به دیدارم بیا هر شب…
در این تنهائی تنها و تاریک ِ خدا مانند،
دلم تنگ است.
بیا ای روشن،ای روشن تر از لبخند.
شبم را روز کن در زیر سرپوش سیاهی ها.
دلم تنگ است.
بیا بنگر، چه غمگین و غریبانه،
در این ایوان سرپوشیده،وین تالاب مالامال،
دلی خوش کرده ام با این پرستوها و ماهی ها.
و این نیلوفر آبی و این تالاب مهتابی.
بیا،ای همگناهِ من
دلم تنگ است…...........

این دلم است که تو را بهانه می کند
باور کن ! من نپرسیدم
دلم از دسته پرندگانی که امروز بر فراز پنجره ی اتاق گذشتند تو را پرسید ...
اگر به من باشد که می دانی
هیچ نخواهم گفت
سکوت ..سکوت...سکوت
نه !
قولم را از یاد نبرده ام
گفتی فراموش کنم و سکوت
به خدا حتی چشم به در هم نمی دوزم
مبادا این لنگه ی در از نی نی چشمانم بخواند که منتظرم
اما این دل مرا عاصی کرده
می خواهم زنده به گورش کنم
اما ترسم از این است که زیر سنگ قبر آرزو
باز هم خاطره ی اولین دیدار را برای تمام آرزوهایی که به زحمت خاک کرده ام باز گوید
تو بگو
چه کنم با این دل ...

اگراز پایان گرفتن غم هایت نا امید شده ای ، به خاطر

بیاور زیباترین صبحی که تا به حال تجربه کرده ای

مدیون صبرت در برابر سیاهترین شبی هست

که هیچ دلیلی برای تمام شدن نمی دیدی

دلم گرفته، ای دوست! هوایِ گریه با من؛
گر از قفس گریزم، کجا رَوَم، کجا، من؟
کجا رَوَم؟ که راهی به گلشنی ندانم،
که دیده بَرگشودم به کنجِ تنگنا، من.
نه بَسته ام به کس دل، نه بسته کس به من نیز:
چو تخته پاره بَر موج، رَها، رَها، رَها، من.
زِِ من هَر آن که او دور، چو دل به سینه نزدیک؛
به من هَر آن که نزدیک، ازو جدا، جدا، من!
نه چشمِ دل به سوئی، نه باده در سبوئی
که تر کنم گلوئی به یادِ آشنا، من.
زِ بودنم چه اَفزود؟ نبودنم چه کاهد؟
که گویدم به پاسخ که زنده ام چرا من؟
ستاره ها نهفتم در آسمانِ اَبری ...
دلم گرفته، ای دوست! هوای گریه با من ...

سیمین بهبهانی

تو را گم می کنم هر روز و پیدا می کنم هر شب
بدینسان خوابها را با تو زیبا می کنم هر شب

تبی این گاه را چون کوه سنگین می کند آنگاه
چه آتشها که در این کوه برپا می کنم هر شب

تماشایی است پیچ و تاب آتش ها .... خوشا بر من
که پیچ و تاب آتش را تماشا می کنم هر شب

مرا یک شب تحمل کن که تا باور کنی ای دوست
چگونه با جنون خود مدارا می کنم هر شب

چنان دستم تهی گردیده از گرمای دست تو
که این یخ کرده را از بی کسی ها می کنم هرشب

تمام سایه ها را می کشم بر روزن مهتاب
حضورم را ز چشم شهر حاشا می کنم هر شب

دلم فریاد می خواهد ولی در انزوای خویش
چه بی آزار با دیوار نجوا می کنم هر شب

کجا دنبال مفهومی برای عشق می گردی ؟
که من این واژه را تا صبح معنا می کنم هر شب

چگونه فراموش کنم تورا
که خیالت وزمزمه هایت همیشه بامن است
چگونه فراموش کنم تورا
که باتپش قلبت زیسته ام
چگونه فراموش کنم تورا
که برای همیشه بودنت به پروردگار دعا کرده ام
چگونه فراموش کنم تورا
که پاسخ من به آغاز وبه پایان زندگی
توهستی تــــــــــــــــــــــــ ــو.......

باران که می بارد

به خاطر بیاور

چگونه بر کویر دلت باریدم

حالا که سیراب گشته ای

باران که می بارد من را به خاطر بیاور.........