شنیده ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت
فـراق یـار نه آن میکند که بتوان گفت

// ب

بشنو ، این نی چون شکایت می کند/ از جدایی ها حکایت می کند

کز نیستان تا مرا ببریده اند/ از نفیرم مرد و زن نالیده اند

ر

رخ چو مهر فلک بی نظیر آفاق است
به دل دریغ که یک ذره مهربان بودی

س

سـیر نمیـشـوم ز تـو اِی مـهِ جان فـزای مـن
جور مکن ، جفا مکن، نیست جفا سزای من

// ز

ز بخت بد از من نه جسم ماند و نه جانی

نه عقلی و نه ادارکی و من خود خاک و خاشاکی


ن

دلتنگ جان چقدر خسیسی شما

نالیدن بلبل ز نو آموزی عشق است
هرگز نشنیدیم ز پروانه صدایی

// ی

یارب به که شاید گفت این نکته که در عالم
رخساره به کس ننمود آن شاهد هر جایی
هـ

هر دم از این باغ بری میرسد
تازه تر از تازه تری میرسد.

// ت

منظورت چیه آقا امید؟

تنهایی خیلی دوست دارم برم تو فکر بعضیا

اینو واسه اون میخونم خودش میدونه که کیا

برا اینکه دلت نمیاد برا کسی تنکس بزنی

//حرف بعدی هم یادت رفت

اي غايب از نظر به خدا مي سپارمت
جانم بسوختي و بدل دوست دارمت

// د

دیباچه ی عشق و عاشقی باز شود

دل ها همه آماده ی پرواز شود

چ

چو عاشق می شدم گفتم که بردم گوهر مقصود
ندانستم که این دریا چه موج خون فشان دارد

// ش

شوري افتاد به ما و مرغ دل پريد
خوشا به اين شانس و فريد
ژ

ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد....................... وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد
چشم مست او که مژگان را به قتلم تیز کرد............. خنجر زهرآب داده در کف قصاب داد
دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد ........................جان گریبان پاره کرد وخویش را برباد داد
ترسم از پرده برون افتم چو گل کاین باد صبح ............زان گلستانها که روزی با تو بودم یاد داد

شمع اگر زان لب خندان بزبان لافی زد

پیش عشّاق تو شبها به غرامت برخاست

.::پ::.

ژاله بر لاله فرود آمده نزديک سحر
راست چون عارض گلبوي عرق کرده‌ي يار

// ض

ظاهر آنست که از تير بلا نگريزيم

باغ فردوس مياراي که ما رندان را

سر آن نيست که در دامن حور آويزيم

ف

فکــر بلـبـل همــه آنـست که گـل شـد یارش
گل در اندیشه که چون عشوه کند در کارش

// ق

قمری تا قمر بررفت و طوطی بر شکر
می آورد الحان تر جان مست آن الحان کنیم

ژ

بازم که حرف یادت رفت...


اینم ژ:

ژاله از درس من چه فهمیدی؟
پاسخ من سکوت بود وسکوت
دِ جوابم بده ؛ کجا بودی
رفته بودی به عالم هپروت؟

آنچه در آن نگاه میخواندم
قصه غصه بود و حرمان بود
ناله ای کرد و در سخن آمد
با صدایی که سخت لرزان بود...


// ز

ز شراب لایزالی باده ای سرشار ده

مسجد و محراب و منبر پر شد از برق ریا

هان در میخانه بگشای مستان را راه ده

ل

لیـلی و مجنـون اگر می بود در دوران تو
این یکی حیران من میگشت و آن حیران تو

// ج

جهان بس فتنه خواهد دید از آن چشم و از آن ابرو

مرا چشمیست خون افشان ز دست آن کمان ابرو

غ

جای دوتا بیت رو عوض می کنی؟;)

غیرتم بین که برآرنده حاجات هنوز
از لبم نام تو هنگام دعا نشنیدست

// ع

عجب از وفای جانان که عنایتی نفرمود
نه به نامه ای پیامی نه به خامه ای سلامی
ا

بهر امتحان ای ذوست گر طلب کنی جان را
آنچنان برافشانم کز طلب خجل مانی

// ر

رواق منظر چشم من آشیانه توست

کرم نما و فرود آ که خانه خانه توست


ژ

ژاله از نرگس فرو بارید و گل را آب داد....................... وز تگرگ روح پرور مالش عناب داد
چشم مست او که مژگان را به قتلم تیز کرد............. خنجر زهرآب داده در کف قصاب داد
دوش بوی گل مرا از آشنایی یاد داد ........................جان گریبان پاره کرد وخویش را برباد داد
ترسم از پرده برون افتم چو گل کاین باد صبح ............زان گلستانها که روزی با تو بودم یاد داد
( بیدل دهلوی )

// ظ

ظاهر تویی باطن تویی

آغاز تویی پایان تویی

ث

ثلث روز به خور گذشت و ثلث دیگر به خواب
پس کی برای عبادت دستی زنی بر آب؟

// ل

لانه و آشیانه ی یار کجاست؟

آنکه دلم پیشه اوست کجاست؟

ی

یا رب این کعبه مقصود تماشاگه کیست
که مغیلان طریقش گل و نسرین من است

//ت

تا کی از سیم و زرت کیسه تهی خواهد بود
بنده من شو و بر خور ز همه سیم تنان
ک

کاش بودی تا دلم تنها نبود

تا اسیر غم فرداها نبود

کاش بودی تا فقط باور کنی

زندگی بی تو چه بی مقدار بود

گ

گرم صد لشکر از خوبان به قصد دل کمین سازند
بحمدلله والمنه بتی لشکر شکن دارم