نظر پاک تواند رخ جانان ديدن
که در آيينه نظر جز به صفا نتوان کرد

نه به هفت آب که رنگش به صد آتش نرود
آن چه با خرقه زاهد می انگوری کرد

در اين چمن گل بی خار کس نچيد آری
چراغ مصطفوی با شرار بولهبيست

ادب و شرم تو را خسرو مه رويان کرد
آفرين بر تو که شايسته صد چندينی

تنور لاله چنان برفروخت باد بهار
که غنچه غرق عرق گشت و گل به جوش آمد

يار اگر ننشست با ما نيست جای اعتراض
پادشاهی کامران بود از گدايی عار داشت