کاش آسمان حرف کویر را می فهمید و اشک خود را نثار گونه های خشک او می کرد.

کاش واژه ی حقیقت آنقدر با لبها صمیمی بود که برای بیان کردنش به شهامت نیاز نبود .

کاش دلها آنقدر خالص بودند که دعا قبل از پایین آمدن دستها مستجاب می شد .

کاش شمع ، حقیقت محبت را در تقلای بال و پر سوز پروانه می دید و او را باور می کرد.

کاش مهتاب با کوچه های تاریک شب آشناتر بود.

کاش بهار آنقدر مهربان بود که باغ را بدست خزان نمی سپرد .

کاش فریاد آنقدر بی صدا بود که حرمت سکوت را نمی شکست .

تنهایی رو دوست دارم چون فقط موقع تنهایی هست که میتونم با توحرف بزنم

تو تنهایی من تو همیشه کنارم نشستی و به حرفام گوش میکنی
نمیدونی چه قدرحرف دارم که بهت بزنم ، نمیدونم از کجا شرو ع کنم
از لحظه ی آشنا ییمون بگم یا از لحظه ی که...
دور بودن از تو خیلی سخته ولی نه تو دور نیستی تو همیشه در قلب و یاد من هستی
دوست دارم وقتی که تنها هستم از زندگی صحبت کنم و از تو ،
از تویی که تمام زندگی من هستی تمام دقایقمو با توام حتی الان که با من نیستی