|
آغاز ِ سفر ٭اجرای این ترانه را بسیار دوست می دارم!
آخرین رهگذر ِ شهر ِ شبم! یه نفس بُریده ی جون به لبم! برای دیدن ِ فانوس ِ چشات، خیلی وقته که توی تاب ُ تبم! صد تا سایه پابه پامن، نفسام مال ِ خودم نیست! توی شهر ِ قصه هیچکس، پی ِ ردّ قدمم نیست! خسته نفس، بسته گلو، اینه ی شکسته ام! ای روزگار! از تو و از لحظه شمردن خسته ام! من ُ ببر به پُشت ِ سر! من ُ ببر! منًُ ببر! تا یه هوای تازه تر، منُ ببر! منُ ببر! تا فصل ِ آغاز ِ سفر، من ُ ببر! من ُ ببر! تا خنده های بی خبر، من ُ ببر! من ُ ببر! منُ ببر تا خود ِ من، تا آخر ِ تازه شدن! به باغ ِ سبز ِ لحظه هام، رنگ ِ شکوفایی بزن! خسته نفس، بسته گلو، اینه ی شکسته ام! ای روزگار! از تو و از لحظه شمردن خسته ام |
کولی قزک ٭رقص ِ باران را برقص، حتّا اگر باران ِ اسیدی ببارد!
کولی قزک! بارون کنُ شب ُ از این کوچه بشور! خونه مونُ بگیر از این گلـّه ی هار ِ موش ِ کور! کولی قزک! بارون کن ُ باغ ُ دوباره زنده کن! فکری واسه تبر زنِ کلـّه شق ِ یه دنده کن! دیگه نه گل می شکفه و ُ نه نور سراغمون میاد! بگو بازم بهار خانوم سراغ ِ باغمون میاد؟ کولی قزک! باهام برقص! بذار بیفتم از نفس! بخون که از صدای تو، می شکنه بغض ِ این قفس! کولی قزک! کلافه ام از این همه خط ُ نشون! بیا عروسکا رُ باز سر ِ جاهاشون بنشون! کولی قزک! تو که بیای، بارون ُ همرات میاری! کاری به کار ِ‌نق نق ِ این شب ِ وحشی نداری! من ُ جدا می کنی از دغدغه های دم به دم! می رقصیم ُ دس می زنیم، دوباره پا به پای هم! کولی قزک! باهام برقص! بذار بیفتم از نفس! بخون که از صدای تو، می شکنه بغض ِ این قفس!● |
اِسی تیغ زن ٭برای فیلم ِ «زندان ِ زنان» و پگاه آهنگرانی.
اسی تیغ زن تا حالا هیچکسُ با تیغ نزده! کوچه های شهر ُ مثل ِ کف ِ دستش بلده! اما سالی به دوازده ماه ُ تو زندونه، چاره یی نداره! خُب! اون جا به دنیا اومده! اسی تیغ زن همیشه دنبال ِ سایه ش دویده! همیشه از این ور ِ میله ها دُنیا ر ُ دیده! انگاری بخت ِ بدُ خالکوبی کردن رو تنش! رفته بیرون، ولی باز کارش به زندون کشیده! اسی تیغ زن همیشه می خنده اما خنده هاش، فرقی با گریه نداره! بس که غمگینه نگاش! همیشه صد تا کبوتر تو چشاش زندونی ان، بغض ِ حرفای نگفته خونه کردن تو صداش! اسی تیغ زن دختر ِ در به در ِ بند ِ غمه! انفرادی رفتنش مثل ِ نفس دم به دمه! اسی تن نمی ده به حصار ِ سرد ِ میله ها! می دونه بیرون ِ زندون ام براش جهنمه! اسی تیغ زن حرفاش ُ با لب ِ بسته می زنه! اسی تیغ زن قرق ِ زندون ِ شهرُ می شکنه! دختر ِ یاغی ِ قصه واسه من غریبه نیست! اونم از دیوارا خسته س، اسی ام مثل ِ منه! اسی تیغ زن همیشه می خنده اما خنده هاش، فرقی با گریه نداره! بس که غمگینه نگاش! همیشه صد تا کبوتر تو چشاش زندونی ان، بغض ِ حرفای نگفته خونه کردن تو صداش!● |
غزلگو ٭گفتند: ننویس ُ نخوان... ولی من می نوشتم ُ می خواندم!
تو یک نفس سکوت ُ من یک بغل هیاهو! هم گریه ی قدیمی! شبتاب ِ شعر ِ من کو؟ از شب به شب رسیدن، پایان ِ هجرتم شد، از شاهراه ِ تردید، راهی بزن به بی سو! من را ببین شکسته، تنها و ُ دست بسته، بی اشتیاق ُ خسته، در بند‌ِ سحر‌ُ جادو! خورشید را ندیده، از ما و من بریده، دیوانه مثل ِ طوفان، آشفته مثل ِ گیسو! برف ِ سیاه ِ ظلمت، بر باغ ِ واژه بارید، فصل ِ بهار یخ زد، در ضجه ی پرستو! خط ِ بد ِ گلوله، اندوه را رقم زد، از دامْ گاه ِ صیآد، تا گیج گاه ِ آهو! پابسته ی سیاهی، در دام ِ نقطه چینم! من بی تو می سکوتم، خاتون! ترانه بانو! یک دم پناه ِ من باش، در این ترانه مرگی، تا بی صدا نماند، لب های این غزلگو!● |
پرونده سازی ٭با نگاهی به ترانه «عدالت برای همه» کار ِ Metallica که سیستم ِ قضایی ِ آمریکا را محکوم کرد.
ما همه مثل ِ برده ییم، حتا تو عصر ِ دیجیتال! برده های همیشه رام، برده های همیشه لال! فرشته ی چاقوکشی، با یه ترازوی خراب! گناهامون ُ می کشه، دیمی ُ بی حساب کتاب! زندگی مون تو دستِ این فرشته ی چاقوکشه! هر کسی زانو نزنه، باید قرنطینه بشه! گاهی تو زندون می ریم ُ گاهی ما ر ُ دار می زنه! گاهی با شلاق زدنش، پوست از تن ِ ما می کنه! آهای فرشته ی گچی، چاقوکشی بسه دیگه! ببین که این برده داره حرفای تازه یی می گه! من نمی خوام برده باشم، چاقوت ُ تیزکن دوباره! زنده گی کردن تو قفس، برام قشنگی نداره! ما همه مثل برده ییم، حتا تو عصر ِ کابل ِ نور! برده های همیشه خواب، برده های همیشه کور! هر جور بخوان با هستی ِ من ُ تو بازی می کنن! حتا واسه سیب زمینی، پرونده سازی می کنن! امان از اون روزی که تو تنت یه رگ پیدا بشه! امان از اون روز که لبت به گفتن ِ «نه!» وا بشه! جونت ُ می گیرن ازت، قد ِ یه چش به هم زدن! همین لباس ِ برده گی رو تن ِ تو می شه کفن! آهای فرشته ی گچی، چاقو کشی بسه دیگه! ببین که این برده داره حرفای تازه یی می گه! من نمی خوام برده باشم، چاقوت ُ تیز کن دوباره! زنده گی کردن تو قفس، برام قشنگی نداره |
مازوخیست ٭ گاهی خواستن نوعی خودآزاری ست!
تو که مسافری نگو، هیچ جایی مثل ِ خونه نیست! اون وقت نمی گم عاشقی، بهت می گم یه مازوخیست! وقتی که چاردیواری ِ خونه برات جهنمه، وقتی صدات ُ می بُرن، راحت ُ بی مقدمه، دیگه چرا می گی بازم حریص ِ بوی خونه یی؟ مخت تسلامد خورده! عزیز! دیوونه یی! دیوونه یی! وقتی تو خونه یی عذاب یه چیز ِ تکراری می شه! خواستن اون خونه، فقط یه جور خودآزاری می شه! خونه همون جایی ِ که بشه توش عاشق شد ُ موند! بشه بدون ِ ترس تو اون، شعرای عاشقونه خوند! هرجا که زنده گی باشه، خونه م ُ‌اون جا می سازم! عمرم ُ به این حرفای صد تا یه غاز نمی بازم! آدم یه بار می میره و ُ فقط یه بار دنیا میاد! حیف ِ واسه یه مُشت ِ خک، فرصتش ُ بده به باد! وقتی تو خونه یی عذاب یه چیز ِ تکراری می شه! خواستن اون خونه، فقط یه جور خودآزاری می شه!● |
لهجه ی گیتار ٭خودت رُ باورکن!
من زبون ِ همه ی پرنده ها رُ بلدم! وقتِ تنهایی با دیوارای خونه گپ زدم! می دونم کدوم ترانه به دل ِ شب می شینه! می دونم که ساعتم الان چه خوابی می بینه! لهجه ی سیمای گیتار، واسه من غریبه نیست! می تونم به این نسیم که می گذره بگم: «ـ بایست!» صُبا که بیدار می شم، به اینه صُب به خیر می گم! یکی مثل ِ خودتم، خیال نکن یه جور دیگه م! من فقط یه آدمم، دُرُس مث ِ‌خود ِ‌شما! نه اسیر ِ جادو جمبل، نه مرید ِ سای بابا! می تونم چشمام ُ‌هم بذارم ُ‌سفر کنم! می تونم صد روز ُ با یه تیکه رؤیا سر کنم! می تونم بهت بگم توی دلت چی می گذره! می تونم بگم چرا همیشه گونه هات تره! فکر نکن تبّتی ام، یا سحر ُ جادو بلدم! من یکی قید ِ تموم ِ این کلک ها ر ُ زدم! تو باید خودت ر ُ باور کنی تا قد بکشی! به خودت تکیه بده، تا خود ِ معجزه بشی! من فقط یه آدمم، دُرُس مث ِ‌خود ِ‌شما! نه اسیر ِ جادو جمبل، نه مرید ِ سای بابا!● |
پیشی ٭تقدیم به آقایان روکو و فابیو!
سهم ِ من از همه دنیا یه دونه پیشی ی ِ نازه! یه پیشی که خیلی وقتِ با بدُ خوبم می سازه! وقتی حوصله ندارم، اون آتیش نمی سوزوونه! وقتِ تنهایی غصه همیشه پیشم می مونه! حرفای من ُ‌می فهمه، بهتر از همه رفیقام! دنبال ِ دمش می ذاره، وقتی می بینه که تنهام! پیشی خیلی بازیگوشه، شیطونیش تموم نمی شه! به کارای خنده دارش، سر ِ من گرمه همیشه! پیشی جون! تو بهترین رفیق ِ دنیایی برام! تو که باشی من از این آدما هیچّی نمی خوام! خیره می مونه به چشمام، با دو تا چشم ِ قشنگش! چشمای شبیه ِ تیله ش، چشمای زیتونی رنگش! پیش ِ صندلیم می شینه، سرش ُ رو پام می ذاره! انگاری می خواد بدونم که چه قدر هوام ُ داره! دنبال ِ موش ِ خیالیش، توی کوچه مون می گرده! گاهی چند روز می ره اما باز دوباره برمی گرده! پیشی خیلی مهربونه، با سگا دعوا نداره! مث ِ دوستام بی وفا نیست، من ُ تنها نمی ذاره! پیشی جون! تو بهترین رفیق ِ دنیایی برام! تو که باشی من از این آدما هیچّی نمی خوام!● |
لاف ِ غزل ٭مثل ِ بسیاری دیگر، لاف زن ِ‌حرفه یی نیستم!
نمی گم آسمون ُ برات میارم رو زمین، نمی گم برای تو رد میشم از دیوار چین، پیش ِ خورشید ِ چشات لاف ِ غزل نمی زنم، آخه من عاشقتم! فقط همین! فقط همین! هر چی دارم همینه: شب با همه ستاره هاش! شالی از مخمل ِ تیره، با هزار و صد نگین! پیش ِ تو پنجره ام، منظره ر ُ نگاه نکن! دس بکش رو شیشه هام، این من ِ‌شفافُ ببین! کوچه مون دیدنی نیست، سایه ها همسایه مونن، هر قدم به هر قدم دشنه نشسته به کمین! دیوا نعره می زنن از پس ِ دیوار ِ بلند، وقتشه فرار کنی با رخش ِ بی یراق ُ زین! قصه جای خوش نداره، دیگه از اینجا برو! ترک اسب ِ پهلوون ِ‌مرده ی قصه بشین! آخرش من می رسم تو آخرین برگ ِ کتاب! دخترک! تو هم من ُ‌با دستات از شاخه بچین! تو صف ِ ترانه سازای تو، من آخریم! آخرم اما با تو، باز می رسم به اولین |
آهو خانوم ٭تو هرگز سر نمی رسی! هرگز...
با شمام! آهو خانوم! چل گیس ِ روسری سیاه! شمایی که واسه ما، خنده هاتون قیمتیه! اون چشا ر ُ بندازین یه دم به این دل ِ خراب، واسه این ترانه ساز، نگاهتون نعمتیه! نمیشه نوشتتون، چون پیشه برق ِ چشمتون، ده تا مثنوی سیاس، صد تا غزل خط خطیه! شما دور ِ دور ِ دورین! فاصله یه عالمه س! بین ِ دستای ما این دیوارای لعنتیه! هی نپرسین که چرا دل ر ُ سپردم به شما! ببینین! تو اینه ی اتاقتون، لُعبتیه! ماه ِ‌چاردهین شما! ابر ُ یه دم پس بزنین! همینم واسه پلنگ ِ قلب ِ من فرصتیه! گونه هام با سیلی سرخه، شما بی خبر باشین! ندونین که سرخی ِ صورت ِ من زینتیه! هیچکسی به جز شما درد ُ دوا نمی کنه! کی میگه درمون‌ِ عاشقی به این راحتیه، روزُ‌شب از این می ترسم که شما سر برسین، ببینین عاشقتون، یا شاعر ِ پاپتیه!● |
تلخ ٭نام تو شیرین است!
خیلی تلخه گریه کردن، پای فواره ی مرده! دیدن ِ‌شب پره ای که، دل به شعله ها سپرده! خیلی تلخه قصه گفتن، واسه قوم ِ گوش بریده! بین این عصا سفیدا، خوندن از رنگ ِ سپیده! خیلی تلخه که بفهمی، پای رخش ِ قصه لنگه! توی چنگ ِ شیشه و ُ سنگ، شیشه بازنده ی جنگه! زیر ِ این گنبد ِ نامرد، زندگی ما ر ُ لگد کرد! فصل ِ عاشقانه کم بود، توی تقویمای پُر درد! تو بگو! تویی که چشمات، از ترانه بی نیازه! کی به جر تو واسه باغچه، چتر آفتابی می سازه؟ کی به جز تو نبض ِ نور ُ ، جا می ذاره توی فانوس؟ این تویی که توی چشمات، نگاه ِ هزار تا آهوس! اگه تو اینجا نباشی، تقویما کهنه می مونن! همه ی ترانه خونا، تا ابد نوحه می خونن! زیر ِ این گنبد ِ نامرد، زندگی ما ر ُ لگد کرد! فصل ِ عاشقانه کم بود، توی تقویمای پُر درد!● |
فروشی ٭یکی ترانه ساز می شه، یکی می شه آدمْ فروش!؟
ای ترانه را برده از هوای این خانه! ای طلوع ِ ناهنگام در غروبِ ویرانه! روز ِ ما شدن با تو، روز ِ مردن من شد! این حریق ِ دریاسوز، با دم تو روشن شد! ای نفس کش! ای بی دل! نارفیق ِ ناهمرنگ! دل به تو نمی بازم، ای همیشه پر نیرنگ! تو را مرور می کنم، از تو عبور می کنم! خاطره های دور را، زنده بگور می کنم! دل اسیر ِ رؤیا و خواب اسیر ِ بختک بود! عکس ِ تو در ایینه، عکس ِ یک مترسک بود! نقش ِ ماه ِ کج تابت، نقش ِ نیش ِ کژدم بود! سهم من از این کژدم نیشک ِ خموشی نیست! این ترانه، این عاشق، این نفس فروشی نیست! تو را مرور می کنم، از تو عبور می کنم! خاطره های دور را، زنده بگور می کنم!● |
دلشکار ٭در غیبت ِ تو این ترانه حاضر شد!
کجایی؟ بانوی صدا! عتیقه شد غروب ما! بیا که بی طلوع ِ‌تو، نفس بُرن ثانیه ها! به حرف ِ اینه شک نکن! دریاها ر ُ‌الک نکن! بهانه ی سکوتتُ ، سقوط ِ قاصدک نکن! بذار دوباره اسم ِ تو، طلسم ِ برف ُ آب کنه! انگور ِ تابستونی رُ ، رو شاخه ها شراب کنه! بانوی دلشکارِ من! حرفی بزن! حرفی بزن! اینه ی ستاره باش، تو این شب ِ شکن شکن! چه بی حجاب ِ خواب ِ تو! چه روشن ِ‌شهاب ِ تو! چشم ِ تو اینه ی شب ِ، شیشه ای ِ نقاب ِ تو! نگو صداسوز ِ قفس! نگو نمونده همنفس! قد ِ یه واژه قد بکش! یه دم بخون، همین ُ بس! گریه نکن که گریه هات، روز ِ مبادای منه! گُلاب ِ داغ ِ اشک تو، بغض ِ صدام ُ میشکنه! دور ِ گلایه خط بکش! خاطره ها قیمتی ان! تو شهر ِ بی غزل همین ترانه ها نعمتی ان!● |
گوشه نشین ٭همْ پیاله و ُ همْ گلایه بودیم! یادت هست؟
گیلاسا گوش به زنگن، تو نیستی تا ببینی! یه صندلی ِ خالی، تو نیستی تا بشینی! دوباره چش براهم، تشنه تر از همیشه! این دل ِ مستِ زخمی، از تو جدا نمیشه! چشمام از نگاه ِ‌نا محرم پُره! داره گیج می ره سرم! زمین سُره! رسیدم آخرِ بُطری ُ هنوز، بی تو بودن خارج از تصوّره! جرعه به جرعه بازم، پُر می شم از خیالت! بازم منُ قایم کن، تو پیچ ِ‌تاب ِ شال ت! خلسه ی خاطراتت، یه جای دنج ِ نابه! تو پیشمی دوباره، اما اینا یه خوابه! چشمام از نگاه ِ نامحرم پُره! داره گیج می ره سرم! زمین سره! رسیدم به آخر ِ بطری ُ هنوز، بی تو بودن خارج از تصوّره!● |
از برش می کنی یا نه؟ ٭بگو: نه!!!
جای شلاق ِ سیاهی، مونده رو گونه ی مهتاب! خواب ِ خرگوشی حلاله، نباید بپریم از خواب! آخر ِ افسانه اینجاس، شب ِ ما روز ِ مباداس، زیر ِ پای اسب ِ جادو، له شدن کرمای شبتاب! غسل ِ تعمید ِ مصیبت، توی دریاچه ی بنزین! اسب ِ‌فولادی ِ نفرت، بی یراق ُ زین ُ خورجین! شیهه می کشه دوباره، از پس ِ تپه ی باروت! مژده میده که : سحر شد، این شب ِ سیاه ِ سنگین! قصه ی چاله و چاهه، قصه ی ظهور ِ شمشیر! چه طلوع ِ زشتی سر زد، پُشت ِ این شب ِ نفس گیر! می زنن گردن ِ‌سرو ُ ، پیش ِ چشمای پرنده! توی اون دنیا رهاییم، همه مون از قـُلُ زنجیز! مرگِ ما یعنی رسیدن، به بهشت ِ سبز ِ موعود! حوریا چشم انتظارن، پشتِ سد ِ شعله و دود! دل نبدیم به تنفس، بگذریم از دل ِ رگبار! سر بدیم به تیغ ِ لعنت، همه ی قصه همین بود! زیر ِ پاهاش جوی خونه، هنوزم داره می خونه: قصه اینه! قصه اینه! باورش می کنی یا نه؟ نقش ِ این کتیبه اینه! از برش می کنی یا نه؟ |
تکسوار ٭ترانه یی براساسِ ملودی ِ دِسپرادو!
تو مثِ یه گل ِ سرخی، توی باغ ِ بی بهار توی شهر ِ شبْ گرفته مثل ِ عطر ِ تک سوار تو مث ِ یه شکلیدی، واسه قفل ِ این قفس بگو با منی همیشه تا نیفتم از نفس گیتار ِ من، آواز ِ تو! حیرونم از چشمای ناز ِ تو! واسه خوندن از تو باید، به کدوم نفس رسید؟ تو کدوم ترانه میشه عاشقی ر ُ داد کشید؟ وقتی هستی تن ِ‌دیوار میشه پُر از پنجره! مث ِ رقص ِ واژه هایی توی سکوتِ حنجره! گیتار ِ من، آواز ِ تو! حیرونم از چشمای ناز تو! تو یه شعر ِ ناتمومی، که همیشه با منه! گفتن از تو واسه من مث ِ نفس کشیدنه! بگو با کدوم ستاره، شب ِ قصه میشکنه؟ بگو با کدوم دقیقه وقت ِ از تو گفتنه؟ گیتار ِ من، آواز ِ تو! حیرونم از چشمای تاز ِ تو!● |
لی لی پوت ٭گالیور غول بود یا لی لی پوت ها کوچک بودند؟
تو کشور ِ کوتوله ها، قد کشیدن یادت میره! وقتی که شب بختکیه، رؤیا دیدن یادت میره! باید دوباره گـُم بشی، تو هفته های بی هدف! باید بازم خط بخوری، تو تقویمای بی شرف! تو کشور ِ کوتوله ها، غول شدن آسونه ولی، تو این جدال ِ بی حریف، هر چی که باشی، اولی! تو کشور ِ کوتوله ها! قحطی ِ فانوس ُ گـُـله! قلب ِ تموم ِ آدماش، تو شیشه های الکـُـله! تو دفترای رو سیاه، جایی واسه ترانه نیست! خاطره ها خط خطی اَن، لحظه ها عاشقانه نیست! تو کشور ِ کوتوله ها، غول شدن آسونه ولی، تو این جدال ِ بی حریف، هر چی که باشی، اولی |
آخرین ترانه بانو ٭سکوت چیست به جز حرف های ناگفته؟ «فروغ»
سکتم مثل ِ گلوله تو خشاب ِ یه مسلسل! مثل ِ برج ِ موریانه، توی هرزه زار جنگل! مثل ِ یه قطار ِ کهنه، مونده تو حسرت ِ یک سوت! مثل ِ ته سیگار ِ روشن، بغل ِ‌بشکه ی باروت! سکتم اما سکوتم عمر ِ طولانی نداره! این صدای قلب ِ من نیست، دل دل ِ یه انفجاره! ماشه ی فریاد ِ من باش! ضامن ِ تیغه ی چاقو! تو سکوت ُ زیر ُ رو کن، آخرین ترانه بانو! حرفای نگفتنی ر ُ یاد ِ این حنجره بنداز! مشت ِ واژه ر ُ گره کن، توی کوچه های آواز! دستای معجزه بسته س! من دچار ِ نقطه چینم! فرصتی بده که عشق ُ تو نگاه ِ تو ببینم! واسه بی پرده سرودن، یه اشاره ی تو بسه! تو که باشی این قلندر، از خدا هم نمی ترسه! پتک ِ واژه ها ر ُ بسپار، دستِ این صدای یاغی! برق ِ چشمات یه دلیله، واسه ختم ِ بی چراغی! ماشه ی فریاد ِ من باش! ضامن ِ تیغه ی چاقو! تو سکوت ُ زیر ُ رو کن، آخرین ترانه بانو! حرفای نگفتنی ر ُ‌یاد ِ این حنجره بنداز! مُشتِ واژه رُ گره کن، توی کوچه های آواز!● |
شبنم ِ بیداری ٭فقط یه واژه را خط زدید؟ آخیش!!!
تبسم نقش ِ نیرنگه! من از شب شکی ام، ای یار! طلوعم ر ُ تماشا کن، منُ دست ِ غزل بسپار! من ُ پکیزه کن از خواب، از این لکنت، از این تکرار! رها کن آرزوها رُ، از این زندان ِ بی دیوار! چه ناباور، چه دردآور، سکوتم بی نهایت شد! چه غمگینانه عشق ِ ما، دچار ِ رنگ ِ عادت شد! امشب به تو رو کردم، این قبله نما مرده! تو صبح ِ دل ْ آرایی، من شام ِ دلْ آزرده! امشب به تو رو کردم، ای خاطره ی جاری! تو هق هق ِ دریاوار، من شبنم ِ بیداری! من از بند ِ نفس جستم، حسابم با خودم پکه! میون ِ گود ِ فریادم، سکوتم گـُرده بر خکه! یه زخم ِ تازه کم دارم، برای باور ِ پاییز! خرابم کن که دلْ گیرم، از این آبادی ِ پرهیز! من ُ تا گریه یاری کن! حریص ِ امن ِ آغوشم! من ُ بشناس، که از یاد ِ همه دنیا فراموشم! امشب به تو رو کردم، ای قبله نما مرده! تو صبح ِ دلْ آرایی، من شام ِ دلْ آزرده! امشب به تو رو کردم، ای خاطره ی جاری! تو هق هق ِ دریاوار، من شبنم ِ بیداری! ● |
عاشقانه که می خندی ٭خنده ات باران ِ‌مروارید است!
واسه فهمیدن ِ‌چشمات، عمریه تو تب ُ تابم! بستر ِ خاطره سرده، شعله ور شو توی خوابم! من ُ راه بده به چشمات! بذار از دنیا رهاشم! بذار از قعر ِ سیاهی، با ستاره همصداشم! عاشقانه که می خندی، غصه ها از اینجا می رن! میدونم پیش ِ نگاهت، این ترانه ها حقیرن! وقتی از هق هق ِ بارون، نقطه چین ِ‌تن ِ شیشه، یاد ِ من باش که می خونم، برای تو تا همیشه! یاد ِ من باش! من که دستام، زیر ِ ساطور ِ سکوته! می دونم صدتا ترانه، توی پیچ ُ تاب ِ موته! عاشقانه که می خندی، غصه ها از اینجا می رن! میدونم پیش ِ نگاهت، این ترانه ها حقیرن |
آغاز ِ سفر ٭اجرای این ترانه را بسیار دوست می دارم!
آخرین رهگذر ِ شهر ِ شبم! یه نفس بُریده ی جون به لبم! برای دیدن ِ فانوس ِ چشات، خیلی وقته که توی تاب ُ تبم! صد تا سایه پابه پامن، نفسام مال ِ خودم نیست! توی شهر ِ قصه هیچکس، پی ِ ردّ قدمم نیست! خسته نفس، بسته گلو، اینه ی شکسته ام! ای روزگار! از تو و از لحظه شمردن خسته ام! من ُ ببر به پُشت ِ سر! من ُ ببر! منًُ ببر! تا یه هوای تازه تر، منُ ببر! منُ ببر! تا فصل ِ آغاز ِ سفر، من ُ ببر! من ُ ببر! تا خنده های بی خبر، من ُ ببر! من ُ ببر! منُ ببر تا خود ِ من، تا آخر ِ تازه شدن! به باغ ِ سبز ِ لحظه هام، رنگ ِ شکوفایی بزن! خسته نفس، بسته گلو، اینه ی شکسته ام! ای روزگار! از تو و از لحظه شمردن خسته ام!● |
ناباور ٭خوشا رقص ِ آخر...
چه روشن، چه بی سایه دلباختیم! چه ساده، چه ساده غزل ساختیم! چه ناباور از آخرین سطر ِ شب، طلوعی دوباره درانداختیم! چه بی خاطره، بی نفس، بی نگاه، کبوتر پراندیم از عمق ِ چاه! نه از نامه ای عطر ِ یاری رسید، نه چنگ ِ پلنگی خطی زد به ماه! بکش نعره تا اوج ِ ناروزگار، خوشا آخرین رقص ، بر بام ِ‌دار! در این یورش ِ تیشه دستان به باغ، بگیر از درختان ِ بی سر سراغ! ستاره میاندار ِ میدان نشد، در این قحط سال ِ صدا و چراغ! در این شب به شب هفته ی دلگداز، غزل را به نان ِ نفس بُر نباز! در ایوان باران، نفس تازه کن، از این حنجره خنجره تازه ساز! بکش نعره تا اوج ِ ناروزگار، خوشا آخرین رقص، بر بام ِ دار! به پیغام ِ‌هر قاصد ِ بد خبر، نزن بوسه - ای گل! - به تیغ ِ تبر! نزن زخمه بر ساز ِ نکوک ِ درد! صدا را به معراج ِ وحشت نبر! نگو اسم ِ شب را به شب باوران، نسوز از تب ِ این همه ناگهان! ببین آرش‌ِ قصه بر قله نیست، پس از این تویی زه ِ این کمان! بکش نعره تا اوج ِ ناروزگار، خوشا آخرین رقص، بر بام ِ دار!● |
چشمک ِ‌چاقو! ٭ستاره برق ِ خنجره... «عمران صلاحی»
آخرین آوازه خونم، توی این قحطی ِ آواز! بازم از حسرتِ زخمه، داره می سوزه تن ِ‌ساز! آخرین آوازه خونم، آخرین صدای هشیار! اَزبَرَم کن! همترانه! من ُ تو سینه نگه دار! با منی همیشه، بانو! با همون چشمای آهو! چشمک ِ ستاره گــُم شد، تو شب ِ چشمک ِ چاقو! زخمی ِ زخمی ِ زخمی، آخرین کوچه نشینم! پابه پای لحظه هام باش، تا شب ُ‌رنگی ببینم! رو به خاموشی ِ کوچه، می خونم از تو دوباره! مشعل ِ ترانه ی من، با تو خاموشی نداره! با منی همیشه، بانو! با همون چشمای آهو! چشمک ِ ستاره گـُم شد، تو شب ِ چشمک ِ چاقو!● |
ترانه ی زارع ٭مزرعه ی بی بار! مزرعه ی بی بَر!
من ُ مزرعه یه عمره، چش براه ِ یه بهاریم! زیر ِ شلاق ِ زمستون، ضربه ها ر ُ می شماریم! توی این شب، غیر ِ گریه کار ِ دیگه ای نداریم! هر کی خوابه، خوش به حالش! ما به بیداری دچاریم! این زمستون، خیلی وقته فکر ِ سوزوندن ِ برگه! خیلی وقته ساقه هامون، زیر ِ شلاق ِ تگرگه! قد نمی کشه جوانه، زیر ِ سایه ی تبردار! زندگی تو فصل ِ سرما، معنی ِ مطلق ِ مرگه! نفس بکش! نفس بکش! اینجا نفس قنیمته! توی سکوت ِ مزرعه، کشف ِ صدا یه نعمته! تن ِ این مزرعه ی خسک، تشنه ی بذر ِ دوباره س! شب پُر از حضور ِ تلخ ِ جای خالی ِ ستاره س! تیغ ِ گاوآهنُ دریاب! باید این یخا ر ُ آب کرد! اگه آب نشن ، شکستن دیگه تنها راه ِ چاره س! طبق ِ ترانه اینجاس، پس کو اون صدای بی بک؟ تا بپاشه بذر ِ آواز روی بی باری ِ این خک! مزرعه دزدیدنی نیست، فردا میلاد ِ شکوفه س! داره میره پی ِ کارش، شب ِ یخ بسته ی سفک! نفس بکش! نفس بکش! اینجا نفس قنیمته! توی سکوت ِ مزرعه، کشف ِ صدا یه نعمته!● |
نت ِ آخر ٭تقدیم به حمdدرضا صدری و تنظیم های درخشانش!
از حرارت ِ نگاهت، گـُر گرفته تن ِ گیتار! با سرانگشتای نازت، سیمای سازم ُ بشمار! سیم ِ می، میلاد ِ واژه س، توی بطن ِ این ترانه! ضربان ِ دل ِ عاشق، آخرین شعر ِ شبانه! سیم ِ سی، سیم ِ نچیده س، میوه ی همیشه نایاب! قسمت ِ چشمای حوّا، چهره ی ممنوع مهتاب! سیم ِ سُل، سلطان قصه س، عاشق ِ دختر ِ یاغی! غسل ِ جادویی ِ آواز، تو شبای بی چراغی! من ُ این گیتار ِ عاصی، شیش تا سیم ُ یه سرانگشت! تو بیا تا نت ِ‌آخر، بیا تا گره ترین مشت! از حرارت ِ نگاهت، گر گرفته تن ِ گیتار! با سرانگشتای نازت، سیمای سازم ُ بشمار! سیم ِ ر، رسیدنم بود، به درخشش ستاره! باور ِ طلوع ِ خورشید، بعد از این شب ِ‌دوباره! سیم ِ لا، لالایی ِ ساز، پشت ِ پلکای یه خوابه! خواب ِ تو یه جون پناهه، وقتی بیداری عذابه! سیم ِ می، میعاد ِ چشمام، با گلُ نورُ سپیده س! یه بغل هوای تازه، واسه این نفس بریده س! منُ این گیتار ِ عاصی، شیش تا سیم ُ یه سرانگشت! تو بیا تا نت ِ‌آخر، بیا تا گره تین مشت!● |
پایان ِ من! ٭تو که باشی همیشه بهار است!
زنگ ِ تفریح نگاهت، اونور ِ کلاس ِ ترکه، منُ تا طعم ِ ترانه، تا حریم ِ کودکی برد! اما با غیبت ِ چشمات، دل ِ ناباور ِ خسته، مثه واژه لابه لای برگای جریمه پژمرد! حالا تو نیستی ُ هستم، یکه تاز ُ پُر ستاره، خوش صداتر از همیشه، خوش نفس تر از گذشته! اما تو جاده ی آواز، ردِ رفتن ِ تو مونده، رد ِ اون مسافری که، رفته اما برنگشته! حالا باید از تو دم زد، از تو که لمس ِ بهاری! مثل ِ زیبایی ِ زخمی، رو درخت ِ یادگاری! حالا باید از تو سر زد، مثل ِ ماه از دل ِ دریا! فصل ِ تاروندن ِ خوابُ، گم شدن تو دل ِ رؤیا! حالا باید از تو جوشید، مثل ِ چشمه از دل ِ سنگ! هوس ِ رقص ِ دوباره، از شنیدن ِ یه آهنگ! رفتن ِ تو ختم ِ آواز، وقتِ بی صدا شدن نیست! خاطره قد ِ یه دنیاس، رفتنت پایان ِ من نیست |
کسی تو ر ُ دوس نداره! ٭خلاصه آره یا نه؟!
تو با صدتا دروغ اومدی از راه! گفتی تموم شد شبای بی ماه! گفتی دیگه تنهایی تمومه! خورشید ِ خوش بختی لب ِ بومه! این دل ِ دیوونه باورت کرد! مثل ِ یه ترانه ازبرت کرد! ولی زیرپای ما ر ُ خالی کردی! کـَلک به دل ِ ما حالی کردی! دل ُ بازی دادی با یه اشاره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! چشم ِ عاشقات برات می باره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! لبات می گه نه، چشمات می گن آره، هیچ کسی تو رُ دوس نداره! حالا دیگه نمون این جا! برو! برو! پا نذار رو دل ِ ما! برو! برو! تو دروغ می گی بازم! برو! برو! دیگه دل نمی بازم! برو! برو! دلُ بازی دادی با یه اشاره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! چشم ِ عاشقات برات می باره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! لبات می گه نه، چشمات می گن آره، هیچ کسی تو ر ُ دوس نداره! حتا به خورشید می گی: ستاره! هیچ کسی تو رُ دوس نداره!● |
خلع ِ یـَد ٭شهر ِ بی قصه به پلک بر هم زدنی می خوابد!
عزیز ِ همسقوط ِ من! افسانه رُ دوره نکن! چلـّه ی بی چهچه ی ترانه ر ُ دوره نکن! این شب ِ تبْ دار ِ سیاه، رنگ ِ خروسخون نشده! تو قصه های بی کلک، آتیش، گلستون نشده! صف شکنای قافله، غافلن ُ نابلدن! قصه نویسا عمری، از قلما خلع ِ یدن! بزن به سیم ِ شعله ها، تا خود ِ خودسوزی بیا! چمبر ِ چنگیز ُ ببین، رو سر ِ قوم ِ آریا! ***که ی صدای من، بغض ِ توئه، حرفی بزن! اینه همدست ِ شبه، تو چاره کن، شکن شکن! سکوتِ کهنه سال ِ لب، حوصله م ُ سر می بره! شنیدن ِ صدا از این حنجره ْ مُرده نوبره! اینه های پر غبار، اینه ی دِقم شدن! لحظه های حافظه کش، زجر ِ دقایقم شدن! بزن به سیم ِ شعله ها، تا خود ِ‌خودسوزی بیا! چمبر ِ چنگیز ُ ببین، رو سر ِ قوم ِ آریا!● |
تعبیر ٭ساعت ِ پارک ِ رفتگر در خواب ِ ناز بود!
من ُ این ساعت ِ مرده، برگ ِ کاهی، میز ِ تحریر! زنگ ِ خوش صدای آواز، توی این غروب دلگیر! قلمای تُک شکسته، دل ِ بی دل، پای خسته! انگار از پُتک ِ ترانه، قفل ِ بی حرفی شکسته! بازم از تو، بازم از تو تا طنین ِ گـُل رسیدم! مث ِ خون ِ یه قناری، از نوک دشنه چکیدم! باغ ِ بی بار ِ سکوتم، با تو گلخونه ی عشقه! گریه طعم ِ شوکران نیست، شهد ِ پیمونه ی عشقه! همه ی خون ِ تو رگ هام، نذر ِ ختم ِ این عذابه! پرسش ِ همیشه ی من، بی جوابه! بی جوابه! بگو تعبیر ِ کدوم خواب، رفتن ِ تو ر ُ رقم زد؟ که دوباره دیو ِ قصه، بازی ِ عشق ُ به هم زد! بازم از تو، بازم از تو تا طنین ِ گـُل رسیدم! مث ِ خون ِ یه قناری، از نوک ِ دشنه چکیدم! باغ ِ بی بار ِ سکوتم، با تو گلخونه ی عشقه! گریه طعم ِ شوکران نیست، شهد ِ پیمونه ی عشقه!● |
بنویسم! ٭بازنویسی ِ من آسان نیست، خط زدنم امّا چرا!
من ُ خط بزن! دوباره از سر ِ خط بنویسم! بنویس که من برای قصه ی تازه حریصم! بنویس با خط ِ الماس، رو تن ِ نازک ِ شیشه، که بدون ِ نور ِ چشمات، شب ِ من سحر نمیشه! رو تن ِ برفی ِ کاغذ، بنویس اسم ِ بهارُ! دل بده به رنگ ِ‌دریا، خط بزن دل دله ها ر ُ! خنده با چشمای خیس سخته عزیزم! بنویس! بنویس از دل ِ این بارون ِ نم نم، بنویس! شونه تُ هدیه بده به گریه ها ی بی صدام، از پریشونی ِ این سیل ِ دمادم بنویس! بنویس از اولین دم! از دل ِ سلام ِ اول! از همون جواب ِ ساده، اونور ِ کلام اول! بنویس از لب ِ بسته، وقتی هر واژه نقابه! از خداحافظ ِ عاشق، که یه عمره بی جوابه! بنویس از پُل ِ پیوند که میون ِ ما شکسته! بنویس تا واشه قفل ِ این در ِ همیشه بسته! خنده با چشمای خیس سخته عزیزم! بنویس! بنویس از دل ِ این بارون ِ نم نم، بنویس! شونه تُ هدیه بده به گریه ها ی بی صدام، از پریشونی ِ این سیل ِ دمادم بنویس!● |
تیر ِ اخطار! ٭سربازی جوان را مرد نمی کند، پدران ِ دروغگو!
فراری ام! فراری ام! فراری از لباس ِ سبز! فراری از چکمه سفید، فراری از حصار ُ مرز! فراری ام! فراری ام! فراری از نفرت ُ جنگ! فراری از قمقمه و ُ تیر ُ کلاهخود ُ تفنگ! فراری از اسم ِ شبُ، ترس ِ نگهبان ُ فریب! فراری از مارش ِ رِژه، شلوارایی با شیش تا جیب! دوس ندارم پابکوبم مقابل ِ ستاره ها! این پادگان جهنمه، خسته ام از دوباره ها! سیم ِ‌خاردار من ُ از فرار نمی ترسونه! تیر ِ اخطار من ُ از فرار نمی ترسونه! من نمی خوام رِژه برم با یه تفنگ، کوله به پُشت! یا بدونم که دشمن ُ ، با چن تا گولّه میشه کشت! امشب شب ِ فرارمه! تو که نگهبان ِ شبی، نترسونم از غضب ِ یه مُش ستاره حلبی! من ُ بزن! نشون بده یه سرباز ِ نمونه ای! اسم ِ‌شب ُ ازم نپرس! تو ناجی ِ شبونه ای! من ُ بزن! منُ بزن که مرگ ِ من نجاتمه! گاهی یه مرگِ باشکوه، به زندگی مقدمه! سیم ِ خاردار من ُ از فرار نمی ترسونه! تیر ِ اخطار من ُ از فرار نمی ترسونه!● |
کــَم رنگ ٭تو خوش رنگی خوش آهنگ!
نگاهم کن که کم رنگم! نگاهت بهترین رنگه! گره کن مشت ِ آوازُ، صدای تو خوش آهنگه! بخون با من که بیزارم، از این اذکار ِ تکراری! بیا بی قصه خوابم کن! شکنجه گاه ِ بیداری! غزل ْ خاتون ِ دریا دل! ببر من ر ُ تو از ساحل! که این عاشق ترین قایق، نشسته تا گلو در گل! بدُزد این رخت ِ پُر خارُ! من ُ عریون کن از وحشت! تو چتر ِ چل گیس ِ تُ وا کن! زیر ِ رگبار این نفرت! بتاب از روزن ِ فانوس! شب ِ یلدا ر ُ رسوا کن! رو این دیوار ِ دل مرده، هزار تا پنجره وا کن! غزل خاتون ِ‌دریا دل! ببر من ر ُ تو از ساحل! که این عاشق ترین قایق، نشسته تا گلو در گِل!● |
زندگی ْ یعنی نمردن! ٭بِـِـرَم؟ یا که نـَرم!
رو آسمون نوشتن : «ای! پرنده! پر زدن بس!» با کسی شوخی ندارن! اینجا حرف حرف ِ گلوله س! پر بگیر از دل ِ این دام! زندگی یعنی نمردن! بدتر از طعم ِ نفس نیست، طعم ِ این مرگ ِ مقدس! آسمون قُرُق نمیشه، با رجزخونی ِ صیاد! خوش صداتر از سکوته، انعکاس ِ سرخ ِ فریاد! بگذر از مرز ِ گلوله! که ترانه رنگ ِ خونِ! نگو مُردن ِ پرنده پُشت‌ِ ابرا میره از یاد! آخر ِ بازی ِ نفرت، تو بگو که کی برنده س، وقتی تو قطره ی خونت، پر پر ِ صدتا پرنده س! دلت ُ بزن به ابرا! خلوت ِ قفس رُ بشکن! پشت ِ میله های حسرت، نبض ِ ثانیه گزنده س! من واسه دردای تو قرص ِ مسکــّن ندارم! اگه تو بخوای به هر سایه ای ایمون میارم! بگو تا یادم بره همین زبون ِ مادری! زندگی توی قفس بهتره یا در به دری!● |
یادش به خیر! ٭این ترانه به آقای پرویز پرستویی پیشکش می شود.
بچه گی مون یادش به خیر! چه بی کلک بود دل ِ ما! همیشه زیر ِ سایه ی چوب ِ فلک بود دل ِ ما! وق وق صاحاب داد می کشید، تو گُذر ِ محله مون! چه مزه یی، چه عطری داشت دم پُختکای نه نه مون! چشمای تو یادش به خیر، تو شب ِ چارشنبه سوری! شراب ِ هفصد ساله بود! باغ ِ تو آباد انگوری! همه ی سهم ِ‌من از زندگی شد: یادش به خیر! مزّه ی پیاله ی تشنگی شُد : یادش به خیر! یادش به خیر صدای پات، رو تن ِ سنگفرش ِ حیات! فرار می داد غصه ها ر ُ، تنها یه دونه آبنبات! پدر بزرگ با چپغش، زیر ِ گُذر نشسته بود! چراغ ِ تیر ِ کوچه ر ُ کمون ِ‌من شکسته بود! توی شب ِ خاطرخوا شدن، هق هق ِ من یادش به خیر! حال ِ پریشون ِ دل ِ عاشق ِ من یادش به خیر! همه ی سهم ِ من از زندگی شد : یادش به خیر! مزّه ی پیاله ی تشنگی شد : یادش به خیر!● |
من سکوتم ٭ترجیع بند ِ ترانه را در پونک نوشتم!
من سکوتم، تو ترانه! من یه فانوس، تو زبانه! من نگاه ِ مات ُ گـُنگم، تو نگاهی عاشقانه! من یه زخمم، تو یه مرهم، من به ندرت، تو دمادم! من یه باغ ِ گـُر گرفته! تو مث ِ نزول ِ شبنم! من ُ تو دو تا عروسک با چشای تیله ای! من ُ تو زندونی ِ خاطره های پیله ای! من یه عکس ِ پُر غبار از یه ترانه ساز ِ لال، اما تو هنوز مث ِ باور ِ یک قبیله ای! من پُر از شکست ُ تردید، تو شکوه ِ تخت ِ جمشید! من شب ِ شب ْ پره مرده، تو مث ِ طلوع ِ خورشید! من یه شهر ِ بی پرنده، تو بلیط ِ یه برنده! بگو تو حراج ِ چشمات، قیمت ِ ستاره چنده؟ من ُ تو دو تا عروسک با چشای تیله ای! من ُ تو زندونی ِ خاطره های پیله ای! من یه عکس ِ پُر غبار از یه ترانه ساز ِ لال، اما تو هنوز مث ِ باور ِ یک قبیله ای!● |
زلزله ٭یکی بعد از شنیدن ِ‌این غزل ترانه گفت: خیل ِ خُب!!!
نگو: «- دوسم نداشته باش!» خواستن ِ تو کارِ دله! حریف ِ این دل نمی شم! راضی نمی شه! مُشکله! راهمُ سد می کنی با، اون دو تا چشم ِ کهربا، گذشتن از چشمای تو، مثل ِ خیال ِ باطله! با اون نگاه ِ دَدَری، ما ر ُ کجاها می بری؟ تو که می دونی عاشقت نداره تاب ِ فاصله! ما سکن ِ خیالتیم، عاشق ِ عطرِ شالتیم، این دل ِ بی وطن هنوز، اهل ِ همین آب ُ گله! از وقتی که یکی شدن، دستای تو با دست ِ‌من، تو شهر ِ آروم ِ دلم، اومده صد تا زلزله! تو مثل ِ قایق روی آب، می گذری مستُ بی شتاب، انگار نمی دونی یکی منتظرت تو ساحله! همیشه بی قرار ِ تو! همیشه انتظار ِ تو! بیا که بی اومدنت، سر می ره صبر ُ حوصله! وعده ی فردا نمی خوام، نگو : «- بمون! خودم میام!» بذار بهاری شه هوام، بذار بخونه چلچله! بذار که اون چشمای ناز، ما ر ُ هوایی کنه باز، عشق ِ تو شیرین ِ اگه زمونه مون هلاهله!● |
اعتراف ٭اینه سمج ترین طلبکار است!
اینه ی مایه ی شرم ِ، من دیگه رفیق ِ من نیست! دیگه این اینه بازار، جای آفتابی شدن نیست! من ُ کم کن از خود ِ من، تا ببینی اینه ها رُ! تو شکنجه گاه ِ گریه، ببین اعتراف ِ ما رُ! توی پیچ ُ تاب ِ گیست، پیدا کــُن ردّ نگامُ! با تو اینه بهترین جا، برای دیدن ِ رؤیاس! رخت ِ تردیدُ رها کن! وقتِ دل زدن به دریاس! اینه ها چه مهربونن، وقتی دستای تو این جاس! بهترین منظره یی تو! لحظه، لحظه ی تماشاس! چتر ِ خنده هات ُ وکن، زیر ِ رگبار ِ نگاهم! پا بذار تو قاب ِ‌اینه، که یه عمره چش به راهم! با تو اینه بهترین جا، برای دیدن ِ رؤیاس! رخت‌ِ تردید ُ رها کن! وقتِ دل زدن به دریاس!● |
تجسّم ٭ساعت خورشیدی در شب خواب خورشید می بیند!
شب ُ این ساعتک ِ خورشیدی! من ُ این حنجره ی تبعیدی! ای همیشه همسکوت ُ همنگاه! من ُ از کدوم غزل دزدیدی؟ گـُم شدم تو کوچه های مِه زده! چه کسی نشون ِ من ر ُ بلده؟ اصلا ً انگار نفس ُ نور ُ چراغ، به ترانه های ما نیومده! وقتی هر خاطره خنجر می زنه، وقتی ایینه به فکر ِ کشتنه، دیدن ِ دوباره ی دستای تو، لحظه ی ناب ِ تولد ِ منه! با تو میشه عشق ُ تو ترانه دید! میشه لاجرعه چشات ُ سرکشید! واژه های دس نخورده ر ُ بیار! تو برس به داد ِ این برگ ِ سفید! جوشش ِ دوباره ی شعر منی! مثل ِ قامت ِ ستاره روشنی! ای تجسم ِ امید ُ عاطفه! تو درست مثل ِ نفس کشیدنی! وقتی هر خاطره خنجر می زنه، وقتی ایینه به فکر ِ کشتنه، دیدن ِ دوباره ی دستای تو، لحظه ی ناب ِ تولدِ منه!● |
تحمـّـل ٭دیده دریا کنم ُ صبر به صحرا فکنم...
مثل ِ پت پت ِ یه فانوس که نفس بریده باشه! مثل ِ اون پرنده یی که، جز قفس ندیده باشه! دل به رنجیر ِ عذابم، بی سرانجاممُ خسته! یه نفر حرمت ِ بال ِ شاپرک ها ر ُ شکسته! این جا زندگی یتیمه، این جا ناتمومه آواز! مجرمای بی گناهن، این فرشته ها سَر باز! تو رهاتر از صدایی، من گرفتار ِ سکوتم! بی تو از بام ِ ترانه می سقوطم! می سقوطم! من ُ از این جا جدا کن! این جا دیگه جای من نیست! سر سپردن به تحمل، معنی ِ عاشق شدن نیست! این جا زندگی یتیمه، این جا ناتمومه آواز! مجرمای بی گـُناهن، این فرشته ها سَر باز!● |
نمی تونم ٭ترانه هم پیش ِ لطافت ِ تو زمخت است!
نمی تونم تو رُ با ترانه پرپر بکنم! اما شاید بتونم چشمات ُ اَزبـَر بکنم! چالای کنج ِ لبت، هلال ِ ماه ِ آذره! عمریه که دل برای خنده هات دَر به دَره! عطر ِ دستای تو عطر ِ گونه ی سیب گـُلاب! انقراض ِ عطشی! درست مثِ جرعه ی آب! وا کن این دریچه های پر غبار ِ بسته ر ُ، مثل ِ مهتاب رو سر ِ شب های تنهایی بتاب! اگه جای چشم ِ تو تو قصه مون خالی بشه، توی باغچه ی دلم دوباره خشکسالی بشه، زنبقا اهلی میشن، تو بند ِ گـُـلدون ِ سفال! خاطره ها می میرن تو آرزوهای محال! عطرِ دستای تو عطر ِ گونه ی سیب ِ گــُلاب! انقراض ِ عطشی! درست مثِ جرعه ی آب! وکن این دریچه های پُر غبار ِ بسته رُ، مثل ِ مهتاب رو سر ِ شب های تنهایی بتاب!● |
| اکنون ساعت 02:44 PM برپایه ساعت جهانی (GMT - گرینویچ) +3.5 می باشد. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.4 Copyright , Jelsoft Enterprices مدیریت توسط کورش نعلینی
استفاده از مطالب پی سی سیتی بدون ذکر منبع هم پیگرد قانونی ندارد!! (این دیگه به انصاف خودتونه !!)
(اگر مطلبی از شما در سایت ما بدون ذکر نامتان استفاده شده مارا خبر کنید تا آنرا اصلاح کنیم)