هر آبی شدم آتش
به هر آتش شدم آبی
به هر آبی شدم ماهی
به هر ماهی شدم دامی
به هر نامحرمی ساقی
به هر ساقی می باقی
و تو این را ندانستی،
چرا گشتم چنین عاصی
چرا مهتاب شد سنگ صبورم
چرا بستند پرهای غرورم
چرا آیینه را خاک کردند
مرا از رنگ شب سیراب کردند.